Ο Αλ Πατσίνο ανήκει στους μεγαλύτερους σταρ του κινηματογράφου. Το ταλέντο είναι πηγαίο, η κίνηση και ο λόγος νοηματοδοτούν το περιβάλλον των ταινιών που παίρνει μέρος. Αυτός, ο γεννημένος πρωταγωνιστής ηθοποιός έκλεισε τα 84 του χρόνια (γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη – 25 Απριλίου 1940).
Παρουσιάζουμε τους πέντε καλύτερους ρόλους που ερμήνευσε στις 60, περίπου, ταινίες της καριέρας του. Δεν μιλάμε για έργα που πήρε μέρος και έγραψαν ιστορία στο σινεμά, αυτή είναι μια κατηγορία από μόνη της. Μιλάμε για σκηνές που εκείνος έχει ορίσει σχολή με το παίξιμο του.
Θέση 5. Σέρπικο του Σίντεϊ Λιούμετ, μουσική Μίκης Θεοδωράκης (1972)
Ένα χρόνο μετά την παγκόσμια αναγνώριση του ως ο Νονός της Φαμίλιας Κορλεόνε, ο Αλ Πατσίνο σ’ αυτό το σκοτεινό ρεαλιστικό δράμα έγινε ο Φρανκ Σέρπικο. Ο αστυνομικός της Νέας Υόρκης αποκαλύπτει τη διαφθορά στο μηχανισμό της αστυνομίας.
Οι ατάκες: “Lick My Ass” – “Here i’ll give you your share”- “I don’t take Money you Idiot” μπήκαν στο λεξιλόγιο μας. Αν ο, πρώην νεαρός νονός της Μαφίας (βλέπε Νονός) ήταν εξαιρετικά ψυχρός και κακός, αυτός ο Σέρπικο, ένας μπάτσος, είναι ένας ιδεαλιστής με εμφάνιση χίπι, του οποίου η απογοήτευση αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Αλ Πατσίνο.
Θέση 4η. “Το Ψωνιστήρι” του Γουίλιαμ Φρίντκιν (1980)
Εδώ, ο Αλ Πατσίνο σαν νεαρός αστυνομικός της Νέας Υόρκης διενεργεί μυστικές έρευνες στη σαδομαζοχιστική γκέι σκηνή της πόλης. Η συνάντηση με τον κόσμο της ομοφυλοφιλίας, του ηδονισμού, της λαγνείας σπρώχνει τον ετεροφυλόφιλο αστυνομικό Στιβ στην άβυσσο των δικών του απαγορευμένων ζωνών. Ο Αλ Πατσίνο παρουσιάζει την απέλπιδα προσπάθεια του ήρωα του να περισώσει αυτό που κάποτε θεωρούσε φυσιολογικό με έναν σπαραχτικά έντονο τρόπο.
Θέση 3η. “Angels in America” του Μάικ Νίκολς (2003)
Η εμφάνιση του Aids και η εποχή του Ρίγκαν είναι το αντικείμενο αυτής της μίνι σειράς. Το επίκεντρο της προσοχής είναι ο λαμπερός Ρόι Κον δικηγόρος, σύμβουλος, πρώην υπάλληλος του Τζο ΜακΚάρθι. Είναι ένας δραστήριος ακτιβιστής ενάντια στα δικαιώματα των Γκέι, που πάσχει από Aids και που αρνείται αυτό που ο ίδιος είναι. Ο Ρόι Κον λέει: “Ο Ρόι Κον είναι ένας ετεροφυλόφιλος άνδρας Χένρι, που πηδάει άνδρες. Ποια είναι λοιπόν η διάγνωση μου Χένρι; – Έχεις Aids Ρόι – Όχι. Aids έχουν οι ομοφυλόφιλοι. Εγώ έχω καρκίνο στο συκώτι”. Συχνά ο υπερβολικός ζήλος στο παίξιμο του Αλ Πατσίνο, που είδαμε σε πολλές ταινίες του στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 αποτελεί τον πυρήνα της τέχνης του. Με λίγα μέσα επιχειρεί μια ισχυρή επίδραση ανάμεσα σ’ εκείνον και το κοινό.
Θέση 2η “Insomia – Sleepless” του Κρίστοφερ Νόλαν (2002)
Ερευνητής σε μια ξένη χώρα. Ακόμα ένας ρόλος αστυνομικού. Ο Γουίλ από το τμήμα του Λος Άντζελες βρίσκεται με τον συνεργάτη του στην Αλάσκα. Τον σκοτώνει. Ατύχημα; Πρόθεση; Ο έντονος νυχτερινός ήλιος στερεί τον ύπνο από τον Γουίλ και η σταδιακά αυξανόμενη κούραση τον κάνει να καταρρέει. Ο Πατσίνο παίζει το ρόλο με μια αξιοσημείωτη αφοσίωση. Συνεχώς έχουμε την εντύπωση ότι κάποιος περιπλανιέται, ενώ την ίδια στιγμή διαλύεται το έδαφος της ύπαρξής του.
Θέση 1η. “Νομοταγείς Τύποι” του Φίσερ Στίβενς (2012)
Ένας άνδρας βγαίνει από τη φυλακή μετά από 28 χρόνια. Ο καλύτερος του φίλος – Κρίστοφερ Γουόκεν – τον περιμένει την ημέρα της αποφυλάκισης. Ο δεύτερος έχει την εντολή από τον αρχηγό της συμμορίας να σκοτώσει τον Βαλ (Αλ Πατσίνο). Εκδίκηση. Δύο ηλικιωμένοι άνδρες στον προσωπικό τους δρόμο προς την κόλαση. Μια ταινία τυπική στο είδος της, όχι κάτι παραπάνω. Οι στιγμές όμως που ο Αλ Πατσίνο σε δείπνο στο εστιατόριο μιλά για το παρελθόν του και τα αδιέξοδα της ζωής είναι αριστουργηματικές. Παρατηρώντας το πώς κάθεται, το πρόσωπό του, τους ώμους του, τα χέρια του πάνω στο τραπέζι, τη μελαγχολική του έκφραση, τις θλιμμένες γωνίες του προσώπου του και τα μάτια που κλείνουν προς στιγμή μας φανερώνουν την υπέρτατη αλήθεια: Αυτός ο μεγάλος ηθοποιός μπορεί μόνο καθισμένος σε μια καρέκλα να διηγηθεί το έπος ενός ανθρώπου.
