του Γιάννη Παναγόπουλου //

Πιστεύω πως κάθε λέξη, μα κάθε λέξη του, είναι αυθεντική, ανόθευτη, απροσχημάτιστη. Απλά αυτό. Απλά αυτό; Πόσο απλό μπορεί να είναι αυτό όταν ο διάλογος χάνεται και οι ζωές μας είναι μια γύρα ποστ στα κοινωνικά δίκτυα; Ο Γιώργος Μαργαρίτης μάς μιλά για τη ζωή του. Η τελευταία είναι συνώνυμη με το λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι με τον τρόπο που εκείνος αντιλαμβάνεται. Τον ακούμε με προσοχή.

Εκείνος και εγώ καθόμαστε σε έναν από τους δερμάτινους καναπέδες που βρίσκονται στον πρώτο όροφο του Ιανού. Αρχικά κάθισα απέναντί του. Ο κόσμος που πήγαινε και ερχόταν μπροστά μας τον κοιτούσε με το δέος του “αστέρα” του τραγουδιού που παραμένει “γήινος”, ευπρόσιτος.

•Το νέο βήμα του τραγουδιστή δεν είναι δισκογραφικό. Είναι η βιογραφία του που έγραψε ο Κώστας Μπαλαχούτης με τίτλο “«Γιώργος Μαργαρίτης» – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής”

Στην ερώτηση «Τι είναι αυτό το βιβλίο για εσάς;» ο Γιώργος Μαργαρίτης μας λέει: “Πενήντα χρόνια πορείας που τα έζησα τραγουδώντας τον πόνο μου.”

-Γιατί λέτε τη λέξη πόνος;

-Διαβάστε το βιβλίο. Εκεί θα καταλάβετε γιατί.”

Ο Έλληνας τραγουδιστής γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1945 στο χωριό Πετρωτό του νομού Τρικάλων. Σε ηλικία 13 ετών συναντήθηκε όπως εκείνος λέει ‘’Πήρα το εισιτήριο να τραγουδήσω από τον “Μεγάλο Τρικαλινό”, τον Βασίλη Τσιτσάνη.”

Στο βιβλίο αποτυπώνονται πέντε δεκαετίες από τη ζωή του λαϊκού ερμηνευτή τόσο μέσα στο μουσικό προσκήνιο όσο και στις προσωπικές του στιγμές. Ξεχωριστές στιγμές η επαφή του με τον Στέλιο Καζαντζίδη ο οποίος τον τίμησε δημόσια με τη φράση «Γιώργο, εμείς οι δύο μείναμε», η συνεργασία με τον σπουδαίο Άκη Πάνου, η ανάδειξή του με τα τραγούδια του Τάκη Σούκα, η φιλία και σύμπραξή του με τον Χρήστο Νικολόπουλο, καθώς και το σμίξιμό του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα σε ένα μονάκριβο, κλασικό πια τραγούδι.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης μιλά για την τύχη του στο τραγούδι: “Η γενιά μου είχε τους συνθέτες, είχε και τους τραγουδιστές. Συμβάδισα αρμονικά μαζί τους. Ήμουν τυχερός. Οι τραγουδιστές, οι ερμηνευτές, εμείς όλοι που “ασκούμε” τον τραγουδιστή δεν πορευόμαστε μόνοι μας. Πρέπει να υπάρχουν δίπλα οι άνθρωποι που θα μας γράψουν εκείνα τα τραγούδια που θα μείνουν στον χρόνο. Η γενιά μου έβγαλε τον Νικολόπουλο. Έβγαλε τον Μουσαφίρη. Έβγαλε ανθρώπους που ζούσαν το παρόν της ζωής τους και το έκαναν μουσική, τραγούδια. Λατρεύω τον Τσιτσάνη. Δεν τόλμησα ποτέ να αγγίξω την εποχή του. Μου αρέσουν και τα νέα παιδιά που πάνε να κάνουν κάτι. Ακούω καλές φωνές, συμπαθητικά τραγούδια, συνθέτες με προσωπικότητα όμως δεν βλέπω. Το λέω ξανά ανήκω στη γενιά μου, στους συνθέτες της, στους ήχους της, στο λαϊκό τραγούδι που έβγαλε.”

Ο Γιώργος Μαργαρίτης χαμογελά. Είναι φρεσκοξυρισμένος και απολαμβάνει κάθε στιγμή που σήμερα, που τώρα, ανοίγεται μπροστά του. Του μιλώ στον πληθυντικό. Μου λέει: “Γιώργο με λένε. Μίλα μου απλά. Δεν χρειάζεται πληθυντικός.” “Μα θέλω να σας πω αντίο και ευχαριστώ για το χρόνο σας”. “Τίποτε” απαντά. Σκύβω το κεφάλι, πατώ το κουμπί που τερματίζει την ηχογράφηση της κουβέντας μας. Ανοίγω την πόρτα του βιβλιοπωλείου της Αθήνας και χάνομαι στην πόλη, επιστρέφω σπίτι με την εικόνα του στη σκέψη. Αν δεις αυτόν τον άνθρωπο να χαμογελά από κοντά θα κολλήσεις με τις γραμμές του προσώπου του. Δεν είναι ρυτίδες. Είναι γραμμές που χάραξε ο χρόνος, ο πόνος και η χαρά για εκείνο που αγάπησε πολύ στη ζωή του. Το τραγούδι της γενιάς του.

•Το βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούτη «Γιώργος Μαργαρίτης» – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής, των εκδόσεων ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ, κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.