Όταν η Σύλβια κάνει σήμα στον Μαρτσέλο για να μπει μαζί της στη Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης στο κλασικό La Dolce Vita του Φεντερίκο Φελίνι το 1960, ο χαρακτήρας του Mαρτσέλο Mαστρογιάννι θαυμάζει τη μορφή της Aνίτα Έκμπεργκ σαν να ήταν έργο τέχνης. Μια σκηνή που εδραίωσε τη θέση της Έκμπεργκ στην ιστορία του κινηματογράφου ως απόλυτα σαγηνευτικού συμβόλου του σεξ.
Αλλά η Έκμπεργκ δεν ήταν απλώς μια λαμπερή σταρ. Το μοντέλο-ηθοποιός έκανε καριέρα πριν ο Φελίνι τη βγάλει στη διεθνή σκηνή (αν και αργότερα είπε στο Entertainment Weekly ότι ήταν το αντίστροφο) και συνέχισε να εμφανίζεται σε δεκάδες ταινίες τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες.
Η Έκμπεργκ, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο στην εφηβεία της, στέφθηκε Μις Σουηδία στα 20 της και ταξίδεψε στην Αμερική ως καλεσμένη στο διαγωνισμό Mις Υφήλιος το 1951. Μετά την εμφάνισή της στο διαγωνισμό ομορφιάς στο Ατλάντικ Σίτι, το περιοδικό Life την παρουσίασε στο αμερικανικό κοινό: «Η Μις Σουηδία έκλεψε την παράσταση από την πρώτη της επίσκεψη στις ΗΠΑ». Το άρθρο ανέφερε λεπτομερώς τι θα έπρεπε να κάνει η Έκμπεργκ για να πετύχει ως μοντέλο στην Αμερική: να αποκτήσει λεπτότερη μέση, να μάθει πολύ καλά Αγγλικά και να δουλέψει τις πόζες της.
Η Ανίτα Έκμπεργκ γεννήθηκε το 1931 στο Μάλμε της Σουηδίας και άφησε την τελευταία της ανάσα στις 11 Ιανουαρίου 2015 σε κλινική στην επαρχία Ρόκα ντι Πάπα της Ρώμης
Η Έκμπεργκ απέκτησε τον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο στο φιλμ “Abbott and Costello Go to Mars”. Μετά από χρόνια, που περιλάμβαναν έναν ρόλο στην κινηματογραφική προσαρμογή του βιβλίου “Πολέμος και Ειρήνη” του Τολστόι, κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα το 1956 για την πιο ελπιδοφόρα νεοεμφανιζόμενη ηθοποιό. Η ερμηνεία της στην ταινία “Πόλεμος και Ειρήνη”, μαζί με τον Χένρι Φόντα και την Όντρεϊ Χέπμπορν, θα τραβούσε την προσοχή του Φελίνι και θα έβαζε τις βάσεις για την εμβληματική σκηνή στο γνωστό σιντριβάνι της Ρώμης .
Μετά το La Dolce Vita, η Έκμπεργκ πρωταγωνίστησε στην αντικομουνιστική προπαγανδιστική ταινία “The Dam on the Yellow River”, στο γουέστερν “4 για το Τέξας” με τους Φρανκ Σινάτρα και Ντιν Μάρτιν, στην κωμωδία “Call Me Bwana” μαζί με τον Μπομπ Χόουπ και σε αρκετές ακόμη ταινίες του Φελίνι. Η αμερικανική κινηματογραφική της καριέρα ατόνισε τη δεκαετία του 1970, μετά την οποία συνέχισε όμως να κάνει ταινίες στην Ευρώπη.
Η Έκμπεργκ δήλωσε ότι αυτό είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το γεγονός ότι οι Αμερικανοί σκηνοθέτες τείνουν να ξεχνούν τις Ευρωπαίες ηθοποιούς. Απαρνήθηκε επίσης το σεξ και τη βία που είναι τόσο συνηθισμένα θέματα στον σύγχρονο κινηματογράφο. Αποζητούσε την κομψότητα, το μυστήριο και το ειδύλλιο ως θεματολογία στις ταινίες της.
Σπάνια μιλούσαν για εκείνη χωρίς αναφορές και χαρακτηρισμούς στην ομορφιά της που φαίνεται τελικά να έπαιξε έναν πολύπλοκο ρόλο στη ζωή της ηθοποιού. Η ίδια έλεγε: «Όταν γεννιέσαι όμορφη, σε βοηθάει στο ξεκίνημα της καριέρας σου. Στη συνέχεια όμως γίνεται ένα μειονέκτημα».
Μέρος αυτού του μειονεκτήματος ήταν η διασημότητα και τα ταμπλόιντ. Σε ένα ιδιαίτερα έντονο περιστατικό το 1960, απείλησε κρατώντας ένα τόξο και βέλος τους παπαράτσι που τη φωτογράφιζαν έξω από τη βίλα της στη Ρώμη. Η Έκμπεργκ έκανε δύο γάμους, με τον σκηνοθέτη Άντονι Στιλ το 1956 και με τον Ρικ Βαν Νούτερ το 1963. Οι δεσμοί της με διάσημους συναδέλφους της, όπως οι Έρολ Φλιν, Γκάρι Κούπερ, Γιουλ Μπρίνερ, απασχόλησαν πολύ τον τύπο της εποχής και ιδαιτέρως η φημολογούμενη σχέση της με τον ιδιοκτήτη της αυτοκινητοβιομηχανίας Φίατ, Τζιάνι Ανιέλι.
Η Έκμπεργκ σπανίως επισκεπτόταν τη Σουηδία και διέμενε κυρίως στην Ιταλία. Προς το τέλος της ζωής της έμεινε σε έναν οίκο ευγηρίας στη Ρώμη.
