Κριτική | «Τανκ/Όλη νύχτα εδώ» στην Οδό Φρυνίχου: o ηττημένος φόβος. Η παράσταση πραγματεύεται ακριβώς όλες αυτές τις πολιτικές ζυμώσεις και τις διεργασίες που οδήγησαν στο χάραμα της 17ης Νοέμβρη, δείχνοντας μια επίταση στον αυθορμητισμό και την αυτοοργάνωση του φοιτητικού κινήματος. Παρόλα αυτά μπορεί να καταλάβει κανείς από την εξερεύνηση των ημερών εκείνων και τη γραμμική διαδικασία της, πως αυτό το αυθόρμητο κίνημα που είχε τα χαρακτηριστικά ενός Μάη 68, προχώρησε αρκετά πιο μπροστά από αυτό, όταν ενώθηκε με τα υπόλοιπα τμήματα ενός λαού προδομένου και χαμένου στις ταξικές ανισότητες, καταδεικνύοντας τους πραγματικούς αίτιους. Το Πολυτεχνείο ορθώθηκε όταν έγινε υπόθεση της εργατικής τάξης.
Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και εν μέσω της κυρίαρχης απόπειρας διαγραφής της συλλογικής μνήμης (είναι χαρακτηριστικό ότι καμία κρατική εκδήλωση δεν πραγματοποιήθηκε, με το Υπουργείο Πολιτισμού να αγνοεί επιδεικτικά την επέτειο έστω και μια κάποια τυπική αναφορά με κραυγαλέο παράδειγμα τη σιωπή του Εθνικού Θεάτρου, την ίδια στιγμή), οι RMS MATAROA, δημιουργούν στην Οδό Φρυνίχου του Καρόλου Κουν τη μοναδική παράσταση αφιερωμένη σε αυτήν.
Άξονάς τους το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Όλη νύχτα εδώ» και οι προφορικές μαρτυρίες τόοο ανθρώπων που πήραν μέρος ενεργά στα γεγονότα , όσο και αυτοπτών μαρτύρων λη κόσμου που συνέτρεξε να παρέχει κάθε είδους στήριξη στους σύγχρονους «Ελεύθερους πολιορκημένους» του 1973, δημιουργώντας έτσι κλίμα και συνθήκες πραγματικής λαϊκής εξέγερσης και αποδεικνύοντας στην πράξη το μεγαλείο του ταξικά ενωμένου λαού. Φοιτητές, εργάτες, εργατοϋπάλληλοι, μαθητές, μικροβιοτέχνες, καλλιτέχνες συναντήθηκαν εκεί, μπροστά στην πύλη που η πτώση της από το τανκ έμελε να υψωθεί ως ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας και της εποποιίας του λαού της.
Η παράσταση πραγματεύεται ακριβώς όλες αυτές τις πολιτικές ζυμώσεις και τις διεργασίες που οδήγησαν στο χάραμα της 17ης Νοέμβρη, δείχνοντας μια επίταση στον αυθορμητισμό και την αυτοοργάνωση του φοιτητικού κινήματος. Παρόλα αυτά μπορεί να καταλάβει κανείς από την εξερεύνηση των ημερών εκείνων και τη γραμμική διαδικασία της, πως αυτό το αυθόρμητο κίνημα που είχε τα χαρακτηριστικά ενός Μάη 68, προχώρησε αρκετά πιο μπροστά από αυτό, όταν ενώθηκε με τα υπόλοιπα τμήματα ενός λαού προδομένου και χαμένου στις ταξικές ανισότητες, καταδεικνύοντας τους πραγματικούς αίτιους. Το Πολυτεχνείο ορθώθηκε όταν έγινε υπόθεση της εργατικής τάξης. Το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» δεν ήταν απλά ένα σύνθημα. Ήταν και είναι (αφού παραμένει αδικαίωτο) οι ίδιοι άξονες ζωής και ευημερίας του Ανθρώπου. Κύριο μέλημά της, ωστόσο, είναι η ανάδειξη της καταπάτησης του Φόβου. Του αισθήματος που κυριεύει και ισοπεδώνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτού του αισθήματος, που η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρόλο το κατοπινό συμβιβασμό και οπισθοχώρηση ακόμα και των ιστορικών πρωταγωνιστών της, κατάφερε μέσα σε τρεις ημέρες να τσακίσει. Ο ηττημένος φόβος, θα μπορούσε να είναι υπότιτλός της.
