Από τη Χρύσα Ματσαγκάνη //
Κάπως έτσι σήμανε ο Δημήτρης Αποστολάκης την έναρξη της συναυλίας των Χαΐνηδων χθες στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά. Γιατί όμως η μουσική είναι επικίνδυνη τέχνη; Αυτό μάλλον θα μπορούσε να το απαντήσει το κοινό, ένα κοινό νεανικό, εναλλακτικό, αντισυμβατικό. Τα νέα παιδιά που γέμισαν προχτές βράδυ το θέατρο και έδωσαν την έμπνευση στον Χαΐνη να πει ότι η μουσική είναι επικίνδυνο πράγμα, γιατί η μουσική είναι συνυφασμένη με τη νιότη και η νιότη με την επανάσταση (συμπληρώνουμε).
Πριν όμως από αυτό, είπε ότι απόψε θα περάσετε «διαφορετικά». Διαφορετικά, γιατί κάθε συναυλία των Χαΐνηδων αποτελείται από μικρές διαλέξεις, παραμύθια και διηγήσεις του Δημήτρη Αποστολάκη, ιδρυτικού μέλους της μπάντας/κολεκτίβας που όταν δεν παίζει τη λύρα, μπορεί να φιλοσοφεί για ώρες πάνω σε θέματα της παγκόσμιας ανθρώπινης σκέψης, του συμπαντικού συστήματος και όχι μόνο. Ο Λάο Τσε, ο Νίτσε, ο Ορφέας, ο μύθος του μάγου, ο Βούδας, ο Σουν Τσου, συνδέθηκαν με μουσικές αυθεντικές, όχι μόνο από την Κρήτη, αλλά και όλη την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Μουσικές παραδοσιακές με ηλεκτρικό ήχο, ντραμς, ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο που ταιριάζουν τόσο αρμονικά με την γκάιντα, το μαντολίνο, το λαούτο, το κλαρίνο, το καβάλι, τη φλογέρα αλλά και διάσημα τραγούδια όπως ο Τίγρης και ο σχοινοβάτης που έχουν χιλιοειπωθεί και διασκευασθεί από πάρα πολλούς καλλιτέχνες.
Οι Χαΐνηδες, πρωτοπόροι της world μουσικής όπως διαμορφώθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του νεανικού κοινού, δημιουργήθηκαν το 1990 από τον Δημήτρη Αποστολάκη και τον Δημήτρη Ζαχαριουδάκη και τον πρώτο δίσκο με τίτλο απλά «Χαΐνηδες» τον κυκλοφόρησαν έναν χρόνο μετά. Στα συμπαντικά διαστήματα που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα έχουν σημαντική δισκογραφία – 12 albums – με πολλές σημαντικές συμμετοχές όπως του Ross Daly, Ψαραντώνη, Αλκίνοου Ιωαννίδη , Γιάννη Χαρούλη, Σωκράτη Σινόπουλο και πολλών άλλων, και πολλές μετακινήσεις, αποχωρήσεις και αφίξεις όπως αυτή του Μίλτου Πασχαλίδη που, άγνωστος ακόμη, αποχώρησε από την μπάντα.
Ας επιστρέψουμε όμως για λίγο στο Βεάκειο μέχρι την επόμενη φορά που θα έχουμε την ευκαιρία να τους ακολουθήσουμε σε μουσικά μονοπάτια που μόνο αυτοί μπορούν να μας οδηγήσουν. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα τη συγκεκριμένη μπάντα σε πιο αντισυμβατικούς χώρους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε φορά που βρισκόμαστε στο Βεάκειο δε βγάζουμε έναν αναστεναγμό από την πανοραμική ομορφιά, που προσφέρει η θέση του από τον λόφο της Καστέλλας προς τη θάλασσα και το Φάληρο. Επειδή μια συναυλία προσδιορίζεται από το κοινό της, το κοινό χθες δεν είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Βεάκειο. Νέοι, πολύ νέοι και πολλοί νέοι, χόρευαν σε κύκλο χορούς από νησιώτικα και κρητικά μέχρι τσάμικο, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο καλοκαιρινή που μερικές φορές νόμιζες ότι είσαι σε πανηγύρι της Νισύρου ή της Κρήτης. Να γυρίσουμε τώρα στην αρχή; Η μουσική είναι επικίνδυνο πράγμα γιατί διατηρεί την αιώνια νιότη που συμπληρώνουμε, οδηγεί στην επανάσταση και Χαΐν σημαίνει τον επαναστάτη αυτόν που γυρίζει στα βουνά. Όντως εχθές περάσαμε διαφορετικά.
