Η, χτεσινή, συναυλία για την Ειρήνη ξεπέρασε τα όρια της καλλιτεχνικής πράξης. Πήρε διαστάσεις διαδήλωσης για την ανατροπή της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής. Δράση, αντίδραση και η ανάγκη κοινοποίησης μιας αγωνίας που ενώνει. Καθόλου τυχαία, από τη στιγμή της ανακοίνωσής της κάθε κυβερνητική φωνή – επίσημη και ανεπίσημη – δεν στέκονταν στο καλλιτεχνικό γεγονός και το αίτημα που προέβαλε. Επένδυσε στην εργαλειοποίηση του με όρους φτηνής προπαγάνδας. Η επικοινωνιακή λογική στο στυλ: “Μιλάτε για την ειρήνη αλλά δεν καταγγέλλετε τον Πούτιν, γιατί αυτοί είστε…” ακυρώνεται από τη γέννηση της. Χτες, δεν μαζεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας μερικές χιλιάδες αχάριστοι. Ας το πάρουν χαμπάρι όλοι αυτό.
Η χτεσινή συναυλία για την Ειρήνη δεν θα μείνει στη μνήμη μας ως το καλλιτεχνικό γεγονός που ένωσε ετερόκλητες φωνές του πολιτισμού. Δεν ήταν ένα καλλιτεχνικό “πείραγμα” ή “πείραμα”. Η εποχή των ονομάτων που κουβαλούν στις πλάτες τους τέχνη και ιδεολογία έχει παρέλθει. Ήταν μια ανάγκη έκφρασης της αγωνίας πολλών ανθρώπων γύρω από τις πολιτικές που εφαρμόζονται στους λαούς συχνά χωρίς τη θέληση τους.
Το χτεσινό γεγονός φαντάζει ως η ιδανική αρχή μιας νέας κινητοποίησης του κόσμου γύρω από ζητούμενα που ενώνουν. Καιρός ήταν να γίνει και αυτό.
