Μελίνα Μερκούρη | Μια αξέχαστη γυναίκα.
“Με την Μελίνα είχα πάρα πολύ καλές σχέσεις. Τη φωτογράφιζα στις πρόβες της στο θέατρο. Μετά το «Ποτέ την Κυριακή» είχε ανέβει στα ουράνια. Εκείνο το πρωινό στην Ακρόπολη που τρώει κουλούρι κι ένα τρίγωνο τυράκι δεν ήθελε να φωτογραφηθεί. Εγώ την είχα τραβήξει από μακριά. Όταν έφτασα κοντά της και μου είπε: δεν θέλω φωτογραφίες, της είπα: Κοίτα Μελίνα σε έχω ήδη τραβήξει. Είναι ωραία φωτογραφία. Και δέχτηκε τελικά. Υποχώρησε.” από τη συνέντευξη που έδωσε ο φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας στον Γιάννη Καφάτο στο viewtag.
Η Μελίνα Μερκούρη που γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1920 και πέθανε στις 6 Μαρτίου 1994 υπήρξε μια από τις λίγες σύγχρονες Ελληνίδες που λέμε πως διακρίθηκε ως σταρ του κινηματογράφου, ως προσωπικότητα που απόλαυσε διεθνή ακτινοβολία.
Ήταν φωτογενής, ταλαντούχα, κυρίως ήταν μια γεμάτη θάρρος γυναίκα. Η Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός ήταν κόρη του στρατιωτικού και πολιτικού Σταμάτη Μερκούρη (1895-1967), που διετέλεσε βουλευτής και υπουργός Δεξιών κομμάτων (Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός), αλλά και βουλευτής της ΕΔΑ. Παππούς της ήταν ο γιατρός και πολιτικός Σπύρος Μερκούρης (1856-1939), ο μακροβιότερος δήμαρχος Αθηναίων.
Η Μελίνα Μερκούρη το 1943 έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της λευτεριάς». Το 1949 πρωταγωνίστησε στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Στο Θέατρο Τέχνης παρέμεινε μέχρι το 1950 και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και πέντε χρόνια αργότερα επανήλθε στην Ελλάδα.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 με την θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα». Η γεμάτη φλόγα προσωπικότητα της γοήτευσε τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ζιλ Ντασέν. Παντρεύτηκαν το 1966. Με τον Ντασέν γύρισε τις ταινίες «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1957), από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο νόμος» (1958), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962) και «Τοπ Καπί» (1964).
•Ο ρόλος της Στέλλας στο «Ποτέ την Κυριακή»(1960) της χάρισε βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και υποψηφιότητα για Όσκαρ τον επόμενο χρόνο. Σ’ εκείνη την ταινία αξέχαστη έχει μείνει η ερμηνεία της στο κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκι «Τα Παιδιά του Πειραιά».
Οι δράσεις της αυτοεξόριστης Μελίνας Μερκούρη στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας έγιναν μέρος του ενδιαφέροντος που έδειξε ο διεθνής τύπος για την κατάσταση στην Ελλάδα. Αξέχαστη έχει μείνει η φράση της: «Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα, ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».
Η Μερκούρη μπήκε στην πολιτική ως βουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ. Από το 1981 έως το 1989 και από το 1993 έως το 1994 διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού. Η πολιτική της δράση, ως υπουργού, σφραγίστηκε μέσα από το αίτημα της Ελλάδας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Ελλάδα.
Η φωτογραφία του ανοίγματος είναι του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα και υπάρχει το βιβλίο του “Ζην επικινδύνως”
