γράφει ο Παναγιώτης Καλυβίτης //

Τόπος: Μενάνδρου. Τα σπλάχνα της πόλης με τους εντόσθιους ένοικους. Μετανάστες που περιφέρονται στα μικρομάγαζά τους, δυσθυμία που περιφέρεται στα βήματά τους. Στην αυλή τους, απεριποίητη στάση λεωφορείου. Ο τόπος της παράστασης, Μενάνδρου Νούμερο 47. Ανελκυστήρας. 5ος όροφος – “Χώρος Αμάλγαμα”. Στο κατώφλι μιας λευκότητας. Ονειρικής. Ψίθυροι του Άλλου δρασκελίζουν στο ενδεχόμενο του εφιάλτη. Μπαίνω προσεκτικά, ακούγονται αρκετά φορτισμένοι. Κάθομαι.

Ά-τοπος: το αγαπημένο πλάσμα αναγνωρίζεται από το ερωτευμένο υποκείμενο ως «άτοπο», δηλαδή μη ταξινομήσιμο, σφραγισμένο από μια αδιάκοπα απρόβλεπτη πρωτοτυπία.

Έναρξη. Ήδη συντελεσμένη. Το άφατο τυλιγμένο σε ομιλούσα λευκότητα. Ο ερωτικός λόγος: λυρικός, εγκαταλειμμένος, αγωνιώδης, βυθισμένος σε άκρα μοναξιά. Το άγαλμά του κολυμπάει στην ακινησία και λίγο πριν πνιγεί, αποκαλύπτεται. Πλεούμενο μουσείο στην κρούστα της μνήμης.

Μέρος δεύτερο. Δικαστική αίθουσα. Το γκροτέσκο με το μπουρλέσκ συνυφαίνουν την αφήγηση. Το ερωτικό φαινόμενο καταλήγει κατακλυσμένο από τις (καθημερινές) αστικές μικρότητες. Η παλινδρόμηση στο ποταπό της βρεφικής κούνιας, ως κατακλείδα μιας σχέσης. Το τέρας της απόρριψης στο παιδικό βλέμμα (από τη μητέρα), μετα-πηδάει απόκρημνα σε γενετήσιο. Η γραμμικότητα της αφήγησης εξατμίζεται.

Μέρος τρίτο. Το σκηνικό μεταμορφώνεται με με φρενιτιώδη ευρηματικότητα και οργανική εκμετάλλευση των ελάχιστων σκηνικών αντικειμένων. Ιδρωμένα σώματα, παλλόμενη σάρκα, δια-σύρονται από τις εγγενείς τους δυνάμεις, κυλιούνται και συνουσιάζονται πιτσιλισμένα από τσιτάτη αστική σημειολογία, πολλαπλές ψυχαναλυτικές αναφορές, άλλοτε στην καρικατούρα τους και άλλοτε αρθρώνοντας τον ψυχαναλυτικό λόγο. Μπροστά σε ένα καθρέπτη. Μέσα του αντανακλάται το στάδιο του καθρέπτη, σε μια παράσταση που αντικατοπτρίζει το είδωλό της, μέσα στα μάτια του δικού μας καθρέπτη. Μια παράσταση που γεννά τις δυναμικές που θα σε στήσουν απέναντι στο βλέμμα του Άλλου, αλλότριο όπως και το δικό σου, γυμνό.

Μέρος τελευταίο. Το αμάλγαμα της επιθυμίας σέρνεται. Δια-σέρνεται στα πόδια ενός αγάλματος. Το άγαλμα του έρωτα. Στιλπνό. Αγέρωχο. Λαμπερό. Αδιανόητα ισχυρό. Εκρήγνυται μέσα στη σχέση σύμπτωμα, δίπλα στο(η) σύντροφο σύμπτωμα. Άγαλμα αρχοντικό. Μάρμαρο παγωμένο. Αρχαίο. Αρχαϊκό. Ηδονο-θηρικό. Οδυνηρο-λάγνο. Η τραγωδία ενός ελλείμματος.

Στο τέλος το γυμνόστηθο αγγελάκι του έρωτα στοχάζεται: «ίσως να είναι η βία του, το κλειδί που ανοίγει την καρδιά μου», αλλά και αναστοχάζεται: «ίσως να είναι η καρδιά μου, το κλειδί που ανοίγει τη βία του»

Η ένωση. «(…) το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας. Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω από την κόκκινη κουβέρτα, ερωτευόμαστε απέραντα. Προσμένοντας σε μια μοναχική, παγκόσμια ένωση (…)». Ουτοπικά παντοτινή. Χαμένη για πάντα. Τρυφερή κι αόρατη πνοή. Βρεφική, μακάρια φυγή. Λουσμένη σε κόκκινο κρασί.

Φινάλε κι αρχή. Εφάμιλλη με τη στιγμή που το βρέφος γεννιέται, λουσμένο στο κυανό αμάλγαμα της σπλαχνικής μέθης που πάντοτε θα νοσταλγεί.

•Μια παράσταση που αντλεί τα υλικά της από το καυστικό «ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ» του Χάινερ Μίλλερ, το μοναδικής σημειολογικής αξίας «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, το απόλυτο ερωτικό ποίημα του Γ. Ρίτσου «Σάρκινος Λόγος» και την καθηλωτική και πλέον ερωτική-οργασμική μουσική του Ρ. Βάγκνερ «Τριστάνος και Ιζόλδη», καθώς και το στίγμα της καθημερινότητας αναφορικά με τις παθογένειες της δυτικής νεωτερικής κοινωνίας

Συντελεστές
Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία: Μαρία Γοργία.

Βασικά Κείμενα: «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλλερ και «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, Ποίημα: Σάρκινος Λόγος του Γιάννη Ρίτσου Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία
Μουσική: Επιλεγμένα μέρη από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Οπερατική Φωνή: Νάνσυ Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Νάνσυ Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Σταυρόπουλος, Μαρία Γοργία

Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού, Σύμβουλος Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη, Φωτισμοί & video treiler: Περικλής Μαθιέλλης, Επικοινωνία Τύπου: Μαρία Κωνσταντοπούλου, Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Γιώργης Νουκάκης.

Χώρος Αμάλγαμα – Μενάνδρου 47 (5ος όροφος), Ομόνοια. Τηλ: 6944686991 & 6975619682. Απαραίτητη η κράτηση θέσης

Διάρκεια παράστασης: 1ώρα και 30 λεπτά
Το έργο είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 13 ετών

εικόνες: https://www.facebook.com