Ο σκηνοθέτης Νίκος Θεοδοσίου ξεδιπλώνει για το Short Stories την πολύπαθη ιστορία του κινηματογράφου Ιντεάλ που μπορεί να συνέχισε να λειτουργεί ύστερα από τέσσερις πυρκαγιές, αλλά δεν γλίτωσε από τη λαίλαπα του gentrification
Ο ιστορικός κινηματογράφος Ιντεάλ, στην οδό Πανεπιστημίου 46, κλείνει οριστικά στο τέλος Δεκεμβρίου 2023 και μαζί του ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ιστορίας του κινηματογράφου στην Ελλάδα.
Το Ιντεάλ, που ξεκίνησε το 1921 ως Σαλόν Ιντεάλ και για δεκαετίες πρόσφερε πλούσιο κινηματογραφικό θέαμα στους Αθηναίους, έμοιαζε με τον αναγεννώμενο από τις στάχτες Φοίνικα καθώς επιβίωσε στις αλλεπάλληλες πυρκαγιές που το έπληξαν.
Η πρώτη πυρκαγιά εκδηλώθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1926 στις έξι το απόγευμα. Προκλήθηκε από την ανάφλεξη ταινίας, αλλά ευτυχώς περιορίστηκε στην καμπίνα προβολής η οποία ήταν μεταλλική και απομονωμένη από την αίθουσα του κινηματογράφου.
Εκείνη την ώρα στην αίθουσα βρίσκονταν 850 άτομα – γυναίκες οι περισσότερες. Δεν προκλήθηκε πανικός, εκκενώθηκε χωρίς να συμβεί ατύχημα. Μάλιστα αρκετοί θεατές έμειναν μες στην αίθουσα για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της πυρκαγιάς. Είχαν πληρώσει εισιτήριο! Από την πυρκαγιά καταστράφηκε η ταινία «Πρίγκηψ Δαλμάρ», μια δίπρακτη κωμωδία και μια διαφημιστική.
Η δεύτερη πυρκαγιά εκδηλώθηκε στον κινηματογράφο στις 4 Ιουνίου 1933 και ήταν καταστροφική. Ευτυχώς ξέσπασε στις 9.30 το πρωί και όχι σε ώρα παράστασης γιατί θα θρηνούνταν πολλά θύματα, όπως στο Πανόραμα το 1924. Από την πυρκαγιά καταστράφηκε ολοσχερώς το ξύλινο εσωτερικό του και κατέρρευσε η στέγη του.
•Μπορει στην πυρκαγια να μην κινδυνεψαν θεατες αλλα κινδυνεψαν σοβαρα δυο οικογενειες που κατοικουσαν μες στον κινηματογραφο
Ας σημειωθεί ότι ο κινηματογράφος υπερηφανευόταν για τα τέλεια συστήματα ασφάλειας που είχε. «Αι ηλεκτρικαί του εγκαταστάσεις, θαυμάσιαι πράγματι, λειτουργούν με τας μεγαλειτέρας εξασφαλίσεις εναντίον παντός δυσαρέστου απροόπτου» έγραφε το 1929 ο Κινηματογραφικός Αστέρας.
Και συμπλήρωνε: «Αι διπλαί και τριπλαί έξοδοι εις διαφόρους δρόμους διευκολύνουν την ταχυτάτην εκκένωσιν του θεάτρου, αν παρά πάσα ελπίδα κάποιος κίνδυνος δυστυχήματος ενεφανίζετο».
Μπορεί στην πυρκαγιά να μην κινδύνεψαν θεατές αλλά κινδύνεψαν σοβαρά δύο οικογένειες που κατοικούσαν μες στον κινηματογράφο. Ήταν οι οικογένειες του μηχανικού προβολής και του επιστάτη.
Τα σχετικά ρεπορτάζ ανέφεραν χαρακτηριστικά: «Δύο πολυμελείς οικογένειαι, αίτινες διέμενον εντός του θεάτρου, αποκλεισθείσαι προς στιγμήν υπό του πυρός εκινδύνευσαν να καούν. Αι οικογένεια αυταί είνε των κ.κ. Μούτσου, μηχανικού του κινηματογράφου και Λεονταρίτη, επιστάτου αυτού. Οι πυροσβέσται κατόπιν υπερανθρώπων προσπαθειών κατόρθωσαν να διασώσουν αυτάς. Υπέστησαν μόνον εγκαύματα η κ. Λεονταρίτη και η θυγάτηρ αυτής Αγλαΐα» (Φωνή του Λαού, 4/6/1933).
Το περιστατικό αυτό αποκάλυψε και μια άλλη ζοφερή πραγματικότητα: το γεγονός ότι οι οικογένειες των εργαζομένων στους κινηματογράφους στεγάζονταν μέσα σε αυτόν, αδυνατώντας να βρουν αλλού στέγη με το πενιχρό τους εισόδημα…
διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: shortstories.gr
