Του Μιχάλη Καφαντάρη* //
Θα μπορούσα να γράψω απλώς πως ο Φ., συμμαθητής μου στο γυμνάσιο, έμενε στην οδο Κνωσού, σύνορα μεταξύ πλατείας Κολιάτσου και πλατείας Αμερικής. Θα ήταν όμως μια ιερόσυλη ξεπέτα.
Στην πραγματικότητα ο Φ. υπήρξε κάτοικος μιας περιοχής λίγων οικοδομικών τετραγώνων που ξεκίναγε από το γωνιακό μαγαζί του Καλογείτονα με τα αθλητικά, προχωρούσε κατά μήκος της Πατησίων, έστριβε απότομα κάτω τον δρόμο της Κνωσού, μετά τα σύνορα φρενάριζαν στην πλατεία Αγίου Ανδρέα και αφού κοιτούσαν αριστερά μπας και περνάει αμάξι, έστριβαν δεξιά στο σπίτι του Τρικούπη για να συνεχίσουν ευθεία μέχρι το βάθος του δρόμου και κάπου εκεί η γραμμή των συνόρων τρακάριζε και σκοτωνόταν πάνω σε κάτι πολυκατοικίες του σαραντακάτι.
•Αυτή η περιοχή ήταν εξαιρετικά ιερή για κάθε δεκατριάχρονο που μεγάλωσε μεταξύ Κολιάτσου και πλατείας Αμερικής το 1987 γιατί στο κέντρο της βρισκόταν το μοναδικό βιντεοκλάμπ σε ακτίνα χιλιομέτρων που νοίκιαζε πορνό σε δεκατριάχρονα
Τα Χριστούγεννα του 1987 ο Φ. ήταν ένα ακόμα ευτυχισμένο δεκατριάχρονο που πάτησε το καθαγιασμένο πλαστικό δάπεδο του μαγαζιού και σήκωσε μυστικά το ιερό δισκοπότηρο που ήταν τοποθετημένο μαζί με τις άλλες τσόντες στα ράφια λευκής μελαμίνης στο βάθος.
•Διάβασε από μέσα του και με τη συγκίνηση του αγνού μύστη τον τίτλο: ΟΙ ΓΑΜΙΟΛΕΣ. Ήταν μια αμερικάνικη τσόντα της εταιρίας Ντόμπερμαν.
Ώρα προβολής έχει οριστεί η Κυριακή το πρωί, τότε που η μάνα του Φ. θα φύγει για την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα πιο κάτω, όπως κάθε Κυριακή. Για πρώτη φορά του χρήσιμη η θρησκοληψία της μάνας του. Κατά τ’ άλλα, ο Φ. ζει σε ένα διαμέρισμα γεμάτο εικόνες και λιβάνια και, σαν να μη φτάνει αυτό, μετά τον θάνατο του πατέρα του, έχει και τον αδελφό της μαζί με τη γυναίκα του που μένουν από κάτω να του τα ζαλίζουν.
•Η Κυριακή φτάνει. Ο Φ. ακούει τον αντίλαλο που κάνει το ασανσέρ στον έρημο διάδρομο της πολυκατοικίας. Είναι επιτέλους μόνος.
Βάζει τρέμοντας από ανυπομονησία την ασήκωτη αμερικανική βιντεοκασέτα στο παμπάλαιο βίντεο που δεν έχει τηλεκοντρόλ. Οι πρώτες σκηνές με Καλιφορνέζες γκόμενες, φούξια μαγιώ, πλαστικούς κώλους και περμαναντίδικο χτένισμα να χαϊδεύονται δίπλα στην πισίνα πλημμυρίζουν το σαλόνι χειμωνιάτικα.
Ο Φ. δεν αντέχει να δει όλη την ταινία, τον βγάζει επιτόπου και αρχίζει να τον παίζει.
Ακούγονται κλειδιά στην πόρτα. Κάτι ξέχασε η μάνα του.
Ο Φ. πανικοβάλλεται, δεν προλαβαίνει να φτάσει στο βίντεο, αρπάζει το κοντρόλ της τηλεόρασης και αλλάζει στην τύχη τα κανάλια να χαθούν οι Καλιφορνέζες από την οθόνη, που στο μεταξύ έχουν πέσει με τα μούτρα η μια ανάμεσα στα μπούτια της άλλης.
Η μάνα του Φ. παγώνει.
Ο Φ. ακόμα τον κρατάει στο χέρι ενώ στην οθόνη εκείνη ακριβώς τη στιγμή μερικές καλόγριες ψάλλουν τη γέννηση του Θεανθρώπου στην κυριακάτικη πρωινή εκπομπή της Εκκλησίας στην ΕΤ2.
Ακολουθεί αμηχανία.
Η μάνα του Φ. χάνεται από το οπτικό του πεδίο.
Μετά από λίγο ξαναεμφανίζεται μέσα στο σαλόνι και από πίσω ο θείος του η θεία του και όλοι μαζί αρχίζουν να τον κοπανάνε πριν προλάβει …
Σε λίγες μέρες θα έρθει χαρούμενο το 1988…
*Ο Μιχάλης Καφαντάρης είναι σκηνοθέτης και συγγραφέας.
