κείμενο Πέννυ Καπιτσίνου* //
εικόνες: Μάριος Λώλος
(Σε όσους καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται και εξισώνουν τα “2 άκρα”, θέλω να εισάγω μερικά στοιχεία στη διαδικασία σκέψης τους, εφόσον φυσικά έχουν τέτοια.)
Η 17Ν ήταν μια ολιγομελής, χαρακτηρισμένη εγκληματική οργάνωση και καταδικασμένη στο σύνολό της και για το σύνολο των εγκλημάτων της και η δράση της έχει τελειώσει εδώ και 20 χρόνια. Οι δε στόχοι της ήταν συγκεκριμένοι, μεμονωμένοι και καλά φυλασσόμενοι. Σε όλα τα χρόνια ύπαρξης της οργάνωσης, δε συνάντησα ποτέ και πουθενά στους χώρους που έχω κινηθεί, απολύτως κανένα μέλος της συγκεκριμένης οργάνωσης. Εφόσον είναι εδώ και χρόνια εκτός δράσης, εάν κάποιος ασχοληθεί με τις πράξεις της θα το κάνει για ιστορικούς λόγους. Και εάν κάποιος καταδικάζει τη βία της 17Ν, θα πρέπει να καταδικάζει εξίσου απερίφραστα και με ανάλογο πάθος κάθε περιστατικό βίας, όπως την περίπτωση του Ζακ ή τις περιπτώσεις της αυθαίρετης αστυνομικής βίας ή ακόμη και τις περιπτώσεις που εύχονται βιασμό στους βιαστές, περιπτώσεις οι οποίες είναι σύγχρονες, ρεαλιστικές και συμβαίνουν καθημερινά. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκριτικό.
Η καταδίκη της βίας είναι μία πολύ δύσκολη ιδεολογική τοποθέτηση, συχνά επώδυνη, γιατί πρέπει, προκειμένου να είμαστε συνεπείς στις θέσεις μας, να πάμε κόντρα στα πιο ισχυρά ένστικτά μας. Και όποιος δεν τηρεί ακέραιη στάση καταδίκης της βίας σε κάθε περίσταση ή δεν έχει κληθεί ο ίδιος να διατηρήσει την ακέραιη αυτή στάση, ακόμη και όταν έχει απειληθεί ο ίδιος, καλά θα κάνει να το βουλώνει ή απλώς να παραδεχθεί ότι δεν καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται και να τελειώνουμε με αυτήν τη μαλακία.
Στο άλλο “άκρο”, η χρυσή αυγή είναι μια πολυπληθής χαρακτηρισμένη εγκληματική οργάνωση, ωστόσο με καταδικασμένα ελάχιστα μέλη της στο σύνολο του πλήθους της οργάνωσης και καταδικασμένη για ελάχιστα από τα εγκλήματά της, πολλά από τα οποία δεν έχουν καταγγελθεί καν ή συγκαλύπτονταν ανά τα πολλά χρόνια της ύπαρξής της, η δράση της δε δεν έχει τερματιστεί με την καταδίκη της, συνεχίζεται ακόμη. Οι στόχοι της είναι εξίσου πολυπληθείς και είναι πάντα μα πάντα, οι πιο αδύναμοι, κανείς ποτέ ανώτερος στην τροφική αλυσίδα, ενώ η εκτέλεση των επιθέσεων γίνεται πάντα μα πάντα θρασύδειλα.
