του Μάρκου Ψυχάρη //
Ο Κραουνάκης λέει κάτι που έχει αξία, όχι επειδή το λέει ο Κραουνάκης αλλά επειδή έχει αξία: Τα θέατρα κλειστά. Οι καλλιτέχνες άνεργοι. Θυμίζω μόνο αυτό: πριν λίγο καιρό όλοι φωνάζαμε για την αθλιότητα της κυβέρνησης και τη συμπεριφορά της στον κόσμο της Τέχνης. Το αφήσαμε κάτω αυτό τώρα. Έχουμε άλλα. Όχι πολύ πίσω, λίγους μήνες πριν, λέγαμε Support Art Workers και το εννοούσαμε. Το ανοιχτό νοιάξιμο δεν πήγαινε στους δακτυλοδεικτούμενους πρωταγωνιστές αλλά σε όλο το ανθρώπινο σύμπαν της τέχνης, τραγουδιστές, ηθοποιούς, τεχνικούς, μουσικούς, σκηνοθέτες. Μα πού πήγε όλο αυτό; Μόδα ήταν, πέρασε;
Είναι η εποχή που τα ποσταρίσματα στα σόσιαλ βουίζουν οργή. Ο ηλεκτρονικός άμβωνας έχει θέση για όλους. Απολυτή ελευθερία στο αφιλτράριστο ξεκατινουάζ. Καρδούλες και γέλια και wow και μετά; Κανείς δεν έχει χρόνο για τον άμαχο πληθυσμό, τις συντρόφους και τα παιδιά όσων πλένονται στο κύμα του υπονοούμενου ή ακόμα και της επώνυμης καταγγελίας. Η οργή του δίκιου δεν έχει χρόνο για τις παράπλευρες απώλειες, δεν έχει λέξεις για την πνευματική άνοια της χώρας. Ποιος μπορεί να πει Support Art Workers σήμερα; Ποιον ενδιαφέρει αυτό; Ποιος θα νοιαστεί για τη συνέχεια της τέχνης και την μακρόσυρτη ανεργία των εργατών της;
Πια, πλούσιος καλλιτέχνης, δεν είναι αυτός που μπορεί να εξαγοράσει την αφάνεια του ονόματος του προσλαμβάνοντας δικηγόρους για να συντάξουν εξώδικα. Πλούσιος είναι αυτός που μπορεί να αγοράσει σιωπή περιμένοντας την prime time ανθρωποφαγία να περάσει.
