Στις 18 Μαΐου 1897 ο Ιρλανδός συγγραφέας Μπράμ Στόκερ κυκλοφόρησε το βιβλίο “Δράκουλας”. Αφορούσε στον ομώνυμο κόμη που ζούσε στα Καρπάθια Όρη και ήταν υπέυθυνος σειράς μακάβριων και τομακτικών συμβάντων. Το βιβλίο αποτελεί τυπικό δείγμα της γοτθικής λογοτεχνίας. Και μας εισάγει στο παντοτινό καλτ της κουλτούρας των νεκροζώντανων. Το όνομα Δράκουλας ταξιδεύει ως σήμερα σε διάφορες παραλλαγές. Παρουσιάζουμε μια από τις πρώτες κριτικές που γράφτηκαν ποτέ γι’ αυτο το λογοτεχνικό δημιούργημα.
Μια κριτική του 1897 για τον Δράκουλα του Μπράμ Στόκερ
Για την έκδοση πριν από 123 χρόνια αυτού του εμβληματικού μυθιστορήματος τρόμου η εφημερίδα Μάντσεστερ Γκάρντιαν έγραψε ότι είναι “καλλιτεχνικό σφάλμα ένα βιβλίο πλημμυρισμένο με τόσο τρόμο”.
“Ένας συγγραφέας που προσπαθεί τον 19ο αιώνα να επανεντάξει τους αρχαίους θρύλους του λυκάνθρωπου και των βαμπίρ έχει αναλάβει ένα αξιοθαύμαστο έργο. Οι περισσότερες από τις απολαυστικές παλιές δεισιδαιμονίες του παρελθόντος έχουν έναν ατυχή τρόπο να φαίνονται αδύναμες και ασθενικές στο έντονο φως μιας μεταγενέστερης εποχής, και σε μια τέτοια ιστορία όπως ο Δράκουλας, από τον Μπραμ Στόκερ, ο αναγνώστης πρέπει να αναγνωρίσει με απροθυμία ότι η περιοχή του τρόμου έχει μετατοπιστεί. Ο άνθρωπος δεν φοβάται πλέον το τερατώδες και το αφύσικο, και παρόλο που ο κ. Στόκερ αντιμετώπισε το φρικτό θέμα του με ενθουσιασμό, το αποτέλεσμα είναι συχνότερα γκροτέσκο παρά τρομερό.
•Ο χώρος του Κάστρου Δράκουλα στην Τρανσυλβανία επιλέγεται με επιδεξιότητα και η γραφική περιοχή περιγράφεται καλά. Ο ίδιος ο κόμης Δράκουλας ήταν ένας ευγενής του Μεσαίωνα, ο οποίος δεν μπορούσε να πεθάνει, αλλά από αιώνα σε αιώνα αναζωογονούσε τη ζωή του «Un-Dead», όπως το γράφει ο συγγραφέας, στραγγίζοντας το αίμα από τους λαιμούς των ζωντανών θυμάτων του, με τη φρικτή συνέπεια ότι αυτούς που δάγκωσε έπρεπε να γίνουν βαμπίρ με τη σειρά τους
«Η πλοκή είναι πολύ περίπλοκη για αναπαραγωγή, ωστόσο η δεινότητα του συγγραφέα έγκειται στο ότι, παρά τις παραδοξότητες, ο αναγνώστης μπορεί να ακολουθήσει την ιστορία με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ωστόσο, είναι ένα καλλιτεχνικό λάθος να γεμίσει ολόκληρο το βιβλίο με τρόμο. Μια σωστή δόση του μυστηριώδους, του τρομακτικού ή του υπερφυσικού είναι απείρως πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη.”
–The Manchester Guardian, 15 Ιουνιου, 1897