Μεγάλες ομάδες οπλισμένων, ενάντια σε μεμονωμένα άτομα ή μικρότερες ομάδες, μη φυλασσόμενες, απροστάτευτες και εντελώς εκτεθειμένες. Όπως οι περιπτώσεις των συναδέλφων μας σκληρά εργαζόμενων λαντζέρηδων, οι οποίοι γυρνάνε σπίτια τους μαύρα μεσάνυχτα, με άδεια μπουκάλια κάτω από τα μπουφάν τους, προκειμένου να έχουν κάτι να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, όταν τους την πέφτουν ορδές χρυσαυγιτών, μόνο και μόνο επειδή είναι πιο σκούροι. Όπως οι περιπτώσεις που θυμάμαι από τα σχολεία και τις σχολές, χρόνια και χρόνια πριν, όταν ξέραμε και βλέπαμε ότι οι χρυσαυγίτες είναι μαχαιροβγάλτες του κοινού ποινικού δικαίου και μπορούν να σπάσουν στο ξύλο ή να μαχαιρώσουν, οποιονδήποτε έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους. Η βία αυτού του “άκρου” είναι πάντα τυφλή και μπορεί να στραφεί εναντίον του οποιουδήποτε, αλλά αποκλειστικά και μόνο οποιουδήποτε πιο αδύναμου, ανά πάσα στιγμή, χωρίς καμία απολύτως δικαιολογία, ούτε καν προσχηματική.
Όλα τα χρόνια της πολυτάραχης ζωής μου στους δρόμους, απολύτως κανένας αναρχοάπλυτος από τα αριστερά μπλοκ όλου του φάσματος, δεν έχει ακουμπήσει ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά μου. Αντιθέτως, διαχρονικά με έχουν χτυπήσει με μπουνιές και γκλομπ, σύρει από τα μαλλιά, ψεκάσει με χημικά μέσα στη μούρη, κλωτσήσει όντας πεσμένη, κοπανήσει με ρόπαλα, αποκλειστικά και μόνο μπάτσοι τους οποίους πληρώνω για να με προστατεύουν και έχουν πάρει όρκο να με προστατεύουν, όπως και οι εκάστοτε προϊστάμενοί τους και οι περί αυτών χαρακτηρισμένοι εγκληματίες χρυσαυγίτες, τους αρχηγούς των οποίων έχω επίσης πληρώσει και αυτοί έχουν επίσης ορκιστεί να προασπίζονται τα συμφέροντά μου. Και με έχουν τσακίσει στο ξύλο, επειδή εξασκώ το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία, δημοκρατικά και ειρηνικά, χωρίς να έχω πετάξει ούτε πέτρα, ποτέ, γεγονός που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ, καθώς είναι τραγικά δύσκολο να είσαι ανίσχυρος, μπροστά σε πάνοπλα κτήνη, που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό να σε σακατέψουν.
Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία. Και όποιος την αμφισβητεί, δεν έχει παρά να κατέβει σε κάποια πορεία, ώστε να αποκτήσει ιδία εμπειρία, να καταλάβει στο πετσί του τι σημαίνει βία και να μας πει μετά από ποιο “εξισωμένο άκρο” κινδυνεύει αλήθεια. Ή πλέον μπορεί να περιμένει και σπίτι του για βία delivery, όταν θα μπουκάρουν και θα τον σπάνε στο ξύλο για να του πάρουν τα σώβρακα, επειδή δεν έχει να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας. Και θέλω εδώ να θυμίσω σε όσους ίσως το έχουν ξεχάσει, ότι το οικονομικό έτος 2020 ήταν απόλυτη πανωλεθρία για έναν τεράστιο αριθμό εξ ημών και συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό και το 2021. Τώρα λοιπόν που τα χρέη έχουν συσσωρευθεί, για να δούμε ποιο από τα “εξισωμένα δύο άκρα” θα μπουκάρει στα σπίτια μας και ποιο από τα “εξισωμένα δύο άκρα” θα προσπαθήσει να μας προστατεύσει από την κρατική βία, που έκπληκτοι πλέον διαπιστώνετε ότι δεν στρέφεται μόνο στους αναρχοάπλυτους. Σας φωνάζαμε απελπισμένα για χρόνια ότι θα έρθει και η σειρά σας. Ε λοιπόν, ήρθε.
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε το πρωί της Κυριακής, 7 Μαρτίου, πριν τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη και εν’ αναμονή της απόφασης του ΣτΕ για τη μεταφορά του Δημήτρη Κουφοντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού.
Υ.Γ.2. Η Πέννυ Καπιτσίνου είναι εργαζόμενη -σε αναστολή- στον τομέα της εστίαση.
