Προσοχή! Εύθραυστον! – Δημήτρης Ντάσκας
Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Ο Δημήτρης Ντάσκας – Ηθοποιός…Την περίοδο αυτή παίζει στην παράσταση «Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» του Samuel Beckett σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου στο Θέατρο Ιλίσια
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Στο «Έβδομο ρούχο» όπου έπαιζε η Αλέκα Παΐζη, ήμουν βοηθός του Δημήτρη Μαυρίκιου. Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να ζητήσω από την Αλέκα το βιογραφικό της για το πρόγραμμα της παράστασης. Εκείνη μου είπε «Μη βάλεις τίποτα, γράψε μόνο ‘Η Αλέκα Παΐζη έκανε εξορία στο Τρίκερι.»
Ένα πρόσωπο που με έχει σημαδέψει… Κάποιοι χειρουργοί με έχουν σημαδέψει, έχουν αφήσει πάνω μου σημάδια ανεξίτηλα και τους ευχαριστώ γι’ αυτά! Πέρα από αυτό, είναι εντυπωσιακό πόσο οι άνθρωποι που μας σημαδεύουν -και μας πετυχαίνουν- το κάνουν συχνά ασυνείδητα, τυχαία, συμπτωματικά, απλώς υπάρχοντας με τον δικό τους, προσωπικό τρόπο. Και βέβαια, κι εμείς δεν ξέρουμε πόσους έχουμε σημαδέψει μια για πάντα με μια λέξη ή με μια κίνηση, χωρίς να το έχουμε πάει χαμπάρι. Χρόνια μετά, θυμάμαι ακόμα φράσεις των δασκάλων μου στη δραματική σχολή, ή συζητήσεις με συναδέλφους στις πρόβες, λόγια που ειπώθηκαν και μπορεί εκείνοι που τα είπαν να μη θυμούνται καν τις στιγμές που τα είπαν, αλλά για μένα καθόρισαν πράγματα στη ζωή και τη δουλειά.
Μια κατάσταση που με τσακίζει…Η αστεγία. Η γενοκτονία. Η μόνιμη αυτοαναφορικότητα – σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Να καταφέρω να μάθω όσο πιο γλώσσες προλαβαίνω. Που σημαίνει να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους πολιτισμούς. Που σημαίνει να συνομιλήσω με όσο το δυνατόν περισσότερους και διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς παρεμβολές, χωρίς διάμεσους. Μια αδιαμεσολάβητη σύνδεση, αυτό είναι το όνειρο.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Η μουσική του Olafur Arnalds, του Νils Frahm, του Max Richter. Οι πίνακες του Rothko και του Hopper. H ευγνωμοσύνη προς ανθρώπους που μου στάθηκαν όταν εγώ δεν μπορούσα να σταθώ στον εαυτό μου. Νυχτερινές βόλτες με φίλους – μεθυσμένοι ή και στεγνοί. Η σοκολάτα – σε κάθε μορφή, κάθε μάρκας και με κάθε είδους γέμιση.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Ταξίδια που περιμένουν να γίνουν. Το Μπουένος Άιρες, η Βραζιλία, το Κεμπέκ, η Ισλανδία, ο γύρος της Ισπανίας.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Έχω υπάρξει τυχερός, οι περισσότεροι έρωτες εκπληρώθηκαν. Τυχερός, γιατί αυτό με προφύλαξε από το να ταυτίσω τον έρωτα με την έλλειψη. Όλα τα άλλα, είναι μυστικό.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Το φάγωμα των νυχιών!
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Το θάρρος κάποιων ανθρώπων να μπαίνουν σε καράβια, να βγαίνουν μπροστά και να συγκρούονται όχι για το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά για την ειρήνη και το δίκαιο.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Frenemies. Σε διαδικασία συνεχούς διαπραγμάτευσης. Αλλά στην πραγματικότητα, το σημαντικό δεν είναι το Εγώ. Είναι ο Άλλος. Η Μνούσκιν λέει ότι «Το θέατρο είναι ο Άλλος». Νομίζω ότι αυτό ισχύει και για πράγματα πέρα από το θέατρο. Η σχέση με το Άλλο θα μας βοηθήσει να βρούμε τη σχέση με τον εαυτό μας.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Ναι, και μπορούν να έχουν και τα δύο τεράστια αξία – ή όχι, ανάλογα την περίπτωση. Παλιό δε σημαίνει απαραίτητα ανεπίκαιρο, και νέο δε σημαίνει απαραίτητα καινοτόμο.
Ο Δημήτρης Ντάσκας έχει εργαστεί ως ηθοποιός σε Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Κύπρο. Έχει συνεργαστεί στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση με τους Peter Stein, Λ. Βογιατζή, Δ. Μαυρίκιο, Μ. Μαγκανάρη, Ρ. Πατεράκη, Θ.Τοκάκη, Λ.Χαρίτο, Τ.Τζαμαργιά, Γ.Σίμωνα, N.N. Dostal, Nadir Moknèche, Fanny Ardant, Marc von Henning, Π. Μάκκα, Β. Χατζηνικολάου, Ν. Κοντούρη, Α.Αζά, Ludovic Lagarde, J.L. Martinelli, P. Kirk, H. Cinque, Σ.Σπυράτου σε θέατρα όπως το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Théâtre Nanterre-Amandiers, το Théâtre de la Ville, το Théâtre Liberté, το Μοnsun Theater, το Festival de Almada κ.α. Παράλληλα, μεταφράζει, σκηνοθετεί και γράφει για το θέατρο. Το 2022, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Podcast στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με τη δημιουργία του Για πάντα/Forever, ενώ η μετάφραση του του έργου Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία του Ροζέ Βιτράκ διακρίθηκε στο Eurodram 2025, παίζεται στο Θέατρο Σταθμός και κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική.
