Η Ναν Γκόλντιν είναι η σύγχρονη Αμερικανίδα φωτογράφος που έγινε διάσημη τη δεκαετία του 1980 για τις ρεαλιστικές, πολύ προσωπικές, συχνά χαοτικές εικόνες φίλων, εραστών, αλλά και της ίδιας, στη σκηνή των πάρτι και την queer σκηνή της Βοστώνης.
Η πιο διάσημη δουλειά της The Ballad of Sexual Dependency αποτελεί μια ανεκτίμητης αξίας μαρτυρία μιας δημιουργικής κοινότητας ανθρώπων, που χτυπήθηκε από την κρίση του AIDS – με πολλές από τις φωτογραφίες της καλλιτέχνιδας να μετατρέπονται σε συγκλονιστικά μνημεία φίλων και εραστών που χάθηκαν από την ασθένεια.
Το ντοκιμαντέρ “All the Beauty and the Bloodshed” αφιερωμένο στη ζωή και το έργο της φωτογράφου, ακτιβίστριας Ναν Γκόλντιν βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι στο 79o Φεστιβάλ της Βενετίας. Το συγκεκριμένο βραβείο ήταν πρώτο από το χορό των βραβεύσεων που ακολούθησαν σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά την υφήλιο.
Από τη δεκαετία του 1980 και μετά η Ναν Γκόλντιν άλλαξε τη φύση της τέχνης της φωτογραφίας. Παίρνοντας την κάμερα της παντού και φωτογραφίζοντας προσωπικές στιγμές, μετέτρεψε τη φωτογραφία των καθημερινών ανθρώπων, των πάρτι, των σεξουαλικών συνευρέσεων και των ιδιωτικών εκδηλώσεων σε κάτι σημαντικό και άξιο προσοχής – εκθέτοντας σε μεγάλες γκαλερί σε όλο τον κόσμο.
Φωτογραφίες της Γκόλντιν έχουν τοποθετηθεί δίπλα σε εικόνες διάσημων έργων μεγάλων καλλιτεχνών στο Λούβρο. Η ίδια επέκτεινε το ενδιαφέρον της για την επιθυμία, τη βία, και θέλησε να συμπεριλάβει τη δυτική ιστορία της τέχνης και της δημιουργίας εικόνας, και να δείξει στους θεατές ότι αυτά τα ενδιαφέροντα ήταν πάντα σημαντικά. Ταυτόχρονα προκάλεσε με τις εικόνες της έναν διάλογο για την επιθυμία, όπως εκείνη αποτυπώνεται σε πίνακες από άνδρες καλλιτέχνες μέσω των δικών της σύνθετων οραμάτων της σεξουαλικότητας, του φύλου και της οικειότητας.
Η Ναν Γκόλντιν είναι μέρος της «Σχολής της Βοστώνης», με τους φίλους της Mark Morrisroe και David Armstrong. Αυτή η ομάδα, και ιδιαίτερα η ίδια η Γκόλντιν, προσέγγισαν πολύ διαφορετικά τη φωτογραφία ντοκιμαντέρ και την προσωπογραφία, ανοίγοντας νέες δυνατότητες σε εικόνες που δεν έχουν πόζα, έχουν κακό φωτισμό, έχουν τεχνικές ατέλειες, να γίνουν αποδεκτές σε γκαλερί, βιβλία και σχολές τέχνης καθιστώντας σημαντικότερη την οικειότητα από την τεχνική αρτιότητα.
H Ναν Γκόλντιν γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον και μεγάλωσε από Εβραίους γονείς μεσαίας τάξης στα προάστια του Λέξινγκτον. Ο πατέρας της εργάστηκε σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και υπηρέτησε ως επικεφαλής οικονομολόγος στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών. Όταν η Γκόλντιν ήταν μόλις έντεκα, η 19χρονη αδερφή της, Μπάρμπαρα, αυτοκτόνησε. Το 1965, η εφηβική αυτοκτονία ήταν θέμα ταμπού και οι άνθρωποι δεν μιλούσαν για θέματα ψυχικής υγείας, ειδικά μεταξύ των νέων.
Ως παιδί, η Γκόλντιν συνειδητοποίησε τον ρόλο της σεξουαλικής καταστολής, των προσδοκιών του φύλου και της ψυχικής ασθένειας που έπαιξαν ρόλο στον θάνατο της αδερφής της, η οποία είχε αναζητήσεις ως προς τη σεξουαλικότητά της και ένιωσε πως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην πίεση της μίμησης και αναπαραγωγής της στερεοτυπικής γυναικείας συμπεριφοράς και εικόνας. Αυτή η πρώιμη συνειδητοποίηση επηρέασε τις φωτογραφίες φίλων και εραστών της Γκόλντιν που και εκείνοι, με τη σειρά τους, δεν ταιριάζουν στις προσδοκίες της κοινωνίας για το ποιοι πρέπει να είναι.
Η μεγαλύτερη συμβολή της Γκόλντιν στον κόσμο της τέχνης είναι η επίμονη αφοσίωσή της στη σύλληψη και προβολή της προσωπικής της ζωής, ανεξάρτητα από το πόσο ωμή ήταν. Οι φωτογραφίες της είναι ένα είδος ημερολογίου. Όχι μόνο έδωσε φωνή σε ανθρώπους που περιθωριοποιήθηκαν – drag queens, γυναίκες σε κακοποιητικές σχέσεις, τοξικομανείς – ανέδειξε τη μοναδικότητα, την προσωπικότητα και τη θέση τους στον κόσμο μας.
Η επιμονή της στην αποτύπωση και καταγραφή της ζωής των φίλων της, των εραστών της και του εαυτού της και η αναγνώριση που κέρδισε από τις γκαλερί και τα μουσεία άλλαξαν την αντίληψή μας για την τέχνη της φωτογραφίας: τα πορτρέτα δεν ανήκουν πλέον στους διάσημους ή τους πλουσίους, ούτε απαραίτητα αφορούν στην πόζα και στο σωστό φωτισμό κλπ. Η δουλειά της Γκόλντιν ισχυρίζεται ότι μια «στιγμή ζωής» μπορεί να είναι κρίσιμη και σημαντική για να τη δούμε, να την επιδείξουμε και να την κατανοήσουμε ως τέχνη.
Δουλεύοντας με θέματα αγάπης, φύλου, οικειότητας και σεξουαλικότητας, η Γκόλντιν χρησιμοποίησε τις προσωπικές της εμπειρίες για να απεικονίσει την πολιτική φύση αυτών των θεμάτων, ειδικά όταν υπεισέρχονται κοινωνικά ταμπού και προσδοκίες. Ως εκ τούτου, άνοιξε το δρόμο σε καλλιτέχνες, όπως οι Ryan McGinley, William Eggleston, Dash Snow και Wolfgang Tilmans, να δουλέψουν μέσα από τον φακό της προσωπικής φωτογραφίας, ως μέσο για να δώσουν στον θεατή πρόσβαση στην παγκόσμια ανθρώπινη εμπειρία και τη σύγχρονη θεώρηση των ζητημάτων ταυτότητας.
