-Είσαι εδώ ρε;
-Ναι, το βράδυ πάμε στον «θείο» στο Κύτταρο
Αν δεν ερχόταν ο φίλος από το εξωτερικό, τρία πράγματα μπορούσαν να συμβούν το βράδυ της Παρασκευής 19 Ιανουαρίου
1. Να μην πηγαίναμε στη συναυλία του Δημήτρη Πουλικάκου στο Κύτταρο γιατί εκείνος είχε τα εισιτήρια και δεν μας τα έστειλε.
2. Να μην πηγαίναμε στη συναυλία του Δημήτρη Πουλικάκου στο Κύτταρο γιατί ήμασταν πτώματα από τη δουλειά και άλλα σούρτα-φέρτα.
3. Να μην πηγαίναμε στη συναυλία του Δημήτρη Πουλικάκου στο Κύτταρο γιατί έτσι.
Ήρθε όμως και μετά από σουρεαλιστική συνεννόηση τριακονταετούς φιλίας, μαζευτήκαμε τέσσερις νοματαίοι και κατηφορίσαμε προς Κύτταρο μεριά. Πολύ καλά κάναμε!
Μας τρίφτηκε στη μάπα η κούραση και όλη η σκατοψυχιά της μέσης ηλικίας, των υποχρεώσεων, των ανελαστικών προγραμμάτων και της μαλακίας που μας δέρνει γενικά. Γύρω στις 11:50 ο Δημήτρης Πουλικάκος βγήκε στη σκηνή και κάθισε σε μια καρέκλα στο κέντρο της. Ήταν περιτριγυρισμένος από τα μέλη της υπερμπάντας “Γεια σου Τάκη”. Γέμισε η σκηνή. Σκέφτηκα ότι δε χωράνε να παίξουν τόσοι άνθρωποι, αλλά μετά από το μικροφώνου: Στο “Χαίρετε” που ακούστηκε, μονολόγησα: “Όλοι οι καλοί χωράνε”.
Η βραδιά του Δημήτρη Πουλικάκου στο Κύτταρο αφιερώθηκε στη Μαρία Αριστοπούλου και στη Μάρθα Μαυροειδή που απουσίαζαν λόγω ασθένειας. Και έπειτα από την ευχή που ακούστηκε από σκηνής: «Είθε ο νέος χρόνος να είναι μια γιορτή και ο παλιός να πάει να γαμηθεί» (κάπως έτσι το κατάλαβα), άρχισε μια τρίωρη live ηχητική καύλα.
Διότι η καύλα, ως γνωστόν, δεν έχει ηλικία, δε βρίσκει κανένα εμπόδιο στον δρόμο της, είναι ρέουσα, ασταμάτητη. Έχει δε το χαρακτηριστικό να συγκεντρώνει όλη σου τη ζωή σε μια μαγική στιγμή. Μεταμορφώνει την πίκρα σε γλυκό κρασί, να πάνε κάτω τα φαρμάκια, να φύγουν μακριά, στο διάολο να πάνε. Περί καύλας παραλήρημα. Ναι, γιατί το ένα κομματάκι διαδεχόταν το άλλο με πάθος, ορμή και όρεξη για κουβέντα.
Ο θείος το κουβεντιάζει το τραγούδι, δεν το βιάζεται, δεν έχουν νόημα οι βιασύνες. Κι έπειτα η μπάντα. Η μπάντα “Γεια σου Τάκη” το αγκάλιαζε με θέρμη.
Οι φίλοι -Μανώλης Μητσιάς, Αλέξης Καλοφωλιάς, Αλέξανδρος Μυλωνάς- τίμησαν και αγκάλιασαν από σκηνής τον θείο. Πώς να μην αγκαλιάζονται τα ζευγάρια γύρω μας, πώς να μην είναι όλοι χαρούμενοι και συγκινημένοι;
Το φινάλε της ζωντανής εμφάνισης του Πουλικάκου ήταν ένα κομμάτι κολάζ από στίχους, το “Θα με θυμάστε”. Ε, δεν ξεχνιέσαι θείε Νώντα! Ζωντάνεψες τη νεκρή μας καύλα!
“Άλλο ένα! Άλλο ένα”, φώναζε ο κόσμος κι εκείνος είπε: “Δεν έχει άλλο, αύριο πάλι”. Κι η μπάντα που αγκαλιάζει έπαιξε το κομμάτι “Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη” κι όλος ο κόσμος τραγουδούσε. Ακούστηκε σαν γενέθλιο τραγούδι:
Να ζήσεις Μητσάρα και Χρόνια Πολλά
Τραγούδια να παίζεις και να ΄σαι καλά
Παντού να σκορπίζεις της καύλας το φως
και όλοι να λένε να ένας Αοιδός!
