Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Όλοι και όλα ήταν εναντίον του. Οι δημοσκοπήσεις ήταν εναντίον του. Τα συστημικά μέσα της Αμερικής, αλλά και του κόσμου ολόκληρου (!) ήταν εναντίον του. Οι Αφροαμερικανοί ήταν εναντίον του. Οι ισπανόφωνοι ήταν εναντίον του. Ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ελάχιστοι τον υποστήριξαν. Ο Τεντ Κρουζ στο prime time του συνεδρίου των ρεπουμπλικανών, κάλεσε τους υποστηρικτές του να «ψηφίσουν κατά συνείδηση» (αργότερα έκανε αναδίπλωση μέσω… facebook, αλλά η αλγεινή εντύπωση είχε μείνει). Ο Τζον ΜακΚέιν δήλωσε ότι δεν τον υποστηρίζει. Το ίδιο και ο Μιτ Ρόμνει. Ακόμα και ο Τζορτζ Μπους ψήφισε λευκό.
Κι όμως, κανέναν εξ αυτών δεν χρειάστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ για να κερδίσει. Χρειαζόταν μόνο τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Και κατόρθωσε να τον «πιάσει». Ο μέσος (λευκός) Αμερικανός δεν «κόλλησε» ούτε στον ρατσισμό, ούτε στον μισογυνισμό, ούτε στις υπερβολικές και αναληθής εξαγγελίες του ρεπουμπλικανού υποψηφίου, διότι πολύ απλά τίποτα από όλα αυτά δεν τον ένοιαζε. Ήθελε απλώς να ακούσει από κάποιον δυο καθαρές κουβέντες όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων του. Κουβέντες που δεν βγήκαν ποτέ από το στόμα της Χίλαρι Κλίντον. Δεν βγήκαν διότι, ακόμα και αν έβγαιναν, θα ήταν άνευ ουσίας, αφού η φερεγγυότητα της υποψηφίου των δημοκρατικών είχε χαθεί προ πολλού, ούσα πλήρως ταυτισμένη με το λόμπι της Ουάσινγκτον, τα συμφέροντα του οποίου αντίκεινται πλήρως σε αυτά του μέσου εργαζόμενου.
Ως αντίβαρο, η Κλίντον προσπάθησε να στρέψει το ενδιαφέρον σε άλλα θέματα, προσπαθώντας κυρίως να κερδίσει πόντους μέσω της υποστήριξής της σε μειονοτικές ομάδες, καθώς και να κινητοποιήσει τον γυναικείο πληθυσμό μέσω του αφηγήματος περί «glass ceiling». Μοιραία λοιπόν είχε την ίδια τύχη με όλους όσους επιχείρησαν να παραμελήσουν τα οικονομικά ζητήματα. Διότι ο Λαός δεν στηρίζει κάποιον υποψήφιο με σκοπό να τον… παντρευτεί, αλλά για να δει τα συμφέροντά του να εξυπηρετούνται.
Μετά το Brexit λοιπόν, η νίκη του Τραμπ έρχεται να δώσει ένα δεύτερο ισχυρό ράπισμα στο υπάρχον πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ένα κατεστημένο εντελώς απομακρυσμένο από τα λαϊκά συμφέροντα, που καθιστά την πολιτική ένα αέναο νταλαβέρι της ολιγαρχίας και καθηλώνει παράλληλα κάθε προσπάθεια ιδεολογικής διάπλασης και εξέλιξης. Όσο περισσότερο κωφεύουν οι εν τέλει όντες μπροστά στα λαϊκά προβλήματα τόσο περισσότερο οι οργισμένες μικρές και μεσαίες τάξεις θα επιβάλλουν καταστροφικές λύσεις τύπου Τραμπ. Μένει να δούμε πόσα παρόμοια μαρτύρια θα υποστούμε ακόμα…
