Ο Νίκος Κοκλώνης είναι παιδί μιας αγοράς που αυτοορίζεται με βάση το budget. Αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό με όρους αισθητικής διαφημίσεων ή χορηγιών. Και μπορεί να αποθεωθεί από τη ναρκισσιστική κερκίδα. Για τους παραπάνω, τα ποσά που διακινεί είναι αρκετά να του αγοράσουν τίτλους εργασίας. Το θέμα είναι πως, αν τα ίδια χρήματα είναι προϊόν εγκλήματος, οι επαγγελματικές ούγιες αλλάζουν νούμερο. Μειώνονται δραματικά.
Ίσως το παράδειγμα Φουρθιώτη μας έδωσε μια πρώτη γεύση του τρόπου που και ο Κοκλώνης αντιλαμβάνεται τον όρο επάγγελμα. Ο Μένιος έλεγε πως είναι δημοσιογράφος. Πώς επικύρωσε τον τίτλο; Βγήκε σε εκπομπές της τηλεόρασης και το δήλωσε. Απλές διαδικασίες, καμία γραφειοκρατία. Κάπως έτσι και ο Νίκος αυτοπρωτοκολλήθηκε ως τραγουδιστής, παρουσιαστής, σόου – μαν.
Ο Νίκος και ο Μένιος είναι συγκοινωνούντα δοχεία που υδροδοτούνται από την ίδια πηγή. Την ανοιχτωσιά ενός ολόκληρου συστήματος εξουσίας που στη θέα του χρήματος φανερώνεται ταυτόχρονα η διάθεσή του να αγνοήσει την ηθικότητα της πηγής του.
Ο Νίκος Κοκλώνης απαντώντας στο Instagram στο δημοσίευμα της εφημερίδας Documento γύρω από την υπόθεσή του, αναρωτήθηκε πώς βρέθηκε στα χέρια της το πόρισμα που τον αφορά. Δεν διέψευσε το δημοσίευμα. Σε ένα κρεσέντο χειριστικής συμπεριφοράς θεωρεί ότι αυτό είναι το ζήτημα στο ζήτημα.
Ο Νίκος ζει στον κόσμο όπου το παρόν μετριέται με βάση τα χαμογελά θαυμασμού που του απλώνει η αυλή του. Ακόμα και αν δεν το φαντάζεται, η αλήθεια είναι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναπνέουν εκτός της.
