Γράφει η Ντέμη Αυλωνίτη
Μαμάδες που σπαζοκεφαλιάζετε όλο το 24ωρο για τη φροντίδα του παιδιού σας, του σπιτιού, του συζύγου και της εργασίας σας, αποδεχτείτε τις πραγματικές σας δυνάμεις. Σταματήστε να κρίνετε αυστηρά τον εαυτό σας. Έτσι χάνετε την ουσία και την ομορφιά του μεγαλώματος ενός παιδιού. Δεν υπάρχουν κανόνες για την τέλεια μαμά.
Και, ας το πούμε έτσι, η αγάπη που έχει να δώσει είναι το μεγάλο βασικό όπλο της. Όταν ο γονιός είναι καλά, τότε και το παιδί είναι καλά. Αυτό είναι το, φανερό μας, μυστικό. Μη χάνετε μοναδικές στιγμές ανησυχώντας παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Μάθετε να είστε επιεικείς με τους εαυτούς σας. Φροντίστε τους. Μόνο τότε θα δημιουργηθεί το κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον για να αναπτύξετε μια όμορφη και ξεχωριστή σχέση με το παιδί και τον σύντροφό σας.
Η κούραση, η αγωνία του άγνωστου, οι αλλαγές της ρουτίνας, οι εξωγενείς παράγοντες και οι συνεχόμενες συμβουλές ειδικών όταν ένα νεογέννητο έρχεται στον κόσμο μπορεί να σας κάνουν ακόμα πιο αγχώδεις.
Αφουγκραστείτε τις ανάγκες των παιδιών μαζί με τις δικές σας. Χτίστε μια υγιή καθημερινότητα. Αντίστοιχα μηνύματα σαν τα παραπάνω έρχονται να σας περάσουν και οι «Μικρές Ιστορίες Μητρότητας» της Πριγκιπέσσας των Βαλκανίων, μιας μαμάς που μοιράζεται τις εμπειρίες της (δύσκολες αλλά και άκρως διασκεδαστικές) και τα λέει στο blog της (www.iprigipessa.com). Οι εξομολογήσεις της ξετυλίγονται πλέον και σε ένα βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο. Η αμεσότητα και ειλικρίνεια της γλώσσας της δίνουν κουράγιο στις μαμάδες και κάνουν τους μπαμπάδες να κατανοήσουν περισσότερο τη γυναικεία ψυχολογία.
•«ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ» ΣΕ BLOG ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗ «ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ»
Το βιβλίο «Μικρές Ιστορίας Μητρότητας» είναι ένα ανθολόγιο ηλεκτρονικών επιστολών που στάλθηκαν από την «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» η αλλιώς από την Χριστίνα Γαβρίλη, τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από αυτό το όνομα, προς τις μαμάδες- ακολούθους του blog της, για να τους θυμίσει ότι δεν είναι οι μόνες που δυσκολεύονται όσον αφορά στο μεγάλωμα ενός παιδιού και να τους κάνει να (συνεχίζουν) να πιστεύουν στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στο θαύμα της ζωής της ίδιας.
Με αφορμή αυτές τις πολυάριθμες εκμυστηρεύσεις, οι οποίες είναι γραμμένες με αυτοσαρκασμό, χιούμορ και ευαισθησία και σκιαγραφούν το ταξίδι της αυτογνωσίας και τις προκλήσεις που η σύγχρονη Ελληνίδα καλείται να αντιμετωπίσει ως μαμά, γυναίκα και σύντροφος, μιλήσαμε μαζί της, για να μάθουμε λίγα πράγματα παραπάνω για εκείνη, το blog και το βιβλίο της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι την καλούν σε ολοένα και περισσότερα μέρη, τόσο εντός Ελλάδος, αλλά και στην Κύπρο, για να μοιραστεί ζωντανά με τις φίλες- αναγνώστριές της κι άλλες προσωπικές εμπειρίες.
