Κώστας Β. Ζήσης
Έμοιαζε ο πατέρας να είναι η αφορμή. Ένα σκαλοπάτι για να υπάρχει μια βάση, μια κεντρική θεματική της παράστασης. Όμως, παράλληλα, έμοιαζε και η Αθήνα, να είναι η θεματική. Από τις Βαυαρικές καταβολές έως τις σημερινές νεοφιλελεύθερες προσαρμογές της. Και τελικά, η παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου «Ο πατέρας μου η Αθήνα» είναι ένα ταξίδι ζωής και ψυχής μέσα από μουσικές και τραγούδια που χαράχτηκαν και χάραξαν την ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Τελικά όλα, ήταν η αφορμή για ένα γλέντι ζωής.
Και κοίτα να δεις, πως το ατομικό, οι θύμησες και οι στιγμές της Μάνιας, γίνονται ανεπαίσθητα συλλογικό, και όλοι βρίσκουμε ένα κοινό σημείο να ξαποστάσουμε, συναντάμε έναν («τον δικό μας») ώμο να ακουμπήσουμε, βρίσκουμε εκ νέου την «δική μας», ξεχασμένη, αγκαλιά να χωθούμε. Θυμόμαστε τον δικό μας πατέρα, περπατάμε ξανά στη ¨δική μας» Αθήνα, σε αυτήν που γνωρίσαμε και παίξαμε, και πέσαμε, και γελάσαμε και κλάψαμε και τσακωθήκαμε και αγαπήσαμε. Και ανοίγουμε τα σωθικά μας, να εμποτιστούμε ελεύθερα την ευδαιμονία ενός Πνεύματος, ιλαρού, φωτεινού, καθαρτήριου, που πια έχουμε αποβάλλει οριστικά από τη ζωή μας. Και δεν είναι θεολογική η διαπίστωση, κάθε άλλο. Είναι αυτή η απουσία του «μαζί», η έλλειψη του «από κοινού», η καταβύθιση στο εγώ μας και την θλίψη του, που έχει πια κορέσει και διαφθείρει την ψυχή μας, κλείνοντας τις πόρτες μας σε ό,τι φωτεινό που μόνο ως ανάμνηση αναδύεται. Η επιταγή της εποχής της επικράτησης του φιλελευθερισμού επιβάλλει το «ο καθένας μόνος του» από το «όλοι μαζί». Και η παράσταση εμμένει στο «όλοι μαζί», παρόλη την προσωπική εφόρμηση.
Η Μάνια Παπαδημητρίου, χαρακτηρίζει την παράσταση ελεγεία. Θα διαφωνήσω. Η παράσταση είναι ένα και μόνο τραγούδι ατέλειωτο. Ατέλειωτο όχι γιατί έχει σταματήσει απότομα, αλλά γιατί δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ, όσο υπάρχουν μνήμες, στιγμές, σχέσεις, όσο υπάρχουν Άνθρωποι. Είναι ένα τραγούδι ατέλειωτο για όσα «ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε», για όσα «τραγουδήσαμε όπως τα τραγουδήσαμε», για αυτά που θα ζήσουμε, και αυτά που θα τραγουδήσαμε.
Με επιλογές-διαμάντια από το σύνολο της πορείας του ελληνικού τραγουδιού (ακούσαμε καντάδες, ταγκό και βαλς, ρεμπέτικα, σέηκ, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, Ανδριόπουλο, Κραουνάκη, και άλλους πολλούς που διαφεύγουν δυστυχώς του κειμένου μου), σε μια παράσταση-εξομολόγηση με στοιχεία βαριετέ-καμπαρέ- οπερέτας , μέσα στο σκηνικό με αναφορές στις παλιές αυλές των γλεντιών και των μαζώξεων της γειτονιάς . Περιηγηθήκαμε σε προσωπικές στιγμές της Μάνιας και σε συλλογικές ολόκληρης της Αθήνας μέσα από το βίντεο, που οδηγούσε την παράσταση (Ίρις Κατσούλα). Η ίδια η Μάνια Παπαδημητρίου, μια σκέτη γλύκα, ανεπιτήδευτη μέσα και έξω από ρόλο, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πολύτιμοι συνοδοιπόροι της , συμπαίχτες στο θεατρικό παιχνίδι που στήνει και παρέα της στο μουσικό γλέντι οι Μαρίνα Χρονοπούλου (πιάνο-τραγούδι), Τάσος Αντωνίου (κιθάρα-τραγούδι-πρόζα), Θοδωρής Ζέης (μπουζούκι-τραγούδι) Αθηνά Xατζηαθανασίου (τραγούδι-πρόζα).
