Hania Rani – Η συναυλία της στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ)
Hania Rani – Μερικές νότες πιάνου ακούγονται σαν σταγόνες βροχής. Και προτού το καταλάβεις, η βροχή γίνεται μπόρα και ύστερα καταιγίδα η οποία πέφτει ορμητικά και καταλήγει σε έναν ωκεανό συναισθημάτων, μελαγχολίας και δράματος.
Δευτέρα 8 Απριλίου, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΝ. Είναι 21:10, η Hania Rani ανοίγει τη συναυλία της στο πλαίσιο του φεστιβάλ Wow με το ατμοσφαιρικό «Oltre Terra».
Κάποια προβλήματα με τον ήχο όμως την αναγκάζουν να επιστρέψει στα παρασκήνια. Είκοσι λεπτά αργότερα επιστρέφει και αρχίζει ξανά με το ίδιο τραγούδι.
Η σκηνή είναι πλαισιωμένη από ακίνητο φωτισμό και κάποιες “μουτζούρες” να παίζουν από πίσω. Η Rani, μ’ ένα μαύρο τοπ κι ένα μαύρο παντελόνι φόρμας, σε συνδυασμό με αθλητικά παπούτσια, αντικρίζει το Roland της και γίνεται ημι-αόρατη στο σκοτάδι. Σαν ένα φάντασμα στη δική της συναυλία.
Ακολουθούν οι συνθετικοί παλμοί του «24.03» και η Rani μία αγγίζει το πιάνο με ουρά, μία το synth, μία το όρθιο πιάνο, καθώς τη συνοδεύει το double bass και το Moog του Ziemowit Klimek. Σε όσα βίντεό της έχω δει στο youtube, μου κάνει εντύπωση η εκφραστικότητά της την ώρα που παίζει. Η διαμόρφωση των πλήκτρων στη σκηνή ήταν τέτοια, που έπαιζε αρκετές φορές στη διάρκεια της συναυλίας με πλάτη στο κοινό. Όταν όμως έπαιζε προφίλ και την έβλεπα, αισθανόμουν μαγεμένος από το μουσικό τοπίο που συνέθετε.
Το μαγικό παραμύθι της βραδιάς συνεχίστηκε με το «Dancing with Ghosts», ένα κομμάτι που ηχογραφήθηκε με τον Patrick Watson στο Μόντρεαλ.
Με ένα όμορφο ρεφρέν στο παλλόμενο «Hello» να περιβάλλεται από μια “κυκλοθυμική” loopα, τα πράγματα γίνονται πιο ηλεκτρονικά και πειραματικά. Ακολουθεί το ονειροπόλο «Don’t Break My Heart», που μεταμορφώνεται σε ένα trip hop κρεσέντο με το μπάσο του Klimek.
Ο Klimek φεύγει απ’ τη σκηνή για μερικά τραγούδια και η Rani μένει σόλο με τα πλήκτρα της.
Κάθε κίνησή της στα κομμάτια που εκτελούσε δημιουργούσαν κάτι ονειρικό! Μια βραδιά μυστηρίου και σκιών εξελίσσονταν στη Λυρική σκηνή του Σταύρος Νιάρχος.
Όταν επέστρεψε ο Klimek, η Hania Rani μας χάρισε άλλα τρία κομμάτια: «Thin Line», «Komeda» και «Always in The Dark». Βυθισμένος στους κυματισμούς του πιάνου, των synth, της λεπτής φωνής της, των ambient γραμμών, της κλασικής και της ηλεκτρονικής μουσικής με στοίχειωσε, με μάγεψε.
Φαντάζομαι λόγω του αρχικού προβλήματος στον ήχο δεν υπήρξε encore. Έτσι η Rani έκλεισε τη συναυλία της με το «Hawaii Oslo» και το «Leaving» αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι το έχουμε συνηθίσει.
