Κώστας Β Ζήσης
Κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για τον σεβασμό που οφείλουν τα θέατρα, οι παραγωγοί, οι συντελεστές στο θεατρικό κοινό τους που ειδικά στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, τους επιλέγει για την έξοδο και την ψυχαγωγία τους. Και επειδή εγώ προσωπικά, ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από λέξεις θα είμαι πολύ συγκεκριμένος στο παράδειγμά μου και θα μιλήσω με ονοματεπώνυμα.
Θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου, λοιπόν και προσέρχομαι να παρακολουθήσω την παράσταση του Κώστα Γάκη, «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» του Λούις Σεπούλβεδα, ο οποίος χάθηκε πρόσφατα από κορωνοϊό (η αναφορά αυτή έχει τη σημασία της). Ακολουθώ πάντα πιστά την ΚΥΑ, και προσέρχομαι σε όλα τα θέατρα πάντα μισή ώρα με τρία τέταρτα νωρίτερα, προς αποφυγή συνωστισμού μιας και ο ίδιος ανήκω σε ευαίσθητες ομάδες. Το ίδιο έχει κάνει και πλήθος θεατών. Όμως το θέατρο έχει άλλη άποψη. Οι πόρτες παραμένουν κλειστές. Στη στοά του Άλφα γίνεται πλέον το αδιαχώρητο, το κρύο περονιάζει, το ψιλόβροχο μαίνεται, και όλοι μας στα παλτά μας τρέμουμε από την παγωνιά, ο ένας συνωστισμένος πάνω στον άλλο, με τις μάσκες μας βέβαια, πειθαρχημένοι και υπομονετικοί. Η παράσταση είναι προγραμματισμένη για τις εννιά , όμως τα λεπτά προχωρούν και δεν διαφαίνεται καμία προοπτική να ανοίξουν οι πόρτες, να γίνει ο έλεγχος και να περάσουμε στις θέσεις μας. Τελικά στις 21.02 (!)- θυμίζω πως αυτή είναι η ώρα έναρξης της παράστασης ανοίγουν οι πόρτες, στέκεται μια κοπέλα μπροστά στην πύλη του θεάτρου και προσπαθεί να βάλει τάξη και σειρά σε ένα κοινό που ορμάει στην κυριολεξία κατά πάνω της, για τον πολύ απλό λόγο ότι έχει ξεπαγιάσει. Ο έλεγχος όπως είναι φυσικό γίνεται τσάτρα-πάτρα, ειδικά στην ταυτοπροσωπία, (επιδείκνυαν μέχρι τυπωμένες ταυτότητες ή φωτογραφίες ταυτότητας στο κινητό), αλλά εν πάσει περιπτώσει ο κόσμος όπως-όπως εισέρχεται στο θέατρο, φορώντας τα μπουφάν και τα παλτά του, μιας και η πιθανότητα θέρμανσης είναι μηδαμινή και η υγρασία αισθητή. Η παράσταση επιτέλους ξεκινάει στις 21.28 ακριβώς. Χωρίς καμία συγγνώμη για την καθυστέρηση, ως να μην όφειλε κανείς. Χωρίς καμία ενσυναίσθηση. Ειρωνία: ξεκινάει με ένα λογίδριο που φαντάζει σχεδόν τρολιά, ότι τι είναι το θέατρο χωρίς το κοινό, ότι εμείς για εσάς κάνουμε αυτήν την παράσταση, μπλα μπλα μπλα και ότι κατά την έξοδό μας περιμένει ένα βιβλίο για εντυπώσεις, μπλα, μπλα μπλα.
Όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Το δελτίο τύπου αναφέρει τη διάρκεια της παράστασης σε 80 λεπτά. Επιβεβαιώνεται αυτό από σχετική ερώτησή μου σε μια ταξιθέτρια. Όμως όχι, το δελτίο τύπου λέει συνειδητά ψέματα, όπως και η ταξιθέτρια (η οποία ωστόσο μπορεί και να μην το επιβεβαιώνει συνειδητά). Η παράσταση κρατάει 95 λεπτά. Αποτέλεσμα, σύσσωμο το κοινό, να βρίσκεται στα κινητά του τσεκάροντας συνεχώς την ώρα, αναλογιζόμενο αν θα χάσει το λεωφορείο του, τον άνθρωπο που τους περιμένει ίσως άρρωστος στο σπίτι, αν θα αργήσει στο ραντεβού του για φαγητό, αν έχει φάει κλήση στο κέντρο της Αθήνας που έχει παρκάρει, αν, αν, αν…. Στο φινάλε, υπάρχει ακόμα μια σύντομη ομιλία(και δίκαια) για την δίκη του Ζακ, αλλά ποιος ακούει… έχει ήδη ακυρωθεί εν τη γενέσει της.
Το χειρότερο δε είναι, ότι κανείς μα κανείς από τους συντελεστές δεν έχει μπει στον κόπο να ζητήσει μια συγγνώμη. Μια πλήρη απαξίωση για ένα κοινό που τίμησε την παράσταση, και που για κάποιο λόγο το θεωρούν δεδομένο και υποχρεωμένο να υπομείνει την ασυνέπεια της παραγωγής που φτάνει στα όρια της προσβολής. Γιατί κανονικά, εάν το κοινό δεν σεβόταν την προσπάθεια των συντελεστών έπρεπε στα 80 λεπτά παράστασης να σηκωθεί και να αποχωρήσει σύσσωμο. Αλλά, ευτυχώς, το κοινό σέβεται.
Αφήνω αυτό εδώ και σταματώ. Απλά θα αναρωτηθώ, υπάρχει ποτέ αυτή πιθανότητα τετοιας καθυστέρησης χωρίς αποζημίωσης του κοινού, να συμβεί στα θέατρα της Αγγλίας, για παράδειγμα; Εκεί που το καθιερωμένο ακαδημαϊκό (λεγόμενο) δεκάλεπτο-τέταρτο καθυστέρησης είναι αδιανόητο όταν εδώ είναι άγραφος νόμος…
Υγ Σε ό,τι με αφορά, αυτήν τη στιγμή που γράφω έχω 39 πυρετό, μιας και βεβαίως έχασα το λεωφορείο μου και περίμενα το επόμενο 40 λεπτά μες στην παγωνιά και το ψιλόβροχο, αφού λεφτά για ταξί δεν υπάρχουν. Άυπνος, με πυρετό που δεν πέφτει και με την αγωνία αν άρπαξα κορωνοϊό και αν θα βρεθώ τριπλοεμβολιασμένος σε κάποια (μη)ΜΕΘ διασωληνωμένος… Αλλά ποιον ενδιαφέρει άραγε;