Προτού περάσουμε στον πυρήνα των Ιστοριών Μητρότητας, ας μάθουμε πρώτα γιατί η συγγραφέας βαφτίστηκε «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» και από ποιον. Και το μυστήριο θα μας το λύσει η ίδια, πάντα φυσικά με τον χαρακτήρα/στιλ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στο blog της. «Λοιπόν, το όνομα μου το έδωσε η νονά του γιού μου, όσο βρισκόμασταν στο Μαυροβούνιο με την οικογένεια. Ήταν το 2015, είχαμε μετακομίσει σχετικά πρόσφατα κι εγώ απολάμβανα στιγμές πρωτόγνωρης ησυχίας καθώς είχα παραιτηθεί από την πολυετή εργασία μου και είχα για πρώτη φορά τα πρωινά στην διάθεσή μου, να εξερευνήσω την πρωτεύουσα, τις ομορφιές της και τις πολύ πολύ οικονομικές της υπηρεσίες περιποίησης! Δεν είχα ξανακυκλοφορήσει τόσο περιποιημένη ποτέ στη ζωή μου (κι ούτε πρόκειται καθώς φαίνεται). Στη συνέχεια μπορεί να πήγαινα να πάρω τον γιο μου από το σχολείο και στον γυρισμό να σταματούσαμε κάπου στην όμορφη εξοχή της Ποντγκόριτσας για ένα γρήγορο πικ-νικ ή μια βόλτα με άλογα που λάτρευε ο μικρός μας (επίσης πάμφθηνα!). Σε ένα τηλεφώνημα λοιπόν που της περιέγραφα κάποιες τέτοιες σκηνές, με αποκάλεσε περιπαικτικά «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» και γέλασα πολύ, το βρήκα καυστικό και εύστοχο» αναφέρει χαρακτηριστικά η Χριστίνα Γαβρίλη, η οποία από τότε κράτησε τον τίτλο της «Πριγκιπέσσας των Βαλκανίων» στο πίσω μέρος του μυαλού της και όταν αποφάσισε να κάνει blog δύο χρόνια μετά, αμέσως της ήρθε στην επιφάνεια. Και τονίζει : «Το υιοθέτησα, παρόλο που ήταν/ είναι λίγο παράδοξο, δεν προμήνυε το περιεχόμενο του blog, και είναι και πραγματικά δύσκολο στην ορθογραφία – τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αγγλικά. Ακόμη δηλαδή και το domain του site μου δύσκολα το πετυχαίνει κανείς σωστά με τη μία (www.iprigipessa.com)! Αλλά μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς»».
Το εν λόγω μπλογκ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2018 , δηλαδή το τελευταίο εξάμηνο πριν μετακομίσει πίσω στην Ελλάδα. Τι σκεφτόταν όταν το έκανε και σε τι φάση βρισκόταν; «Το 2016 είχα γεννήσει το δεύτερο παιδί μας, την κόρη μας, και μόλις είχα βγει από την πρώτη «μπεμπέ» φάση: κολικοί, επώδυνη οδοντοφυΐα, ολονύκτιοι θηλασμοί, διακοπτόμενος και ελάχιστος ύπνος, ιώσεις, ατελείωτες αλλαγές πάνας, σκυψίματα, κουβαλήματα και να μην μπορείς να ακούσεις σε ησυχία τις σκέψεις σου, ούτε για 5 λεπτά. Είχαμε μπει στις εκρήξεις θυμού, τα λεγόμενα tantrums των terrible twos, συν την αδερφική αντιζηλία που άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της! Από την άλλη, ως δεύτερη φορά μαμά, είχα επίγνωση του πόσο γρήγορα περνάνε όλες αυτές οι φάσεις και ήθελα πραγματικά να τις «απολαύσω», όσο γίνεται, αφού είχα την τύχη να μη χρειάζεται να εργάζομαι. Είχα αρχίσει όμως να νιώθω την ανάγκη να διοχετεύσω σε κάτι δημιουργικό την πλεονάζουσα ενέργειά μου και παράλληλα να συνδεθώ και με άλλες μαμάδες», μας εκμυστηρεύεται. Τότε ήταν που άρχισε να κάνει και κάποια σεμινάρια δημιουργικής γραφής και εικονογράφησης εξ ‘αποστάσεως, και τελικά αποφάσισε να φτιάξει το Blog αυτό για να μοιραστεί με άλλες Ελληνίδες μαμάδες «εκεί έξω» τις σκέψεις της, τις εμπειρίες της, τα ζόρια της, τα αστεία της.»
