Γιάννης Παναγόπουλος
Από τα τρία, τα δύο live που θα δώσει την Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο Βράχων είναι sold-out. Στην εποχή που οι συναυλίες ονομάζονται απλώς σόου και το καλλιτεχνικό έργο φαντάζει αποτέλεσμα ουρανοκατέβατης έμπνευσης, όχι αποτέλεσμα κοινωνικής ενσυναίσθησης του δημιουργού, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μοιάζει να σπάει τη γυάλα της καλλιτεχνικής ιδρυματοποίησης και του κακόφωνου ελιτισμού που έχει εγκαθιδρυθεί με την κυβερνητική ευλογία.
Η “αυτοσχέδια” συναυλία κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας που διαλύθηκε από την κανονική αστυνομία στο ΑΠΘ χθες δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η συνέχεια ενός παραληρηματικού κυβερνητικού μονολόγου που δαιμονοποιεί τη διαφωνία και δοκιμάζει να ελέγξει κάθε μεμονωμένη ή οργανωμένη πολιτική – καλλιτεχνική διαφορετικότητα. Ο καλλιτέχνης που έχει άποψη και τη διατυπώνει ελεύθερα έχει λείψει. Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει η μουσική και οι στίχοι του Θανάση Παπακωνταντίνου. Σημασία έχει πως εκείνος νιώθει αποτοξινωμένος από τη σέξυ απολυταρχία μιας εξουσίας που θέλει να οικειοποιηθεί όχι μόνο τον δημόσιο διάλογο αλλά και το καλλιτεχνικό έργο.
Οι συναυλίες που θα δώσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου την ερχόμενη εβδομάδα στο Θέατρο Βράχων έχουν το δικό τους καλλιτεχνικό ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί θ’ ακουστούν τραγούδια ή γιατί θα θαυμάσουμε την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία των μουσικών που τον συνοδεύουν στη σκηνή. Προφανώς έχει αξία γιατί μας προσγειώνει και επαναπροσεγγίζει τον βαθμό ειλικρινείας που μπορεί να αναπτύξει ο καλλιτέχνης με το κοινό του.
