“Όσα (δεν) λέμε”  – Κάπου η σύνταξη δελτίων τύπου τηλεοπτικών εκπομπών δεν πρέπει να γίνεται με λογική σεναρίου που θα έπαιρνε ο Αρτέμης Μάτσας ή ο Δήμος Σταρένιος. Πώς δηλαδή; Σε στυλ “Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”, δηλαδή στρατολογώντας την καλολογία μέχρι του σημείου να σε πιάνει αηδία από τα σιρόπια της κολακείας.  

Η Άννα Δρούζα (θυμάστε τη φραπελιά;) θέλει να κάνει come back στην πρώτη γραμμή του τηλεοπτικού life style σερβίροντας Τι -Βι μέσα από τη συχνότητα του Open

Δικό της πρόβλημα τι θέλει να κάνει και το Open το συμπαθούμε γιατί συχνά παίζει ωραίες ταινίες. 

Στην εκπομπή της Άννας Δρούζα “Όσα (δεν) λέμε” τη Δευτέρα 13 Μαΐου στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα καλεσμένος είναι ο Γιώργος Αυτιάς. Τι το περίεργο σ’ αυτό; Μέχρι εδώ τίποτα. Όσοι ψηφίζουν Αυτιά λογικά δεν μας διαβάζουν και αν μας διάβασαν ελπίζουμε να μην μας ξαναδιαβάσουν. 

Το φαιδρό της ιστορίας είναι το Δελτίο Τύπου που ανακοινώνει τη συμμετοχή του τηλεοπτικού σταρ στην εκπομπή. Η υγρασία του γλειψίματος πιάνει κόκκινα. Αν δεν γνώριζες ποιος είναι ο Αυτιάς, ποια είναι η Αννούλα (όχι η Φλωρινιώτη αλλά η Δρούζα) και απλά το διάβαζες θα νόμιζες πως η Άννα Γουίντουρ κάνει συνέντευξη στον Ουμπέρτο Έκο. 

Αντιγράφουμε από το Δελτίο Τύπου της εκπομπής 

«Τη Δευτέρα 13 Μαΐου στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα, η Άννα Δρούζα υποδέχεται στο OPEN και στην εκπομπή «ΟΣΑ (ΔΕ) ΛΕΜΕ», τον Γιώργο Αυτιά, ο οποίος στα 68 του χρόνια αποφάσισε να εγκαταλείψει μια μεγάλη δημοσιογραφική διαδρομή για να διεκδικήσει το εισιτήριο για την Ευρωβουλή.

Ο δημοσιογράφος, που ταυτίστηκε με το πολύ πρωινό μας ξύπνημα, μιλάει στην Άννα Δρούζα για τον έρωτα και την ομορφιά, την εμπιστοσύνη και το ρίσκο, τη ζωή και τον θάνατο.

Ποιος κρατάει το τιμόνι του σπιτιού του;

Οι σχέσεις του με τους καναλάρχες, και πώς του έγινε η πρόταση να αφήσει τον Γιώργο Παπαδάκη και να βρεθεί απέναντί του;

Τι εννοεί όταν λέει «δεν θα είμαι εξουσία»;

Ο άνθρωπος, που πάντα πηγαίνει στον πόλεμο για να νικήσει, σε μια αφοπλιστική συζήτηση με την Άννα Δρούζα αποκαλύπτει όσα δεν λέει επί τρεις δεκαετίες on camera.»

Ρε παιδιά έλεος!!!