«Ξεκίνησα με μια τρομερή άγνοια κινδύνου, δίχως να ξέρω καλά τους κανόνες των social media, ούτε τι άλλο υπήρχε στην κατηγορία μιας και δεν ασχολούμουν καθόλου μέχρι τότε. Ξεκίνησα με μια διάθεση αρκετά χιουμοριστική, κάνοντας μεταξύ άλλων και κάποια σατυρικά βιντεάκια, ωστόσο σταδιακά εστίασα στο newsletter μου, όπου μια φορά την εβδομάδα έγραφα τις σκέψεις μου και τα βαθιά μου συναισθήματα στις συνδρομήτριες που ήξερα ότι υπήρχε πλέον σύνδεση, ταύτιση και αποδοχή. Αυτό μου έδινε ένα πλαίσιο ασφάλειας να εκφραστώ σχεδόν αφιλτράριστα με στόχο να τις πάρω μαζί μου στις «ψυχικές μου καταδύσεις», πότε με χιούμορ, πότε με αυτοσαρκασμό, πότε με ευαισθησία, αλλά πάντα με μια διάθεση αποδοχής, κατανόησης κι αλληλεγγύης. Η πορεία της δικής μου ψυχοθεραπείας σίγουρα επηρέασε κατά πολύ το περιεχόμενο και την πορεία του blog» αναφέρει συνεχίζοντας.
Γιατί αποφάσισε να βγάλει το συγκεκριμένο βιβλίο και πως αισθάνεται που το κρατά σήμερα στα χέρια της; Η απάντηση είναι απλή: «Η ιδέα για το βιβλίο προήλθε από τον πυρήνα των πολύ πιστών μου «followers». Αρκετές δηλαδή κατά καιρούς θα μου έγραφαν «Βρε Χριστίνα, βάλτα σε ένα βιβλίο όλα αυτά να τα έχουμε στο κομοδίνο μας και στην τσάντα μας να τα διαβάζουμε». Κάποιες τα αποθήκευαν σε ξεχωριστό φάκελο στο mailbox τους ήδη για να έχουν εύκολη πρόσβαση και να μην τα χάνουν. Ήταν τρομερά συγκινητικό να νιώθω ότι ανατρέχουν εκεί στις δύσκολες στιγμές τους, ή όταν θέλουν να καταλάβουν κάτι για τον εαυτό τους ή για τα παιδιά τους καλύτερα, μέσα από τους δικούς μου αναστοχασμούς. Τέλος πάντων, μου σφηνώθηκε η ιδέα σιγά σιγά για το βιβλίο και τα Χριστούγεννα του 2020 αισθάνθηκα ότι είχε έρθει η ώρα. Ξεκίνησα να βάζω μαζί τις «καλύτερες» ηλεκτρονικές μου επιστολές και έτσι στήθηκε ένα «ανθολόγιο» 41 newsletters τα οποία προσαρμόστηκαν ελαφρώς ώστε να πάρουν τη μορφή ενός συμβατικού βιβλίου». Όμως, όπως μας αποκαλύπτει το βιβλίο δεν το κράτησε αμέσως στα χέρια της. «Το βιβλίο ήρθε δυο χρόνια σχεδόν αργότερα, οπότε καταλαβαίνεις ότι ήταν μακρύς ο δρόμος. Το αποτέλεσμα νιώθω ότι δικαίωσε την επιμονή μου και την υπομονή μου. Η αμηχανία που είχα σε κάποιο στάδιο -καθώς πρόκειται για καθαρά αυτοαποκαλυπτικό κείμενο- έχει δώσει τη θέση της στη χαρά και στην ανυπομονησία να δω που θα με πάει. Έχω συνεργαστεί ήδη με μερικούς πολύ ωραίους ανθρώπους για τις παρουσιάσεις του και ανυπομονώ για όλα όσα έρχονται. Δεν το βλέπω σαν τελικό προορισμό το βιβλίο. Το βλέπω σαν ένα όχημα- ένα «μαγικό χαλί» όπως το λέω συγκεκριμένα- που θα με πάει παρακάτω και σίγουρα «παραπάνω»»
Ο βασικός στόχος της κυκλοφορίας του βιβλίου της ήταν πολύ «ταπεινός». Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ήθελα όλο αυτό που έχτιζα τόσα χρόνια ηλεκτρονικά, να βγει από την οθόνη και να γίνει μια τρισδιάστατη, απτή εμπειρία. Ήθελα να μπορώ να κρατήσω την ουσία της Πριγκιπέσσας στα χέρια μου. Σαν ένα κληροδότημά του blog προς εμένα, και ιδανικά προς όλες όσες το βρίσκουν χρήσιμο. Ειδικά μετά το ατυχές χακάρισμα της σελίδας μου στο Facebook τον Οκτώβρη του 21, όπου έχασα εν μια νυκτί 7000 ακόλουθους και υλικό 3 ετών, ένιωσα ότι όλο αυτό το εικονικό σκηνικό είναι τόσο «εύθραυστο» που ήταν επιτακτική η ανάγκη να πάρει μια πιο αληθινή, φυσική μορφή. Είχα ήδη υπογράψει τότε για το βιβλίο αλλά η στενοχώρια μου και η αγωνία μου μέχρι να βγει ήταν μεγάλη μετά το τραύμα αυτής της «απώλειας». Μπορώ να πω ότι η έκδοση του βιβλίου έχει βοηθήσει αρκετά στην επούλωση!».
