κείμενο / εικόνες – Φάνης Παπαδημητρίου
Όταν έχεις δει τον Nick Cave 10 φορές σε βάθος 35 χρόνων, ξεκινάς για την 11η με έλλειψη ενθουσιασμού, to say the least. Κάτι ο χώρος που την περασμένη εβδομάδα είχε τα γνωστά θέματα ήχου στους Bauhaus, κάτι ο ίδιος ο καλλιτέχνης που πριν 4 χρόνια, πάλι στην Πλατεία Νερού, ήταν κάπως διεκπεραιωτικός, αυτά από μόνα τους δημιουργούσαν επιφυλάξεις. Άλλωστε δεν έχουμε πια τον Cave που βλέπαμε στα μπαράκια των Εξαρχείων στα 80ς (γιατί, μήπως πάμε εμείς άλλωστε;), αλλά το «νάρκισσο με το βαμμένο το μαλλί», με το site που πουλάει κάθε λογής merchandise (από καλτσάκια μωρού έως παντόφλες για τη θάλασσα), το άλλο site που μιλάει με τον κόσμο, μία ολόκληρη βιομηχανία promotion & παραγωγής κέρδους από πίσω του. Ακόμα και το γεγονός ότι “έχασε το παιδί του τον περασμένο μήνα αλλά δε χαλάει το πρόγραμμα της παγκόσμιας τουρνέ του”, ξένισε κάποιους. Όλα αυτά δημιουργούν ενδοιασμούς και σκέψεις ότι πάμε για άλλη μία εισπρακτική επιτυχία και ως εκεί.
Πήγα μπροστά από νωρίς, στα φεστιβάλ έτσι πρέπει. Θυσιάζεις τον ήχο που στις πρώτες σειρές δεν είναι αυτό που ο διοργανωτής έχει σχεδιάσει, τον θυσιάζεις όμως για την οπτική επαφή, να είσαι δίπλα, να βλέπεις τον καλλιτέχνη, τη σύσπαση του προσώπου, τη σταγόνα του ιδρώτα, αυτό είναι το live. Πάντα έτσι πρέπει, πόσο μάλλον όταν ετοιμάζεσαι να δεις έναν εγνωσμένης και σταθερής αξίας performer – γητευτή του κοινού.
Και εκείνος βγαίνει και από την πρώτη νότα και σου φωνάζει «όσα ξέρεις για μένα ισχύουν, εδώ είναι …και όσα φοβάσαι ασ’ τα στην άκρη για 2 ώρες, trust me”.
•Τι performance ήταν αυτό! Ατραξιόν, πέρα από κάθε προσδοκία, εκεί στα 3-4 καλύτερα του στην Ελλάδα. Ώριμος, καθαρός, ενεργητικός, επαγγελματίας αλλά και άμεσος με τον κόσμο όπως πάντα. Και με μία 10μελή μπάντα δεμένη όσο ποτέ, τα κενά που άφησαν, κυρίως ο Blixa και ο Mick Harvey, έχουν καλυφθεί προ πολλού, ο πρώτος μάλιστα μνημονεύτηκε με κάποια ειρωνεία από το Nick.
Το σετ της χτεσινής βραδιάς ισορροπημένο σε παλιά και νέα τραγούδια. Άχαστο και all time classic το Mercy Seat, ευχάριστη έκπληξη από τα παλιά το City of Refuge, αγαπημένο του κοινού (παλιοί και νέοι fans) το Jubilee Street, όμορφο και απολύτως κατάλληλο λόγω περιστάσεων το φινάλε στο encore με Into my Arms (μυσταγωγία με το κοινό να συνοδεύει στο τραγούδι) Vortex (νέο στα live setlists) & Ghosteen Speaks (“I am beside you” η φωνή του πατέρα σε 2 παιδιά χαμένα).
Εν κατακλείδι, to cut a long story short: Όποτε ξανάρθει και ευχόμαστε να είναι γερός και να ξανάρθει, ακόμα και τα ίδια να παίξει, στον ίδιο χώρο, με την ίδια σειρά, εμείς θα είμαστε εκεί. Γιατί δεν υπάρχει άλλος με τέτοιο χάρισμα να σε παίρνει και για 2 ώρες να σε ταξιδεύει στο δικό του μαγικό κόσμο, πριν σε αφήσει πίσω χαμένο, να σκέφτεσαι τι έζησες και πως θα επιστρέψεις στην καθημερινότητα σου. Αυτό θες από τον καλλιτέχνη, τίποτα περισσότερο. Όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να στο προσφέρει και να είναι όπως το θες.
Αυτός όμως ξέρει, γιατί είναι ο ποιμένας και εμείς το ποίμνιο του, για όσο κρατήσει αυτός ή εμείς.
Το setlist εδώ
1. Get Ready for Love
2. There She Goes, My Beautiful World
3. From Her to Eternity
4. Children
5. Jubilee Street
6. Bright Horses
7. I Need You
8. Waiting for You
9. Carnage
10. Tupelo
11. Red Right Hand
12. The Ship Song
13. The Mercy Seat
14. Higgs Boson Blues
15. City of Refuge
16. White Elephant
Encore:
1. Into My Arms
2. Vortex
3. Ghosteen Speaks
