Ο Ζαν Πολ Γκοτιέ παραμένει πληθωρικός. Σήμερα γίνεται 72 ετών – γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1952 . Ο κόσμος τον υποδέχεται ακόμα ως έναν αντισυμβατικό σχεδιαστή μόδας.
Πια ο σχεδιαστής που στις πρώτες του επιδείξεις δεν είχε χρήματα να πληρώσει τα μοντέλα του, αντικρίζει τον κόσμο της μαζικής μόδας και του prêt à porter με τον αέρα Brand Name.
O Γκοτιέ παραδέχεται ότι ο οίκος μόδας του αναπτύχθηκε με έναν αντισυμβατικό και, μερικές φορές, ακόμη και «χαοτικό» τρόπο. Σε αντίθεση με τους περισσότερους σχεδιαστές που κληρονομούν την εμπειρία ατελιέ κατεστημένων οίκων εκείνος ξεκίνησε με έτοιμα προς χρήση ρούχα, μπήκε στην υψηλή ραπτική πολύ αργότερα.
Ως παιδί που μεγάλωνε σε ένα προάστιο του Παρισιού, ο Γκοτιέ έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για τη μόδα. Εμπνευσμένος από τα σχέδια ρούχων που είδε στην τηλεόραση και σε περιοδικά μόδας όπως το Elle, άρχισε να κάνει τα δικά του σχέδια. Σε ηλικία 13 ετών, είχε ήδη δημιουργήσει μια συλλογή ρούχων για τη μητέρα και τη γιαγιά του και στα 18 του είχε ξεκινήσει μαθητεία στον οίκο μόδας του Παριζιάνου σχεδιαστή Pierre Cardin.
Στην πορεία του χρόνου μαθήτευσε διαδοχικά σε αρκετούς άλλους σημαντικούς σχεδιαστές προτού ιδρύσει τη δική του εταιρεία και κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη του συλλογή γυναικείας μόδας το 1976.
Ο Γκοτιέ έχει ράψει ρούχα για αστέρια της ποπ μουσικής, για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Με τη Madonna έχει συνεργαστεί δύο φορές. Το 2008 έραψε κοστούμια για την ποπ τραγουδίστρια Kylie Minogue.
Δέκα απόψεις του Γκοτιέ για τη ζωή, τη μόδα και την τέχνη.
1. Διαχρονικά οι κακοντυμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
2. Αγαπώ και θαυμάζω τον καθένα από τους διαφορετικούς ανθρώπους. Το «τζετ σετ» είναι μπανάλ. Το «καλό γούστο» είναι μπανάλ. Η εκκεντρικότητα είναι σικ. Η καλή γεύση με παραλύει. Το πανκ ή η μόδα του δρόμου ή ένα σώμα καλυμμένο με τατουάζ, από εκεί μπορώ να αντλήσω ενδιαφέρον και ν’ αγαπήσω. Δεν πήγα σε σχολή μόδας. Την έμαθα παρακολουθώντας εκπομπές ραπτικής στην τηλεόραση και διαβάζοντας περιοδικά. Αυτό με έκανε να ονειρεύομαι.
3. Όλα είναι πιθανά, έγινα σχεδιαστής μόδας.
4. Όταν άρχισα να κάνω επιδείξεις μόδας, δεν είχα χρήματα για να προσλάβω κορυφαία μοντέλα, οπότε έκανα καστ σε γυναίκες που με ενέπνευσαν. Τους ζητούσα να περπατήσουν όπως περπατούσαν. Έκανα mise en scène, κάτι που για μένα ήταν φυσιολογικό. Η ύλη των περιοδικών στα τέλη του 19ου αιώνα/αρχές του 20ου αιώνα ήταν σε μεγάλο βαθμό μια αντανάκλαση του τι συνέβαινε στην κοινωνία και την πολιτική, και για μένα αυτός είναι και ο ρόλος του σχεδιαστή μόδας, να αφουγκράζεται τις εξελίξεις δίπλα του.
5. Το να κάνω σχέδια μόδας ήταν ο μόνος τρόπος που είχα να εκφραστώ όταν ήμουν έφηβος.
6. Πάντα με έλκυε να σχεδιάζω επαναστατικές μόδες, όπως μαύρα δερμάτινα μπουφάν, κορσέδες φορέματα, πανκ, ντένιμ. Η μόδα αλλάζει συνεχώς και αυτό που θεωρείται ακραίο ή κομψό ή πολυτελές (ή μη πολυτελές) αλλάζει διαρκώς.
7. Θα μπορούσα να πω ότι το να φτιάχνω ρούχα είναι ο δικός μου τρόπος επικοινωνίας. Ήμουν πάντα τόσο ντροπαλός.
8. Είναι λυπηρό – Οι άνθρωποι είναι τόσο κωδικοποιημένοι
9. Παραμένω ακόμα έκπληκτος από τις αντιδράσεις ορισμένων ανθρώπων σε πράγματα που θεωρώ αρκετά φυσιολογικά.
10. Η μόδα δεν είναι τέχνη. Ποτέ δεν ήταν.