Σύμφωνα με τα πιστεύω της, θέλοντας να μας λύσει την απορία, τι θα πάρει ένας ακόλουθός της από εκείνη και τι εκείνη από εκείνους, λέει ότι θα πάρει «αλήθεια», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. «Αυτά που γράφω και μοιράζομαι είναι οι δικές μου, προφανώς άκρως υποκειμενικές αλήθειες, επειδή ωστόσο πηγάζουν από αναζητήσεις και προβληματισμούς γύρω από πυρηνικά ζητήματα υπαρξιακής φύσης, πολύ πιθανό να ταυτιστούν όχι μόνο μαμάδες, αλλά και μη μαμάδες.»
Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων αναγνωρίζει και συγκινείται με το πόση ενσυναίσθηση έχουν οι ακόλουθοί της. « Όταν κάτι με έχει δυσκολέψει πολύ και μου έχει ξυπνήσει το ενοχικό μου, και μέσα από το newsletter αποκαλύπτω την πιο ευάλωτη πλευρά μου, θα σπεύσουν πολλές να με «καθησυχάσουν», να μου δώσουν την οπτική τους, να με κάνουν να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου. Με μερικές ανταλλάσσουμε απόψεις, προβληματισμούς, χειρισμούς αλλά τελικά αποφεύγουμε να δίνουμε συμβουλές η μια στην άλλη, γιατί νομίζω ότι αυτό που έχουμε ανάγκη μέσα «εδώ» είναι η κατανόηση και η αποδοχή παρά η εξωτερική καθοδήγηση. Άλλωστε αυτή είναι και η δική μου αρχή, δεν δίνω συμβουλές αν δεν μου ζητήσουν. Εκθέτω μόνο την αλήθεια μου και ο καθένας παίρνει ο,τι του «κάνει» από αυτήν ή και τίποτα. Κάτι που ταλανίζει συχνά τις μαμάδες φολοουερς μου είναι το κομμάτι των ενοχών. Επειδή είναι άτομα ως επί το πλείστον υψηλής ευαισθησίας (σαν εμένα), που προσπαθούν πολύ αλλά αμφισβητούν συχνά τον εαυτό τους και τις ικανότητές τους ως γονείς, έχουν τρομερή ανάγκη για απενοχοποίηση. Για μια αγκαλιά συμπαράστασης, να μη νιώθουν τόσο μόνες σε όλο αυτό, κάποιον να τους «αναγνωρίσει» τον αγώνα τους και να τους «δει». Και καμιά φορά αυτό από μόνο του λειτουργεί τρομερά ενδυναμωτικά στον ρόλο τους. Ως δια μαγείας τα μισά διλήμματα «διαλύονται» μόλις φύγει η αυτό-αμφισβήτηση από τη μέση. Αυτό το λέω και ως προσωπική εμπειρία ζωής αλλά και μέσα από την πολυετή πλέον εμπειρία μου σε ομαδική ψυχοθεραπεία» υπογραμμίζει η ίδια.
Και για να περάσουμε στην ουσία του θέματος είπαμε λίγο προτού κλείσουμε την κουβέντα μας, να ακούσουμε την άποψή της γύρω από ένα σημαντικό ερώτημα, με το αν υπάρχει ελπίδα να τα κάνει μια μητέρα όλα σωστά (αν υπάρχει σωστό και λάθος τελικά) . «Με βάση τα παραπάνω νομίζω η απάντηση είναι ξεκάθαρα: ΟΧΙ, χαχαχα! Και στις δυο ερωτήσεις. Υπάρχει η απλά “αρκετά καλή μαμά”, που, παρεμπιπτόντως, έχω καταλήξει πως αυτό τελικά περνάει μέσα από τις ενοχές που λέγαμε παραπάνω – δηλαδή μια ευσυνείδητη και ενσυνείδητη μαμά που προσπαθεί για το καλύτερο και καμιά φορά απογοητεύεται, αλλά δεν σταματά την προσπάθεια. Μέσα σε αυτό το κάδρο τώρα πρέπει κατά τη γνώμη μου οπωσδήποτε να μπει και το κομμάτι της απόλαυσης, σαν αντίβαρο σε όλο αυτό το άχθος της προσπάθειας σε όλα τα μέτωπα: σπίτι, δουλειά, παιδιά, φίλες, σύντροφος, εαυτός. Λάθη θα γίνουν σε όλα αυτά, μα το θέμα είναι η διάθεσή μας να παραμένει ανοιχτή, στην αλλαγή, στην μεταμέλεια, στην εξέλιξη, στο προχώρημα. Να μαθαίνουμε από τη ζωή την ίδια, να βρίσκουμε το νόημα σε κάθε της στάδιο, να συγχωρούμε τα λάθη μας, αλλά κάτι να παίρνουμε και από αυτά, για το παρακάτω» δηλώνει.
