Η Κιμ Γκόρντον γεννήθηκε στα βόρεια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1953, αλλά μεγάλωσε στη δυτική πλευρά του Λος Άντζελες, όπου ο πατέρας της δίδαξε στο τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του U.C.L.A. και η μητέρα της εργάστηκε ως μοδίστρα. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1980 με σχέδια να γίνει καλλιτέχνις. Το 1981 η Γκόρντον και οι κιθαρίστες Lee Ranaldo και Thurston Moore ξεκίνησαν τους Sonic Youth, ένα πειραματικό ροκ συγκρότημα, που συνέβαλε στην άνθιση της εναλλακτικής σκηνής των αρχών της δεκαετίας του ’90. Η Γκόρντον ήταν κουλ, κάπως απόμακρη, απίθανα κομψή και τρομαχτικά έξυπνη. Ήταν ένας φάρος.
Ήταν επίσης πρωτοποριακή και εξαιρετικά πολυμαθής. Η Γκόρντον έκανε την παραγωγή στο ντεμπούτο άλμπουμ του Ηole «Pretty on the Inside», συν-ίδρυσε το X-girl, μια μάρκα γυνακείων ρούχων streetwear (η ηθοποιός Chloë Sevigny ήταν το επίσημο πρόσωπό της), έκανε πάντα παράλληλα μουσική και άρχισε να εκθέτει σχέδια, πίνακες ζωγραφικής και κολάζ της σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Το 2011, ο γάμος της με τον Moore διαλύθηκε και οι Sonic Youth βρέθηκαν μετέωροι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Γκόρντον εξέδωσε το “Girl in A Band”, ένα στοχαστικό, αυτοβιογραφικό βιβλίο, που αφηγείται τα δημιουργικά της χρόνια στους Sonic Youth, τη σχέση της με τον Moore, τη γέννηση της κόρης της και την προέλευση του καλλιτεχνικού της οράματος. Tα τελευταία χρόνια ερμηνεύει στο ντουέτο Body / Head, μαζί με τον πειραματικό μουσικό Bill Nace και το 2019, σε ηλικία εξήντα έξι ετών, κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ της, “No Home Record”. Η μουσικός και καλλιτέχνης μίλησε στο περιοδικό New Yorker για το παρόν και το καλλιτεχνικό της όραμα.
Που βρίσκεσαι τώρα;
Στην ανατολική πλευρά του Λος Άντζελες όπου ζω. Είμαι κοντά στους λόφους, οι οποίοι είναι όμορφοι και, μέχρι πρόσφατα, μπορούσα να πάω εκεί για βόλτες. Παρόλο που δεν μένω πλέον στη Νέα Υόρκη, θυμάμαι τη συντροφικότητα που ενέπνευσε η 11η Σεπτεμβρίου και τον τρόπο που μόνο οι Νεοϋορκέζοι μπορούν να έρθουν μαζί.
•Προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω κάποιο είδος άσκησης. Είμαι τυχερή που έχω ένα σπίτι για να ζήσω, μπορώ να αγοράσω φαγητό και δεν χρειάζεται να ανησυχώ αμέσως για το εισόδημά μου- παρόλο που δεν έχω αυτήν τη στιγμή. Βασικά όλοι όσοι γνωρίζω είναι εκτός εργασίας και δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για ανεργία, γιατί είναι όλοι ανεξάρτητοι μουσικοί ή άνθρωποι που εργάζονται στον κλάδο. Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις τέχνη αυτή τη στιγμή, να εργαστείς για παραστάσεις οι οποίες ενδέχεται να μη γίνουν. Αλλά εξακολουθεί η τέχνη να αποτελεί καταφύγιο
Ο τίτλος του νέο σου άλμπουμ “No Home Record” βασίστηκε στην ταινία του Chantal Akerman, “No Home Movie”. Το δημιούργησες σε μια περίοδο προσωπικής μετάβασης. Βρισκόσουν στη διαδικασία να επιστρέψεις στο Λος Άντζελες και να μείνεις σε ένα Airbnb σπίτι. Μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό;
Καθώς σκεφτόμουν αν ταιριάζω στο τοπίο του Λος Άντζελες ή όχι και πού βρισκόταν το σπίτι μου μέχρι τη διάλυση του γάμου μου, άρχισα να βλέπω το Λος Άντζελες ως ένα είδος ντανταϊστικού τοπίου. Ένας φίλος μου, που μετακόμισε εδώ πριν από λίγα χρόνια, έχει μια εξαιρετική απάντηση όταν οι άνθρωποι τον ρωτούν γιατί του αρέσει να ζει στο Λος Άντζελες. Απαντά ότι νιώθει μέρος ενός κολλάζ της πόλης. Άρχισα λοιπόν να προσέχω περισσότερο εικόνες από τη γειτονιά μου εδώ, τους ανθρώπους στα καφέ και την τελετουργία της προετοιμασίας του καφέ κάθε πρωί. Η Νέα Υόρκη είναι σέξι και μυστηριώδης, ενώ το Λ.Α. είναι απροκάλυπτα σέξι. Μου άρεσε η ιδέα να έχω έναν αρνητικό τίτλο στο άλμπουμ, κι ας μην θεωρείται αυτό σωστό.
