του Γιάννη Παναγόπουλου //
Νέα Σμύρνη. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως η μεσοαστική περιοχή της Αθήνας, μια μικρή πόλη μέσα στη μεγάλη πόλη, θα γινόταν κέντρο επεισοδίων; Πριν τον ερχομό αυτής της κυβέρνησης κανείς. Δέκα χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν χθες στην πλατεία και τους πέριξ δρόμους της Νέας Σμύρνης διαμαρτυρόμενοι για τις πολιτικές ελέγχου που κάνει σε πολίτες η αστυνομία. Η κυβέρνηση μπορεί στο πρόσωπό τους να βλέπει 10.000 χιλιάδες παράνομους ή 10.000 περιθωριακούς ή 10.000 εχθρούς της αριστείας ή 10.000 τρακοσάρια (όσο και το πρόστιμο για άσκοπη κυκλοφορία). Αν είναι έτσι για μια ακόμα φορά βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Αν δεν είναι έτσι η πορεία του έργου, ως την πτώση της, επιφυλάσσει εμφυλιοπολεμικές στιγμές.
Όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη, ίσως όσα συμβούν αύριο σε μια άλλη ανύποπτη γειτονιά, μεσοαστικού τύπου, δεν είναι τυχαία. Είναι το σίκουελ μιας ιστορίας που περιλαμβάνει αστυνομικές μπούκες σε κινηματογραφικές αίθουσες για να δει ταυτότητες των θεατών, επιδρομές σε πλατείες (Πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη) μέχρι την άνευ ορίων, αποτυχημένη ολοκληρωτικά, επέμβασή της στην πλατεία της Νέας Σμύρνης στο Παγκράτι.
Όλες αυτές οι εικόνες πυροδοτούν αντανακλαστικά. Η κοινωνική αντίδραση δεν θα μπορούσε να είναι παρά αναμενόμενη στη θέα μιας κυβέρνησης που προβάλλει ως λύση κάθε προβλήματος την αστυνομική καταστολή. Τη μη διαπραγμάτευση δηλαδή με την κοινωνία αλλά την επιβολή, άκριτα, του δικού της κλινικά νεκρού λόγου.
Κλείνουμε πέντε μήνες σε καθεστώς λοκντάουν. Οι αριθμοί των κρουσμάτων πολλαπλασιάζονται. Το διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη καραντίνα που ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, η ενίσχυση των κρατικών δομών υγείας ήταν μηδαμινή. Κλείνουμε μερικές εβδομάδες από την έναρξη του εμβολιασμού κατά του νέου κορονοϊού και οι ειδήσεις που βγαίνουν μιλούν για μιλημένους αξιωματούχους του κυβερνώντος κόμματος που προσπερνούν άλλους ανθρώπους ευπαθών ομάδων για να εμβολιαστούν. Στο ίδιο διάστημα η κυβέρνηση αντί να προσλάβει νέους γιατρούς επέλεξε να δημιουργήσει νέα σώματα ασφαλείας. Αντί να δημιουργήσει υγειονομικές δομές, να εξοπλίσει νοσοκομεία, διάλεξε να χώσει εκατομμύρια στα Μέσα Επικοινωνίας που της άρεσαν.
Η αντίδραση του κόσμου είναι εξηγήσιμη. Και έρχεται με τη μαζικότητα που της αξίζει. Το να σκεπαστούν τα αντανακλαστικά του ως κακομαθημένο πλήθος που θέλει περισσότερα από όσα του αξίζει είναι κενό. Είναι όμως και μια λογική αντίδρασης που συχνά είδαμε από αυτή την κυβέρνηση.
Η φέικ αριστεία που διεκδίκησε και έγινε κυβέρνηση κρύβεται μέσα από σκηνές βίας, πλαστά πτυχία, απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων και δημοσίων θέσεων (βλέπε Λιγνάδης). Καθόλου τυχαία βλέπει το φινάλε της να έρχεται. Το ηθικό της φινάλε έγινε ορατό από πολύ νωρίτερα. Από την πρώτη στιγμή που η ηγεσία της χάραζε τους επαγγελματικούς ορίζοντες των νέων ανθρώπων με βάση τον τόπο κατοικίας τους.
Ποιο μπορεί να είναι το αύριό της; Αυτό θα το δούμε σύντομα.
