Μάρκος Ψυχάρης

Γιώργος Λάνθιμος – Είναι ένα ζήτημα πώς ανακηρύσσουμε τους ήρωες της επικαιρότητας. 

Ανάμεσα στα ντελιριακού τύπου καθημερινά κηρύγματα του Άρη Πορτοσάλτε και τις ειδήσεις γύρω από τις έξτρα λαρτζ παραγωγές του εθνικού παρουσιαστή Νίκου Κοκλώνη (του ανθρώπου που ήθελε να τον χειροκροτούν ακόμα και όταν παραγγέλνει καφέ) σκάει η είδηση πως η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου “Poor Things” κερδίζει Χρυσό Λέοντα -βάζοντας παράλληλα υποψηφιότητα και για Όσκαρ- στο Φεστιβάλ Βενετίας. Το έργο του παίζεται στις αίθουσες της χώρας και οι απόψεις γύρω από τη γεύση που αφήνει χορεύουν ανάμεσα στο αριστούργημα και το απόλυτο τίποτα…

Για κάποιους ο σκηνοθέτης είναι ο αντιήρωας που έφτασε στην παγκόσμια αποδοχή κάτω από τη μύτη της εθνικής “σόου μπιζ”. Για κάποιους άλλους, ίσως, το ότι δεν έγινε πρώτα γνωστός στο εγχώριο καλλιτεχνικό αχούρι αυτόματα κατατάσσει το έργο του στη λίγκα των ακατανόητων κουλτουριάρηδων.   

Η ανακοίνωση της καταγωγής ενός καλλιτέχνη δεν σημαίνει αυτεπάγγελτα ότι κουβαλά στις πλάτες του εθνικές προσδοκίες του τόπου που γεννήθηκε.

Ο Γιώργος Λάνθιμος θα κριθεί για τη δουλειά του. Δεν είναι σωτήρας κανενός. Και πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αποτέλεσμα της κραταιάς ντεμικουλτούρας που γέννησε τον Μάρκο Σεφερλή, μιας πραγματικότητας που βερμπαλίζει γύρω από ηθικά πλεονεκτήματα ή εθνικές προδοσίες

Ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να περπατούσε κάποτε στην Πατησίων πηγαίνοντας στη Σχολή Σταυράκου ως σπουδαστής. Μπορεί να έκανε -κάποτε- βίντεο κλιπ του Ρουβά που, μεταξύ μας, όταν τα βλέπαμε στην τηλεόραση κάναμε mute στον ήχο για να θαυμάσουμε την αισθητική τους.

Μπορεί να έκανε όσα θα θέλαμε να κάνει ή όχι. Την καλλιτεχνική του ελευθερία όμως δεν είμαστε εμείς που θα την διαπραγματευτούμε.

Και μια λεπτομέρεια, αντί επιλόγου. Λέμε «ο διεθνής Λάνθιμος» και μετά λέμε «ο δικός μας Λάνθιμος». Τελικά, τι θέλουμε από τον Λάνθιμο; Το “δικό μας”, όταν μιλάμε για έργο καλλιτέχνη, πόσο “δικό μας” είναι τελικά;