Τι πιστεύει η Kim Gordon για το ρόλο του καλλιτέχνη σε μια εποχή κρίσης;
Δεν βλέπω τον ρόλο του καλλιτέχνη τώρα διαφορετικό από ό,τι πριν από ένα χρόνο. Αλλά ίσως το πώς ένα άτομο φτάνει στο σημείο να κάνει τέχνη είναι διαφορετικό τώρα. Σκέφτομαι πάντα την τέχνη μου ως πολιτική, καθώς είναι κοινωνική. Αλλά δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος να κάνεις τέχνη ή να είσαι πολιτικός. Κάτι που φαίνεται υπερβολικά πολιτικό μπορεί να είναι απλώς ένα σχέδιο, και αυτό που μοιάζει με ένα σχέδιο μπορεί να είναι πολιτικό.
•Υπήρχε μεγάλη ειρωνεία στη δεκαετία του ’90. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύτηκαν από τους Sonic Youth επειδή ενσωματώσαμε πτυχές της λαϊκής κουλτούρας και της μουσικής που μας άρεσε και τα επεξεργαστήκαμε. Θέλαμε να ταυτιστούμε με τον πολιτισμό γενικότερα, αντί να είμαστε σε ένα indie-rock γκέτο
Η παράστασή σου στο Ιρλανδικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, «She bites her tender mind», μοιάζει να στηλιτεύει τα σύγχρονα σλόγκαν ή τον τρόπο με τον οποίο εμπορευόμαστε τα πάντα. Μπορείς να μου μιλήσεις λίγο για τις ιδέες γύρω από την παράσταση;
Ο τίτλος της παράστασης προήλθε από ένα κομμάτι ενός ποιήματος της Σαπφούς. Με εντυπωσίασε το πόσο μοντέρνα είναι η ποίησή της. Ένιωσα κοντά της σαν να ήταν αδερφή από άλλη εποχή. Ο χώρος στο Ιρλανδικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης είχε κλασικές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, όπως τζάκια με επένδυση και διακοσμητικά. Αυτό του έδινε μια αίσθηση σπιτιού. Έτσι οραματιστήκαμε εκ νέου τη γκαλερί ως Airbnb. Η τέχνη στους τοίχους σκέφτηκα να έχει ένα φεμινιστικό θέμα. Ένα έργο που να αναφέρεται στο σώμα, καθώς και το αναπόφευκτο, να γίνει το σώμα μια μάρκα. Το βρήκα αυτό κάπως διασκεδαστικό, αλλά όχι απαραίτητα με ειρωνικό τρόπο.
Πολλοί από τους στίχους στο “No Home Record” είναι αιχμηροί, μοντέρνοι, ευφάνταστοι. Από πού αντλείς την έμπνευσή σου;
Έχω λίστες φράσεων που κρατώ στο τηλέφωνό μου ή σε χαρτιά. Μερικές φορές βγαίνω έξω, παρατηρώντας τις επιγραφές. Το Λ.Α. έχει πολλά μίνι εμπορικά κέντρα με διαφορετικά καταστήματα οπότε υπάρχουν πολλών ειδών πινακίδες. Για το τραγούδι “Airbnb”, πήρα φράσεις απευθείας από τον ιστότοπο. Σαν να αντέγραψα τη διαφήμιση. Το ψευδο-προσωπικό. Πάντα με γοήτευαν οι κυριολεκτικές ερμηνείες της διαφήμισης και η διάστασή τους από την πραγματικότητα που παρουσιάζουν. Αυτό είναι για μένα το σύγχρονο τοπίο. Μου αρέσει να σκέφτομαι, “Τι γίνεται αν λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτά που λένε σε μια διαφήμιση;” Στο “Airbnb” παίρνω την περσόνα του τέλειου ή ιδανικού πελάτη και παίζω με αυτήν και είναι λίγο τρομακτικό: “Το Airbnb θα με ελευθερώσει.” Αλλά δεν το λέω ειρωνικά – είναι κάτι άλλο. Ουσιαστικά παίρνω αυτό το θέμα ως σημείο εκκίνησης και στη συνέχεια εξανθρωπίζοντας κάτι, που επιφανειακά θα ήταν απλώς ένα εμπορικό σήμα ή μια εικόνα, το επαναδιαπραγματεύομαι.
