Maria | Η ταινία για την Μαρία Κάλλας, σε σκηνοθεσία Πάμπλο Λαραΐν με την Αντζελίνα Τζολί βγαίνει στα σινεμά την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου.
Maria – Ο σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραΐν κρατάει ακέραια τη φινέτσα που χαρακτήριζε και τις δύο προηγούμενες ταινίες της άτυπης τριλογίας του περί γυναικών που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα (“Τζάκι”, “Σπένσερ”), και ως προς αυτόν τον τομέα διαθέτει κι ένα πολύτιμο στήριγμα μέσω του Έντουαρτ Λάκμαν και των πλούσιων, μπαρόκ χρωμάτων της δουλειάς του στη διεύθυνση φωτογραφίας, αλλά στο πεδίο των νοημάτων μένει στην επιφάνεια.
Ίσως και γιατί εδώ καταπιάνεται με μια προσωπικότητα που δεν συνδέθηκε άμεσα με τον χώρο της πολιτικής, που είναι και το θεματικό «ατού» του χιλιανού δημιουργού.
•Στο Maria τον πρώτο λόγο έχει το συναίσθημα, και όντως όσοι έχουν αγαπήσει την Κάλλας σαν φιγούρα διαχρονικά είναι πολύ πιθανό να συγκινηθούν. Όμως με μια πιο αποστασιοποιημένη ματιά φαίνεται ότι κάτι λείπει από την εξίσωση.
Σε ανθρώπινο επίπεδο, η διαδρομή της Κάλλας έχει τη δυνατότητα να «αγγίξει» μεγάλη μερίδα του κοινού, αλλά το πορτρέτο της έτσι όπως φιλοτεχνείται από το σενάριο είναι δυστυχώς θολό.
Δεν αναλύεται σε βάθος το τι αληθινά σήμαινε για την ίδια η τέχνη της και η εμπειρία της σκηνής.
Ακόμη κι ένας εκ των πλέον κρίσιμων πυρήνων του δράματος, ο έρωτάς της για τον Ωνάση, καλύπτεται από ένα πέπλο ασάφειας.
Έτσι όπως σκιαγραφείται, δεν μοιάζει να είναι πολλά πράγματα παραπάνω από μια πιεστική διεκδίκηση ενός μεγιστάνα που δεν θέλει να ακούει «όχι» από κανέναν την οποία η Κάλλας απλά αποδέχεται για να πάει με τη ροή των γεγονότων. Κι εντοπίζεται κι ένα εύρημα (αυτό του δημοσιογράφου που αποτελεί αποκύημα φαντασίας) το οποίο ξενίζει σε σχέση με το ύφος που κατά τα άλλα επικρατεί.
Διόλου τυχαία, οι πιο επιτυχημένες στιγμές του φιλμ είναι αυτές που επιχειρείται κάτι το διαφορετικό από τα «βήματα συνταγής» μιας ασφαλούς αγιογραφίας.
Εκείνα τα λεπτά που το κέλυφος του ζωντανού θρύλου της όπερας θα σπάσει για να αποκαλυφθεί με συγκεκριμένες αντιδράσεις ένα ευάλωτο εσωτερικό, η βρισιά που δεν θα ξεφύγει απρόσεκτα αλλά θα ειπωθεί στοχευμένα, η άρνηση της θνητότητας κόντρα στον μύθο που θέλει την ωριμότητα και την αποδοχή να έρχονται λίγο πριν το τέλος, η σύντομη συνάντηση με τον JFK που θα δώσει και την πολύτιμη ευκαιρία στον Λαραΐν να αρθρώσει ένα έστω φευγαλέο πολιτικό σχόλιο. Όλα αυτά είναι στοιχεία που επισημαίνουν εμφατικά ότι, ακόμη και αν δεν προκύπτει ένα απόλυτα επιτυχημένο σύνολο, υπάρχει ένα όραμα σοβαρό και η ολοκληρωμένη ματιά ενός σκηνοθέτη που έχει κατασταλάξει μέσα του.
•Φυσικά είναι αναπόφευκτο η προσοχή να στραφεί στην πρωταγωνίστρια Αντζελίνα Τζολί και στις οσκαρικές της ελπίδες, και όντως η ερμηνεία της εμπεριέχει έναν βαθμό αφοσίωσης τέτοιο που φαντάζει απίθανο να την αγνοήσουν τα βραβεία της φετινής σεζόν.
Είναι αξιοθαύμαστη επίσης η εγκράτειά της, καθώς παρότι της προσφέρονται στο πιάτο εκείνες οι σκηνές που μοιάζουν να έχουν πάνω τους μια ταμπέλα που γράφει «εδώ θα τα δώσεις όλα», δεν γέρνει ποτέ προς μια ψεύτικη υπερβολή. Και βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη λάμψη και την ευαλωτότητα, εκπέμπει πάντα τον αέρα της σταρ αλλά δεν κλείνει την πόρτα στην προσβασιμότητα για έναν θεατή που θέλει μια ηρωίδα για την οποία θα φτάσει στο σημείο μέχρι και να δακρύσει.
Αξιομνημόνευτοι και οι δεύτεροι ρόλοι των Πιερφραντσέσκο Φαβίνο και Άλμπα Ρορβάχερ, αμφότεροι είναι από πολλές απόψεις οι αφανείς ήρωες ενός μεγάλου κομματιού της δραματουργίας, με μια ευγένεια που έχει ξεκάθαρα ευρωπαϊκό στίγμα.
Κάπως άνιση η τελική σούμα, σίγουρα όμως δεν περνάει αδιάφορη, και το εν λόγω καλούπι της «αποδομημένης» βιογραφίας όπως έχει χτιστεί από τον Πάμπλο Λαραΐν σίγουρα δίνει έναν αέρα ανανέωσης σε ένα είδος που, ειδικά έτσι όπως γίνεται αντιληπτό από ορισμένους κύκλους, πρέπει σίγουρα να γίνει λιγότερο άκαμπτο με τα χρόνια για να μη μείνει πίσω από τις τρέχουσες εξελίξεις του μέσου, κι ευτυχώς ειδικά πρόσφατα έχει γίνει αξιοσημείωτη πρόοδος προς αυτήν την κατεύθυνση.
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν
Σενάριο: Στίβεν Νάιτ
Πρωταγωνιστούν: Αντζελίνα Τζολί, Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Άλμπα Ρορβάχερ, Βαλέρια Γκολίνο, Κόντι Σμιτ-ΜακΦι, Αγγελίνα Παπαδοπούλου, Λυδία Κονιόρδου
