Η Μεγάλη Απόδραση – Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο Χανς σώθηκε από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μόνο και μόνο για να μπαινοβγαίνει στις φυλακές. Το έγκλημά του; Είναι ομοφυλόφιλος. Εξαιτίας της Παραγράφου 175, η οποία ορίζει την ομοφυλοφιλία όχι απλά ως διαστροφή, αλλά ως ποινικό αδίκημα, η επιθυμία του για ελευθερία καταστρέφεται συστηματικά. Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη σταθερή σχέση στη ζωή του είναι εκείνη με τον επί σειρά ετών συγκρατούμενό του, τον Βίκτορ, έναν καταδικασμένο δολοφόνο. Σταδιακά, ό,τι ξεκίνησε ως αποστροφή εξελίσσεται σε κάτι που ονομάζεται αγάπη…
Η ταινία του Σεμπάστιαν Μάιζε έχει σίγουρα το δικό της ενδιαφέρον και μια διεισδυτική ματιά για τη διαφορετικότητα και τους απάνθρωπους μηχανισμούς καταστολής, που χρησιμοποιούνται είτε από τους ναζί είτε από δημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν είναι τυχαίο ότι κέρδισε το βραβείο της Επιτροπής “Ένα Κάποιο Βλέμμα” του Φεστιβάλ Καννών, έχει προταθεί από την Αυστρία για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας και ήταν υποψήφια για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ο Μάιζε διηγείται με ξεχωριστό τρόπο, χωρίς υπερβολές και γραφικότητες, μια ερωτική ιστορία στα χρόνια του Πολέμου, αλλά και των διωγμών, που εκτυλίσσεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’40 μέχρι το 1969, έχοντας ως κεντρικό ήρωα τον Χανς, που βρίσκεται στις φυλακές από τους ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, λόγω της ομοφυλίας του και μπαινοβγαίνει στις φυλακές μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 εξαιτίας γερμανικού νόμου, το περίφημο Άρθρο 175, που από τον 19ο αιώνα μέχρι το 1994, θεωρούσε ποινικό αδίκημα την ομοφυλία.
Ο Μάιζε δεν ακολουθεί μια γραμμική χρονική ακολουθία, αλλά προτιμά τη χρησιμοποίηση πολλών φλας μπακ, που μπορεί να μπερδέψουν τον θεατή, αν και έχει γίνει καλή δουλειά στο μοντάζ, ενώ η ταινία σεναριακά ορισμένες φορές είναι φλύαρη, ασαφής και δημιουργεί κενά στην ιστορία.
Στα ατού της ταινίας ο πρωταγωνιστής Φραντς Ρογκόφσκι, που έχουμε δει τις αξιοπρόσεκτες ερμηνείες του σε ταινίες όπως “Μια Κρυφή Ζωή” του Τέρενς Μάλικ και προσφάτως “Μια Νύμφη στο Νερό” του Κρίστιαν Πέτζολντ. Ο Ρογκόφσκι καταφέρνει να πάρει έναν απροσδόκητο, δύσκολο χαρακτήρα και να του δώσει φυσικά χαρακτηριστικά, με μία άνεση που εκπλήσσει.
πηγή: amna.gr
