επιμέλεια: Ελένη Σωτάκη //
Ψυχολογία – Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά των σχέσεων είναι ότι, πολύ σύντομα και εφόσον όλα κυλούν ομαλά, ένας ή και οι δύο σύντροφοι υιοθετούν μεταξύ τους μια τρυφερή, σχεδόν παιδιάστικη γλώσσα.
Μπορεί να δημιουργήσουν ιδιαίτερα υποκοριστικά, να ανταλλάσσουν χνουδωτά παιχνίδια ως δώρα και να μιλούν με γοητευτική φωνή και μελωδικό τόνο ο ένας στον άλλο.
Ως άνθρωποι επενδύουμε ένα σημαντικό μέρος της ενέργειάς μας στο να μεγαλώσουμε. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε πλέον βοήθεια για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να μεριμνήσουμε για τη ζωή μας. Προσπαθούμε πολύ σκληρά για να γίνουμε ανεξάρτητοι ως ενήλικες.
Όμως οι επιτυχημένες ενήλικες σχέσεις απαιτούν κάτι παράδοξο από εμάς: ενώ μας ανταμείβουν για τη συνολική ωριμότητα του χαρακτήρα και του τρόπου ζωής μας, μας προσκαλούν ταυτόχρονα να ανακαλέσουμε τις λιγότερο ώριμες και πιο παιδαριώδεις πτυχές της προσωπικότητάς μας.
Προσιδιάζει στην αυθεντική ενηλικίωση το να είμαστε σε θέση, σε μια στενή σχέση, να κουλουριαζόμαστε σαν μικρά παιδιά και να επιδιώκουμε να συμπεριφερθούμε σαν μωρά. Ναι, σ’ εκείνη την ηλικία που φορούσαμε πιτζάμες με σχέδια ελέφαντες και μας έλειπε κάποιο μπροστινό δόντι.
Ανήκει στην υγεία, παρά στην παθολογία, η συνειδητοποίηση τού να επιθυμούμε τη “μητρική” ή την “πατρική” φροντίδα από τον σύντροφό μας, ειδικά σε δύσκολες στιγμές, όπου ερχόμαστε σε επαφή με το αβοήθητο, φοβισμένο, εξαρτώμενο παιδί που κάποτε ήμασταν και ως ένα σημείο παραμένουμε πάντα.
Αυτή η επιλεκτική παλινδρόμηση δεν είναι ένα εύκολο ή γοητευτικό ταξίδι, για όσους η παιδική τους ηλικία χρωματίζεται από βία, ταλαιπωρία, πόνο ή ταπείνωση.
Για εκείνους, το μεγάλωμα έχει απαιτήσει υπεράνθρωπη προσπάθεια, ώστε να μη βρεθούν ξανά στο έλεος ανθρώπων που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τις ευαισθησίες και την ευαλωτότητά τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις η επιστροφή, έστω και φαντασιακά, σε μια μητρική ή πατρική φιγούρα δεν ασκεί καμία έλξη. Τα αρκουδάκια και τα γλυκόλογα φαντάζουν επαρκώς ανόητα έως και επικίνδυνα.
Αυτοί οι αλεξίσφαιροι χαρακτήρες είναι πιθανό να περπατούν στον κόσμο με ανυπακοή, αλλά και δύναμη. Θα έχουν ορθώσει μια βαριά ασπίδα ειρωνείας στις καρδιές τους. Ο σαρκασμός μπορεί να είναι η αγαπημένη τους άμυνα – και θα έχουν εξασφαλίσει ότι κανείς δεν θα τολμούσε ποτέ να τους ζητήσει, ακόμη και με τον πιο απλό, πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό τρόπο, να “έρθουν στη μαμά ή τον μπαμπά για μια αγκαλιά” .
Η αμυντικότητα αυτή είναι φυσικά απολύτως κατανοητή, αλλά δεν είναι απαραίτητα ευθυγραμμισμένη με τις πραγματικές απαιτήσεις της ωριμότητας και της ενήλικης ζωής.
Μια πιο χαλαρή και ευέλικτη ψυχική άμυνα μαρτυρά και μια μεγαλύτερη εσωτερική ασφάλεια. Αυτό θα σήμαινε ότι μπορούμε να γίνουμε ξανά παιδιά δίπλα στους αγαπημένους μας, αφενός γιατί έχουμε κατακτήσει την ενηλικίωση και αφετέρου γιατί τα παιδικά τραύματα του ανήκουν απλά και πλέον μόνο στο παρελθόν.
Όσο πιο δύσκολα ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής, τόσο περισσότερο θα πρέπει να απορριφθεί ο ανώριμος εαυτός και τόσο περισσότερο πρέπει να φαινόμαστε μεγαλοπρεπείς, δυνατοί και ατρόμητοι. Παρ ‘όλα αυτά, θα ξέρουμε ότι έχουμε προσχωρήσει στην πραγματική ενηλικίωση, όταν θα μπορούμε να απλώσουμε ένα προστατευτικό χέρι στον αδύναμο, νεότερο εαυτό μας διαβεβαιώνοντάς τον ότι από τώρα και στο εξής θα είμαστε οι αξιόπιστοι φύλακες και προστάτες του και θα του επιτρέπουμε να μας επισκέπτεται αναζητώντας μια αγκαλιά και ένα παιχνίδι, όποτε το χρειάζεται.
