γράφει ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος //

Το “Μένουμε σπίτι” δεν είναι πια προτροπή. Είναι διαταγή. Εντάξει, αυτή τη φορά δεν είναι διαταγή για να αφοπλιστεί ο “εσωτερικός εχθρός” αλλά για τη δημόσια υγεία. Επαρκές ή όχι μέτρο, απαραίτητο ή μη, ένδειξη απώλειας του ελέγχου από τη μεριά του Κράτους, υπάρχουν καταλληλότεροι να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα. Ερωτήματα ωστόσο που απασχολούν και πολλούς από εμάς, κι ας μην είμαστε ειδικοί. Εξάλλου, σε εμάς όλους και όλες επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας.

Το “Μένουμε σπίτι”, με το χαριτωμένο σπιτάκι στο logo και τις σκέψεις ότι “έλα μωρέ ευκαιρία να διαβάσεις και κανένα βιβλίο, να μαγειρέψεις, να ξεκαθαρίσεις την ντουλάπα” κι άλλα τέτοια, είναι πλέον διαταγή. Το απόγευμα της Κυριακής που ανακοινώθηκε δεν το πήρα πολύ βαριά, τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ το είχαν προαναγγείλλει – επιβάλει, δε θέλω να το πιστεύω – κι εξάλλου οι “εξαιρέσεις” είναι αρκετές, αν θες πραγματικά να βγεις, μάλλον μπορείς. Όμως τη νύχτα είδα εφιάλτη σχετικό. Ήμουν μαθητής, ετοιμαζόμουν λέει να πάω στο σχολείο, είχα αργήσει. Κι εκεί που είχα ντυθεί κι είχα βάλει όλα τα βιβλία στην τσάντα, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω εκτυπώσει τη φόρμα εξόδου από το σπίτι, δεν έχω στείλει sms, τίποτα. Με έπιασε μεγάλος πανικός και ξύπνησα. Το πρωί συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αν οι “εξαιρέσεις” είναι αρκετές, από το ξημέρωμα της Δευτέρας έχει αλλάξει η κατάσταση “βγαίνω από το σπίτι μου στο δημόσιο χώρο”.

•Και η αλήθεια είναι ότι εκεί, στο “δημόσιο χώρο” στοχεύει μάλλον η απαγόρευση κυκλοφορίας που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Διότι όλα τα άλλα, ψώνια, επίσκεψη στο γιατρό, περπάτημα με τον σκύλο, άσκηση, περιλαμβάνονται στις “εξαιρέσεις”. Οι βόλτες στα πάρκα και τα βουνά και τις πλατείες κόβονται

Στις πλατείες ειδικά είναι που μέχρι και την Κυριακή περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, μετανάστες και πρόσφυγες που φιλοξενούνται όπως όπως κάπου το βράδυ και την ημέρα τριγυρνούν από ‘δω κι από ‘κει. Έχω έναν τέτοιο φίλο, πρόσφυγα από το Κονγκό. Έφυγε από τη χώρα του λόγω των συγκρούσεων μεταξύ των συμμοριών. Τον τελευταίο καιρό που ταλαιπωρείται από την αστεγία προσπαθώ να τον βοηθώ όσο μπορώ, με βοηθούν κι άλλοι Έλληνες φίλοι να τον βοηθώ. Μιλάμε με γραπτά μηνύματα, κυρίως πρωινές ώρες. Το βράδυ της Κυριακής μου έστειλε μήνυμα στις 8 το βράδυ, πρώτη φορά νομίζω. Είχε μάθει για την απαγόρευση κυκλοφορίας και είχε φοβηθεί. Πώς θα περνάει η ημέρα του τώρα; Έχει τα υπάρχοντά του σε ένα σπίτι συμπατριωτών του αλλά δεν μπορεί να μένει εκεί συνέχεια. Θα πρέπει να κρύβεται; Ενώ έχει έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποφεύγει τους αστυνομικούς; Πόσο ακόμα δυσκολότερη να γίνει η ζωή αυτού του ανθρώπου;

•Θα μείνω σπίτι, δε θα βγω. Κι ας υποψιάζομαι πως αν περπατήσω τώρα την άδεια σχεδόν Πατησίων θα είναι σούπερ απελευθερωτικό. Κι ας θέλω να τραβήξω φωτογραφίες όλη την πόλη, σε συνθήκη απαγόρευσης κυκλοφορίας. Θα μείνω σπίτι για να μείνουν ήσυχοι όσοι έχουν λόγους σοβαρούς να φοβούνται για την υγεία τους. Δε θέλω εγώ κι άλλοι σαν κι εμένα υγιείς προνομιούχοι, κάπως νέοι, να τους φοβίζουμε παραπάνω.

Θα ήθελα όμως να είχα την επιλογή. Κι ας έμενα μέσα. Το “Μένουμε σπίτι” είναι πλέον διαταγή. Δεν είναι προτροπή. Δεν την καταπίνεις εύκολα. Μακάρι να την ξεφορτωθούμε το συντομότερο, να βρούμε την υγειά μας.