του Βασίλη Καραγιάννη //
Κακή γραϕή είναι η γραϕή που ηθικολογεί, εκτός αν είσαι παπάς και γράϕεις για να βάλεις τους πιστούς σε τάξη σαν να γαυγίζεις, όπως τα μαντρόσκυλα. Καλή γραϕή είναι η γραϕή που ανοίγει ορίζοντες. Κανονικά οι συγγραϕείς θα πρέπει να τιμούνται με τους βαθμούς του ναυτικού.
Μερικοί θα μείνουν διά βίου υπαξιωματικοί, κάποιοι θα ϕθάσουν στο βαθμό του πλοιάρχου κι ελάχιστοι θα αναγορεύονται αντιναύαρχοι, ναύαρχοι κλπ.Ίσως ξενίζει μερικούς αυτή η άποψη αλλά η διαδικασία της γραϕής ήταν πάντα μιλιταριστική. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ινδοί θεωρούν εϕευρέτη της τον πίθηκο-θεό Χανουμάν. Στη Ραμαγιάνα, το θρυλικό έπος, ο Χανουμάν καταϕέρνει να ϕέρει πίσω στον θεό Ράμα την αγαπημένη του Σιτά, που την έχει απαγάγει ένας δαίμονας που κατοικεί στη Σρι Λάνκα. Τα καταϕέρνει επειδή δημιουργεί έναν στρατό από πιθήκους και οργανώνει τα υπόλοιπα ζώα ώστε να εξυπηρετήσουν τον σκοπό του. Ο Χανουμάν λοιπόν γράϕει οργανώνοντας τη σκέψη του. Κάθε πρωί πριν τη μάχη όταν οι άλλοι προσεύχονται σκαρώνει ένα κείμενο.Το κείμενο δεν έχει καμία σχέση με τις πολεμικές δραστηριότητες, το αντίθετο μάλιστα. Μια μέρα γράϕει εκθειάζοντας την έννοια της γνώσης: “Κάθε άτομο, όποιος και να ‘ναι, πρέπει να προσπαθεί να μαθαίνει όσα περισσότερα μπορεί για τα πάντα, αυτό ονομάζεται κουλτούρα”. Την επόμενη μέρα γράϕει κάτι άλλο: “Όμως τι θα κάνουμε άραγε με όλη αυτή την άχρηστη ομορϕιά που είναι γύρω μας; Το ερώτημα, αν είχε σχέση με τις χαρές της ϕύσης και την επαϕή ανάμεσα στα έλλογα όντα, θάχε απαντηθεί με την παραίνεση να αδράξουμε τη μέρα, να απολαύσουμε με όλες μας τις αισθήσεις οτιδήποτε μας γεμίζει με ευεξία και να ανταποδώσουμε με δημιουργικότητα”. Την άλλη μέρα δεν γράϕει γιατί πρέπει να πολεμήσει πριν χαράξει, έναν στρατό από δαίμονες, την παρ´ άλλη γράϕει κάτι ασήμαντο γιατί κέρδισε τον πόλεμο και το ‘ριξε στο επινίκειο γλέντι με τους θεούς, τους πιθήκους και τους ελέϕαντες. Όμως γράϕει την μεθεπόμενη κάτι ενδιαϕέρον: “Ίσως θα πρέπει να εκπαιδεύσω κι άλλους σε αυτό το είδος της διασκέδασης, αϕενός μεν για να έχω αναγνώστες, αϕετέρου για να μπορώ να διαβάζω κι εγώ τις σκέψεις των άλλων”. Ο Χανουμάν είναι λοιπόν εκτός από ένδοξος στρατηγός, εϕευρέτης της γραϕής αλλά και δάσκαλος των πρώτων Θεών, Ανθρώπων και Πιθήκων που δοκιμάζουν να γράψουν. Η αρχική του παραίνεση είναι να γραϕούν πράγματα που βγαίνουν αυθόρμητα από την ψυχή των μαθητών του κι έτσι ανακαλύπτεται η ποίηση. Ύστερα τους λέει ότι πρέπει να οργανώσουν τη σκέψη τους όπως κάνουν οι επιτελικοί αξιωματικοί, να κάνουν ένα πλάνο μάχης και να διηγηθούν μια ιστορία σα να κάνουν πόλεμο. Ο ίδιος γράϕει για αυτή την παραίνεση: “Νομίζω ότι ανακάλυψα ότι κάποιοι από τους συντρόϕους μου μένουν στο πεζικό σε όλη τους τη ζωή, κάποιοι περνάνε στο ιππικό και λειτουργούν με εξάρσεις χωρίς να ακολουθούν σώνει και καλά το αρχικό σχέδιο μάχης. Παρ’ όλα αυτά οι πρώτοι μου μαθητές, οι ποιητές παρέμειναν τοξότες”.
