Από τους Θωμά Πατέλη και Γιάννη Παναγόπουλο //
Σχεδιάζοντας, διατηρεί την φρεσκάδα του outsider. Επαγγελματικά, λειτουργεί με όρους βαθιάς Ευρώπης. Καθόλου άσχημα για τον Στάθη Στασινόπουλο. Στο παρελθόν μάτωνε αγκώνες, λέκιαζε τα ρούχα του οδηγώντας BMX σε σκληρά εδάφη. Η τριών ετών φίρμα του «Velo Lab» παρουσιάσε πέρυσι στην Εβδομάδα Ποδηλάτου του Βερολίνου – Berlin Bicycle Week, το νέο της cargo – bike. Στη Γερμανία ο συγκεκριμένος τύπου ποδηλάτου παρουσιάζει αύξηση πωλήσεων 200%. Και αυτό τονώνει το ενδιαφέρον του. Κατά τα άλλα, καθόλου λίγα, η «Velo Lab» μπορεί να ποζάρει ως ένα από τα λίγα διαμάντια ελληνικής επιχειρηματικής εξωστρέφειας.
– Ποια είναι η πρωτεύουσα του ποδηλάτου στην Ευρώπη;
Η απόλυτη ποδηλατοπρωτεύουσα είναι η Κοπεγχάγη. Τα νούμερα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Θεωρώ όμως ότι το Παρίσι θα μπορούσε να κερδίσει τον τίτλο ως πρωτεύουσα της ποδηλατικής κουλτούρας. Ας μην ξεχνάμε ότι το Velib, το σύστημα κοινόχρηστων ποδήλατων στο Παρίσι, αριθμεί 23.000 ποδήλατα με 1.300 σταθμούς ανά 300 μέτρα.
– Και ποια είναι η πόλη που, μπορεί να μην είναι πρωτεύουσα του ποδηλάτου, αλλά σου αρέσει να την ζεις ποδηλατώντας;
-Προσωπικά θα προτιμούσα να κάνω τις βόλτες μου στη Βαρκελώνη ή τη Νάντη. Ή ακόμα καλύτερα σε μικρές επαρχιακές πόλεις. Πόλεις που δεν έχουν χάσει τον ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα και επιμένουν ότι το αυτοκίνητο δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητα.
– Ποιο είναι “αυτό” που αφορά την εξέλιξη του ποδηλάτου και σε απασχολεί τώρα ή θα σε απασχολήσει πολύ στο κοντινό μέλλον;
-Το ποδήλατο είναι απο τις μεγαλύτερες εφευρέσεις του ανθρώπινου είδους, είναι το πιο αποδοτικό ανθρωποκίνητο όχημα ενώ έχει εφευρεθεί πριν από περισσότερα από 120 χρόνια. Όλοι οι κατασκευαστές – μικροί οι μεγάλοι – είμαστε υπηρέτες του Rover safety bicycle και της γεωμετρίας που κάνει το ποδήλατο να κινείται με ασφάλεια σε μεγάλες και μικρές ταχύτητες και να μεταφέρει αξιοπρεπώς τη δύναμη του αναβάτη στο δρόμο.
Για μένα δεν έχει σημασία με τι υλικό ή με τι σχήμα θα είναι φτιαγμένοι οι σωλήνες ή αν θα έχει ηλεκτρικές ή συμβατικές ταχύτητες. Ο προβληματισμός μου δεν αφορά την τεχνολογική εξέλιξη του ποδηλάτου αλλά την κοινωνική ενσωμάτωση. Το πώς δηλαδή θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να αξιοποιηθεί το ποδήλατο ως την υπέρτατη λύση αστικής μετακίνησης σ’ ένα ασφυκτικό αστικό τοπίο.
Μέχρι το 2050, τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατοικούν στις πόλεις. Από τον Homo Sapiens στον Homο Urbanus. Εφιαλτικές εικόνες.
– Ποιο ήταν το πιο τολμηρό πράγμα που έκανες ποτέ και αφορούσε την ενασχόλησή σου με το ποδήλατο;
-Το να κάνεις ποδηλασία είναι απο μόνο του τολμηρό. Πέρα απο τις τρέλες του BMX και τις προπονήσεις με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες ή με καύσωνα και εξαντλητικές αποστάσεις με δεκάδες εκατοντάδες χιλιόμετρα, δεν έχουν μείνει και πολλά “τολμηρά”.
-Όλα αυτά όμως για έναν ποδηλάτη είναι φυσιολογικά.
