Ο θυμός και η απογοήτευση του Κώστα Τσόκλη. Απαντώντας στην εκπομπή της Λένας Αρώνη σε ερώτηση γύρω από την πανδημία ο γνωστός ζωγράφος περιέγραψε την πιο φοβική άποψη που ακούστηκε την περασμένη εβδομάδα γύρω από την αξία της ανθρώπινης ζωής και το πώς αυτή μπορεί να “ζυγιστεί”στη διάρκεια μιας υγειονομικής κρίσης. Ο Κώστας Τσόκλης αναρωτήθηκε: «Σκοτώνεις τον Πικάσο για να ζήσει η κυρά Μαρία, ακόμη και αν ο ένας είναι 84 χρονών και η άλλη 17;». Είναι να απορείς πώς ο γνωστός καλλιτέχνης έφτασε σε αυτό το ηθικό δίλημμα; Ποιος, έστω και θεωρητικά, μας δίνει την εξουσία να αποφασίζουμε για τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων; Ποια ηθική διατρέχει τα κίνητρά μας και διαμορφώνει την, τελική, απόφαση;
Οι δαίμονες του Κώστα Τσόκλη είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα μιας ιδέας που ορίζει την ηθική, το δικαίωμα στη ζωή με έναν τρόπο που υπονομεύει την ίδια την απλωσιά της τέχνης.
Περαστικά του.
Αντί επιλόγου παραθέτουμε απόσπασμα από το λόγο του καλλιτέχνη: «Έχω ένα είδος απογοήτευσης και θυμού για το πώς φέρθηκε η κοινωνία σε διαφορετικές ηλικίες. Δηλαδή, ένα μωρό παιδί το θεωρούμε άξιο για να ζήσει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι βόδι όρθιο ή είναι άνθρωπος που έχει μια αξία. Έναν γέρο ξέρουμε τι ψάρια έπιασε στη ζωή του. Εγώ, αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα ‘χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα ‘σωζα τον γέροντα, γιατί να το ρισκάρω, ο γέρος είναι μια πραγματική αξία…».