Οι RMS Mataroa, δραματοποιούν την έρευνα του Ιάσονα Χανδρινού, σε μια μπρεχτική παράσταση επικού θεάτρου, προσπαθώντας να αποφύγουν ταυτολογίες και δραματουργικές μιμητικές αναπαραστάσεις. Επιλέγουν αρκετές από τις 84 αφηγήσεις-μαρτυρίες που έχει συλλέξει ο συγγραφέας και τις παραθέτουν σε μια ενιαία αφήγηση με ροή, παρεμβάλλοντας μουσική, τραγούδια, σχόλια και παραβάσεις προβάλλοντας όχι μόνο την ατμόσφαιρά της εποχής αλλά την επίδρασή της και την μνημονική επικοινωνία της με το σήμερα. Η άμεση απεύθυνση στο κοινό με τις ρητορικές (;) ερωτήσεις «Εσύ τι έκανες τη νύχτα της 17 Νοέμβρη» ή την πιο αιχμηρή «τι έκανες στη χούντα, παππού» φέρουν ακριβώς τη μνήμη μας αλλά και τη συνείδησή μας αντιμέτωπες με την ιστορία μας. Οι απαντήσεις βεβαίως δε δίνονται δυνατά και φωναχτά, αλλά οδηγούν στην επαναφορά μια ξεθωριασμένης ανάμνησης και στο συνειδησιακό καταστάλλαγμά της.
Οι τρεις ηθοποιοί αναλαμβάνουν μια δραματουργική εξισορρόπηση της διαχείρισης ιστορίας, αφήγησης και συναισθήματος. Ο Μάνος Βαβαδάκης (σκηνοθέτης της παράστασης) πιο δωρικός στα εκφραστικά μέσα του, αναλαμβάνει κυρίως το επιστημονικό κομμάτι της, ανοίγοντας κατά βάση αυτήν την από σκηνής διαλεκτική επικοινωνία και τα επι μέρους θέματά της, η Κατερίνα Πατσιάνη έχει συνοδηγό την κιθάρα της φτιάχνοντας ατμόσφαιρα και κλίμα ενώ η Κατερίνα Παπανδρέου μεταγγίζει στο κοινό όλο το συναισθηματικό όγκο και φόρτιση.
Η αλήθεια είναι ότι «δεν χωράει το Πολυτεχνείο σε μια παράσταση». Χωράει όμως η γλύκα του αγώνα, της αντίστασης , η ικανοποίηση της προσφοράς, και η αξία της συνέχειάς τους. Γιατί οι χούντες είναι ακόμα εδώ, ζωντανές, ανάμεσά μας ακόμα και αν έχουν αλλάξει πρόσωπο και εμφάνιση. Είτε λέγονται Βιετνάμ είτε Παλαιστίνη. Και οι διεκδικήσεις ίδιες είτε καλούνται Δημόσια δωρεάν Παιδεία είτε Δημόσια Πανεπιστήμια.
Η παράσταση παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στην Οδό Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε ΕΔΩ
Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης
Δραματουργία: RMS MATAROA
Σκηνογραφία: Μαρίνα Νικητοπούλου
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ειρήνη Μπαζάνη, Κωνσταντίνος Τριαντακωνσταντής
Φωτογραφίες/Τρέιλερ: Φώτης Σκουρλέτης
Παίζουν: Κατερίνα Παπανδρέου, Κατερίνα Πατσιάνη, Μάνος Βαβαδάκης