-Αυτό που θεωρώ πλέον τολμηρό, είναι ότι αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με την σχεδίαση και κατασκευή ποδηλάτων. Τολμηρό επειδή ο τόπος δεν προσφέρει κανένα κίνητρο για την δημιουργία παραγωγικής διαδικασίας. Το product design και product development ενός σύνθετου και δύσκολου προϊόντος όπως το ποδήλατο είναι από μόνο του “τρέλα”.
– Θυμάσαι πώς βρήκες τα πρώτα χρήματα για να στήσεις την εταιρεία σου;
-Την εταιρεία την ίδρυσα το 2013, έναν μήνα πριν στείλω ένα πρωτότυπο στα IF Eurobike Design Awards. Ήδη είχα ξεκινήσει τη μελέτη και έρευνα από το τέλος του 2010. Όλο αυτό το διάστημα είχα και πρωινή δουλειά. Ό,τι περίσσευε, αν περίσσευε, πήγαινε “υπέρ ποδήλατου”. Το εργαστήριο υπήρχε, απλώς διαρκώς βελτίωνα τον εξοπλισμό.
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να συστήσεις μια εταιρεία.
Τα υπόλοιπα είναι προσωπική δουλειά. Ως μηχανολόγος, μηχανικός σχεδίασης, ως κατασκευαστής, μελετητής, εφαρμοστής, ως bike engineer, με prototyping, procurement, commercialize κλπ κλπ. Μαζεύεις σιγά σιγά μερικές χιλιάδες ώρες (πάνω απο 3.500 man hours) και αρκετές ειδικότητες που αφορούν όλον τον κύκλο δημιουργίας ενός προϊόντος και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι αυτό μεταφράζεται σε πολλές χιλιάδες euro.
Στην Ελλάδα, με έλλειψη χρηματοδότησης κάνεις τα πράγματα σιγά σιγά και βήμα βήμα.
– Ευτυχισμένος ποδηλάτης είναι ο ποδηλάτης…..
-…Που μπορεί απλώς να κάνει κάθε μέρα ποδήλατο. Και αυτό το λέω γιατί, καθώς δεν είμαστε πια παιδιά και καθώς γερνάς, όλο και κάτι “χαλάει” που σε περιορίζει ή δεν σου επιτρέπει. Ποδηλατική ευτυχία είναι απλώς να κάνεις ποδήλατο μέχρι τα γεράματα.
-Σχεδιάζοντας το αγαπημένο σου όχημα ποιους τύπους ανθρώπων φαντάζεσαι;
-Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ με αυτό τον τρόπο. Μάλλον είναι …ο ρομαντικός ποδηλάτης.
– Τι είναι αυτό που δεν έχεις κάνει ακόμα στον χώρο του ποδηλάτου και θέλεις να κάνεις το συντομότερο δυνατό;
-Τώρα τελευταία σκέφτομαι ότι θα ήθελα να κάνω διακοπές διαρκείας με το cargo bike. Όταν λέμε διαρκείας εννοώ 1 -2 μήνες γύρω από την Μεσόγειο. Κάτι προς το παρόν αδύνατο μιας και θα πρέπει να κουβαλήσω τρία παιδιά και τη γυναίκα μου.
– Υπάρχει η άποψη πως η Αθήνα είναι “δύσκολη” πόλη για ποδήλατα. Τι λες εσύ γι’ αυτό;
-Δεν μπορώ να πω ότι έχω νιώσει ποτέ κάποια δυσκολία στην κίνηση μέσα στην Αθήνα.
Με το ποδήλατο έχεις μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Κινείσαι με προσοχή και πάντα έχεις τον νου σου. Το ίδιο ισχύει παντού, σε όλες τις πόλεις, είτε ποδηλατικές είτε όχι.
Είναι γνωστό το ρητό… “όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται”!
Υστερόγραφο: Οι ποδηλατοδρόμοι είναι μια αποτυχία στην Αθήνα.
– Ποιες είναι οι τιμές λιανικής πώλησης των ποδηλάτων σου;
-Ξεκινάνε απο περίπου τα 1000 E και ξεπερνάνε τα 3000 στην ηλεκτρική έκδοση.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό στην κατασκευή τους;
-Δουλεύω κυρίως το αλουμίνιο, όχι για την “αγάπη” μου στο υλικό, αλλά γιατί είναι διαθέσιμο στην ελληνική αγορά σε μεγάλη ποικιλία διατομών. Δεν μπορώ όμως να κρύψω την συμπάθειά μου στις μηχανικές Ιδιότητες του αλουμινίου.
Αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι ότι το αλουμίνιο στην Ελλάδα, στην πλειοψηφία του, προέρχεται από τους βωξίτες Παρνασσού. Είναι δηλαδή ελληνικό.