Η γνωριμία μας με την Πριγκιπέσσα θα κλείσει για την ώρα με το “τι είναι η μητρότητα για εκείνη με λίγα λόγια”. Και μας κάνει τη χάρη και μας απαντά, λέγοντάς μας: «Πω, την πιο δύσκολη ερώτηση άφησες για τον τέλος! Για εμένα, είναι μια έξοδος από το Εγώ σου, μια βουτιά στο “σύμπαν”, στο χάος, στο άγνωστο. Επιστρέφεις κάποια στιγμή, ίσως ανά διαστήματα, αλλά δεν επιστρέφεις ποτέ ίδια. Αν μπορέσεις να κρατήσεις τα μάτια σου, το μυαλό και την καρδιά σου ανοιχτά σε αυτό το “εξω-σωματικό” και συχνά “εξω-πραγματικό” ταξίδι, επιστρέφεις πολύ πιο συνειδητή, έχοντας επίγνωση της απόλυτης και παντοτινής πλέον ευθραυστότητάς σου. Και το να μάθεις να ζεις με αυτό ίσως να γίνει η ασπίδα σου απέναντι στην απέραντη αβεβαιότητα της ζωής που έτσι κι αλλιώς ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε δε νομίζω ότι η μητρότητα είναι ο μόνος δρόμος προς την ενσυνειδητότητα, αλίμονο! Απλά είναι σίγουρα ο πιο “βίαιος”. Με την καλή πάντα έννοια».
Η έξτρα κατάθεση ψυχής από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων που ξέρει να μοιράζεται αγάπη με όλους
ΥΓ1. Συχνά αισθάνομαι ότι παραλείπω να φωτίσω τα πολύ, ΠΟΛΥ όμορφα κομμάτια της μητρότητας. Την παρουσιάζω σαν έναν τεράστιο, ατελείωτο μόχθο. Σίγουρα αυτό επηρεάζεται από την θεώρηση που είχα για τη ζωή παιδιόθεν. Συχνά μου έμοιαζαν (και μου μοιάζουν) «όλα δύσκολα». Είναι ένα γνώρισμα αυτό άλλωστε των Ατόμων Υψηλής Ευαισθησίας (Highly Sensitive People, για όσους ενδιαφέρονται να ψάξουν παραπάνω ερευνητικά δεδομένα γύρω από αυτή την κατηγορία ανθρώπων). Και είναι άδικο, γιατί αν βρίσκω τη δύναμη να κάνω αυτήν την προσπάθεια, να γράφω γι’αυτό και να μοιράζομαι το βίωμά μου, είναι ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτά τα απερίγραπτα θετικά κομμάτια ανατροφοδότησης στο ρόλο μιας μητέρας. Από τα πολύ «απτά», όπως η μυρωδιά του μωρού σου, το το χαμόγελό του, τα πρώτα σ’αγαπώ του, οι αγκαλιές του, ο ήχος του γέλιου του… μέχρι τα εντελώς αδιόρατα, όπως το κλίμα του σπιτιού, η ζωή που φτιάχνετε παρέα, η ελπίδα και το φως που φέρνουν μαζί με την αθωότητά τους. Δυσκολεύομαι να μιλάω γι’αυτά γιατί είναι πράγματι απερίγραπτα τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν. Ίσως νιώθω ότι αυτά είναι ήδη ειπωμένα; Ίσως τα θεωρώ και δεδομένα; Ίσως και κακώς, αφού τίποτα δεν είναι δεδομένο…
ΥΓ2. Αν δεν κρατήσετε τα ΥΓ το καταλαβαίνω. Απλά μου είναι πια μια αναπόσπαστη συνήθεια!
πηγή εικόνων: https://www.facebook.com/iprigipessaV2
