Το χάσμα μεταξύ της αθώας αλληλεπίδρασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και της εγκληματικής συμπεριφοράς δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο θέλουμε να πιστεύουμε: το Facebook, το Twitter και άλλες πλατφόρμες πρέπει να ενεργήσουν, ώστε να προστατεύσουν τους χρήστες τους.
Έχετε ποτέ παρακολουθήσει το προφίλ ενός πρώην σας στο Instagram σε μια στιγμή αδυναμίας και έχετε στεναχωρηθεί στη θέα φωτογραφιών που φαίνεται χαρούμενος με κάποιον άλλο άνθρωπο;
Μήπως έχετε μια πρόσφατη γνωριμία και στη συνέχεια περιηγείστε στις πρόσφατες δημοσιεύσεις στο Facebook για να γνωρίσετε καλύτερα το άτομο αυτό; Ή, τις πρώτες εβδομάδες μιας νέας σχέσης, έχετε βρεθεί να αναζητάτε να ερμηνεύσετε κρυμμένα μηνύματα σε αναρτημένα κείμενα και φωτογραφίες; Όποιος έχει μπει στα σόσιαλ μίντια, θα έλεγε ψέματα αν ισχυριζόταν πως ποτέ δεν έχει κάνει μια ακίνδυνη «έρευνα» για κάποιο άλλο άτομο.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν απενοχοποιήσει αυτό το είδος της συμπεριφοράς, που σε οποιαδήποτε προηγούμενη εποχή θα χαρακτηριζόταν ως εμμονική παρακολούθηση. Σκεφτείτε τι θα έπρεπε να κάνετε και πού να πάτε, ώστε να κατασκοπεύσετε τον πρώην σας με κάποιον άλλο άνθρωπο στη δεκαετία του ’90. Θα έπρεπε να τους ακολουθήσετε, ίσως να μεταμφιεστείτε, ή να μπείτε στο σπίτι τους για να κλέψετε φωτογραφίες, σαν να πρωταγωνιστείτε σε ταινία τύπου Mission Impossible.
Οι πομποί, οι κοριοί και η παρακολούθηση μέσω GPS ήταν παλαιότερα τόσο ακριβά που χρησιμοποιούνταν αρχικά μόνο από κυβερνήσεις και ιδιωτικούς ερευνητές. Σήμερα σε μια γρήγορη αναζήτηση στο Amazon μπορεί κανείς να βρει και να αγοράσει από μια κρυφή συσκευή παρακολούθησης αυτοκινήτου προς 25 ευρώ, μέχρι κάμερα κατασκοπείας που μοιάζει με έναν απλό φορτιστή USB, και κοστίζει 46 με 50 ευρώ. Αυτά τα αντικείμενα διατίθενται στην αγορά ως κάμερες ασφαλείας ή ως λογισμικό για άσκηση γονικού ελέγχου, ωστόσο τίποτα δεν εμποδίζει τη χρήση τους για κακόβουλους σκοπούς. Εν τω μεταξύ, οι αστυνομικές αρχές προτείνουν στα θύματα διαδικτυακής παρενόχλησης απλώς να βγαίνουν από το διαδίκτυο, κάτι που για έναν 19χρονο μοιάζει σαν να του λένε να σταματήσει να αναπνέει.Υπάρχουν άπειρες τεχνολογίες για να βοηθούν όσους παρενοχλούν, αλλά ελάχιστες για να προστατεύονται τα θύματα.
Το Twitter, το Facebook και το Instagram μας παρέχουν τη δυνατότητα και τη φιλοσοφία τού να έχουμε πρόσβαση σε άτομα, όποτε θέλουμε. Με τον τρόπο αυτό διαβρώνεται σταδιακά η έννοια του προσωπικού απορρήτου. Οι άνθρωποι έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα να παρακολουθούνται από τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες μέσω των τηλεφώνων τους, αντιδρούν μόνο όταν συνειδητοποιήσουν την πλήρη έκταση της παρακολούθησης. Κατά τη χρήση αυτών των υπηρεσιών και μέσων δικτύωσης, ακόμα κι αν κλειδώσουμε κάθε ρύθμιση απορρήτου που μας δίνεται (και πολλοί δεν το κάνουν), δίνουμε στους ανθρώπους αφύσικη πρόσβαση στη ζωή μας.
Αποδεχόμενος κάποιον ως φίλο ή ακόλουθο, ακόμη και σε ιδιωτικά προφίλ, συνήθως του δίνετε πρόσβαση σε όλα όσα έχετε δημοσιεύσει ποτέ. Τι γίνεται αν το άτομο αυτό αργότερα αποδειχθεί επικίνδυνο; Ρωτήστε οποιονδήποτε έχει γνωρίσει ποτέ κάποιον που αργότερα άρχισε να τον καταδιώκει, θα σοκαριστείτε με αυτά που θα ακούσετε.
Είναι υπεύθυνο το Twitter για τη χρήση της πλατφόρμας του για παρενόχληση; Είναι το Instagram υπεύθυνο όταν κάποιος το χρησιμοποιεί για να κατασκοπεύει έναν πρώην; Πρέπει οι προγραμματιστές του spyware να είναι επίσης υπεύθυνοι, όταν κάποιος το χρησιμοποιεί για να παρακολουθεί παράνομα έναν σύζυγο; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να επανεξεταστούν. Αναμφίβολα, κυβερνήσεις, οι οποίες επί του παρόντος υποβάλλουν τις εταιρείες τεχνολογίας σε έλεγχο, πρέπει να το επιδιώξουν. Οι τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται τώρα για ιδιωτική παρακολούθηση- GPS, μικροφώνα και κατασκοπευτικές κάμερες – αναπτύχθηκαν και σχεδιάστηκαν από τις κυβερνήσεις για κατασκοπεία ή δημόσια παρακολούθηση.