Ταυτόχρονα, ο κόσμος καταρρέει, κυριολεκτικά. Ο πλανήτης πεθαίνει αν δεν δράσουμε όλοι μαζί. Και μετά κοιτάζεις γύρω και βλέπεις μια βουδιστική φράση τυπωμένη στη συσκευασία ενός χυμού: «Μείνε στο εδώ και τώρα». Είναι απλώς παράλογο. Εν τω μεταξύ, πίνουμε καφέδες τεσσάρων δολαρίων και βελτιώνουμε το σώμα μας. Ο καπιταλιστικός κόσμος μάς ξεπούλησε στην άνεση. Αυτός είναι ο τελικός στόχος και είναι μια εύκολη πώληση. Και τι γίνεται με τους φτωχούς και την εργατική τάξη, που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν και μερικοί δεν το καταφέρνουν καθόλου; Είναι πολύ μακριά από την προνομιακή μας ζωή.
Η Kim Gordon για τη δεκαετία του 1990
Υπήρχε μεγάλη ειρωνεία στη δεκαετία του ’90. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύτηκαν από τους Sonic Youth επειδή ενσωματώσαμε πτυχές της λαϊκής κουλτούρας και της μουσικής που μας άρεσε και τα επεξεργαστήκαμε. Θέλαμε να ταυτιστούμε με τον πολιτισμό γενικότερα, αντί να είμαστε σε ένα indie-rock γκέτο.
Η Kim Gordon και τα ρούχα της
Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς έφτασα να αποτελέσω πρότυπο του στυλ. Όμως, όταν κοιτάζω πίσω, μερικά από τα πράγματα που φορούσα στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ακόμα ταιριάζουν στο σημερινό τοπίο. Εκείνη την εποχή τα έβρισκα καταπληκτικά. Τώρα θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγοράσει κανείς τίποτα εκτός από ρούχα γυμναστικής και ίσως ωραία εσώρουχα. Καθώς κάποιος μεγαλώνει γίνεται μεγαλύτερη πρόκληση το να νιώθει άνετα με τον εαυτό του και να μη δείχνει τρελός. Πάντα πίστευα ότι η Τίνα Τέρνερ ήταν κορυφαία περφόρμερ και για πολύ καιρό πρόβαλε αυτά τα πόδια, αλλά αυτό συνέβη επειδή ήταν βασίλισσα και εκρηκτική στη σκηνή!
Η Kim Gordon και το Instagram
Νομίζω ότι το Instagram είναι ένα καλό μέσο για να δοκιμάσει κανείς κάτι καλλιτεχνικό. Ξεκίνησα μια σειρά φωτογραφιών από ιπτάμενα αντικείμενα ως έναν τρόπο να δημοσιεύσω μια “σέλφι” χωρίς όμως να δείξω τον εαυτό μου. Ίσως ήταν η καλύτερη δουλειά μου. Είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να προσεγγίσεις μια κοινότητα και δεν βασίστηκε αρχικά στο εμπόριο. Τώρα αυτό έχει αλλάξει, με τους ανθρώπους να δημιουργούν διαφημίσεις και τους διάφορους ινφλουένσερς να πωλούν προϊόντα και να πληρώνονται γι’ αυτό. Αλλά βασικά παραμένει το instagram ένα μέσο που λειτουργεί με πολλούς τρόπους. Υπάρχουν βεβαίως πράγματα που φαίνονται στην αρχή σαν καλή ιδέα, μπορούν όμως να γίνουν πρόβλημα. Και δεν πρόκειται να γυρίσουμε στην εποχή προ του Διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Μπορεί να γίνεται κακή χρήση αλλά τι σημαίνει αυτό; Την ευθύνη την έχουν οι άνθρωποι. Η τεχνολογία είναι σαν τη φύση, αθώα.
πηγή κείμενου : thenewyorker
