του Μάρκου Ψυχάρη //
Η Ίζα είναι από το Κογκό. Είναι τρία χρόνια στην Ελλάδα. Δεν μιλάει ελληνικά. Μιλά μόνο γαλλικά. Τυλιγμένο σε μια κουβέρτα έχει το, κάτι λιγότερο από τεσσάρων μηνών, παιδί της. Ο πρώην σύντροφός της και πατέρας του βρέφους δεν πήρε καμία από τις ευθύνες που, θεωρητικά, του αναλογούν. Την εγκατέλειψε. Η Ίζα δεν έχει δουλειά. Δεν μπορεί να ζητήσει άσυλο, δεν είναι πολιτικός πρόσφυγας, δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια δομή κακοποιημένων γυναικών. Απλά ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα πίσω από την πλατεία Κολιάτσου. Εκεί, μαζί με άλλες συμπατριώτισσές τις, όλες εγκαταλελειμμένες από τους συντρόφους τους μάνες, προσπαθούν να κάνουν το ίδιο που κάνει και εκείνη. Να ταΐσουν τα παιδιά τους. Και αν περισσέψει κάτι να ταΐσουν τους εαυτούς τους.
•Η Ίζα έχει όλα τα χαρτιά που χρειάζονται για να κυκλοφορεί στην Αθήνα ελεύθερη. Όμως πόση “ελευθερία” μπορεί ν’ αντέξει; Αν δεν έχεις να μεγαλώσεις το παιδί σου πόσο ελεύθερος μπορείς να είσαι; Αυτή η μελαμψή γυναίκα με το διαπεραστικό βλέμμα ζει εδώ. Γέννησε στο Έλενα και όταν έφυγε από εκεί μόνη και εγκαταλελειμμένη πέρασε τις πρώτες εβδομάδες της ζωής της στην πλατεία Βικτωρίας
Η Ίζα δεν θέλει να μείνει εδώ. Δεν έχει κάτι να την κρατά εδώ. Δεν ζητά κάτι από το δικό σου αέρα. Δεν θέλει να κλέψει. Θέλει απλά να μεγαλώσει το παιδί της. Η τελευταία φορά που εκείνο ήπιε γάλα ήταν γιατί άνθρωποι, όχι φορείς, έμαθαν για το δράμα της λίγο πριν φύγει από το μαιευτήριο και ειδοποίησαν ανθρώπους που πιθανώς θα μπορούσαν, απλά, να την βοηθήσουν.
Η Ίζα τώρα είναι στην Πλατεία Βικτωρίας. Εθελοντές μόλις της έδωσαν ένα κουτί πάνες. Τρία, τέσσερα κουτιά γάλα σκόνη και ένα εικοσάευρο για να πάει στο σπίτι που μένει. Δεν θέλει να γυρίσει εκεί. Απλά τρέμει στην ιδέα πως μπορεί γι’ ακόμα μια φορά στη ζωή της, στη ζωή του παιδιού της, να κοιμηθεί έξω.
Η πλατεία Βικτωρίας έχει χάσει το νόημά της εδώ και χρόνια. Πια είναι χώρος τράνζιτ για τους χιλιάδες που χωρίς ελπίδα φτάνουν στην Αθήνα για να ζήσουν αναγκαστικά κάπου εκεί, κάπου εδώ, κάπου που χωρά ανθρώπινο σώμα. Γυναίκες σαν την Ίζα δεν έχουν κανένα δικαίωμα για ζωή για όσους λογούς μπορείς να σκεφτείς. Οι εγκαταλελειμμένες μωρομάνες είναι μειονότητα του πληθυσμού που ζει στην πόλη και, απλά, δεν μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή τους. Το βλέμμα σας μπορεί να έχει διασταυρωθεί σε μια στάση τρόλεϊ. Μπορεί να έχει διασταυρωθεί σ’ ένα φανάρι ή σε ένα τυροπιτάδικο.
Η Ίζα είναι απόλυτα ευάλωτη σε οτιδήποτε. Η τελευταία φορά που δούλεψε χάνεται στην ελληνική επαρχία πριν μείνει έγκυος. Τι άλλο; H Ίζα έβγαλε ακόμα μια μέρα ανάμεσά μας χάρη σε μια “χάρη”. Της γυναίκας που τηλεφώνησε και της ζήτησε αυτά που έχει ανάγκη για το παιδί της.
Μια ζωή κερασμένη δεν είναι ποτέ αληθινή ζωή. Η Ίζα τρέμει στην ιδέα να σταματήσουν να την “κερνούν”
εικόνες εντός κειμένου: marioslolos
