του Γιάννη Παναγόπουλου //
Οι ζαρντινιέρες έχουν φρέσκα ξερόχορτα. Οι κίτρινες και πράσινες μπογιατισμένες ασφάλτινες επιφάνειες στους δρόμους μαύρισαν. Στα μεταλλικά κυκλικά παγκάκια της πλατείας συντάγματος δεν κάθεται σχεδόν κανένας. Οι φοίνικες στη γωνία της Μεγάλης Βρετανίας θυμίζουν πόλη υπό μετακόμιση.
Ο Δήμος της Αθήνας, για αναπαράσταση κέντρου πρωτεύουσας κεντροευρωπαϊκού τύπου το πήγαινε, το ότι του βγήκε σαν προαύλιος χώρος αυθαίρετου σκυλάδικου της Εθνικής ήταν μικρή αστοχία. Εκεί θα κολλήσουμε όμως; Ας μη γίνεστε μίζεροι. Δύο, μόνο, εκατομμύρια στοίχισε το έργο. Το ότι άλλα σημεία της πόλης είχαν μεγαλύτερη ανάγκη τα ίδια χρήματα είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Το ότι συστηθήκαμε με τον Μεγάλο Περίπατο σχεδόν ένα χρόνο πριν δεν σημαίνει απαραίτητα πως χαρήκαμε και για τη γνωριμία.
Το περιβόητο, μεγαλόπνοο έργο της Δημοτικής Αρχής του Κώστα Μπακογιάννη παραμένει εκεί ίδιο και απαράλλαχτο για μήνες. Το βλέπουμε πια ως το παρηκμασμένο μνημείο μιας φανφαρίζουσας αισθητικής που όλως ατυχώς ορίζει την κίνησή μας στην καρδιά της πόλης. Ο περίπατος στην εμβληματική πλατεία είναι πια γρήγορος. Η αποφυγή οπτικής επαφής με την πανάκριβη, αχρείαστη, αναίσθητη και υστερόβουλη παρέμβαση του “άρχοντα” της πόλης είναι μονόδρομος. Ο Μεγάλος Περίπατος ήρθε για να μείνει, έχει πει. Έχει πει επίσης πως η παρέμβαση είναι πιλοτικού χαρακτήρα. Ο χρόνος πέρασε το έργο έμεινε ίδιο. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Το πλάνο, έτσι όπως είχε ανακοινωθεί τον Σεπτέμβρη του 2020 για τον Μεγάλο Περίπατο, μιλούσε για έναρξη των μόνιμων έργων στη διάρκεια του 2021 και ολοκλήρωσή τους το 2024. Από τότε ως σήμερα δεν έχει υπάρξει κάποια σοβαρή ανακοίνωση από τον, γενικά, λαλίστατο επικοινωνιακά Δήμο της Αθήνας. Η ανασφάλεια τού να περπατάς πάνω σε ένα πείραμα μιας αρχής που βλέπει την ευρωπαϊκή μενταλιτέ με τα μάτια ρουστίκ αρχοντοχωριάτη εντείνεται. Η πόλη μπορεί να παραμένει άσχημη για εσάς, η δημοτική αρχή τη βλέπει όμορφη. 
Ο Κώστας Μπακογιάννης έχει σπουδάσει εκτός Ελλάδας, έχει υπηρετήσει τις ένοπλες δυνάμεις ως αλεξιπτωτιστής, έχει απασχολήσει τις κοσμικές στήλες, έχει ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση. Κοιτώντας το ανεπανάληπτο βιογραφικό του στον τομέα της εκπαίδευσης που έχει δεχτεί, σκάει μια αυτονόητη ερώτηση. Γιατί ένας άνθρωπος που έχει “λιώσει” στις σπουδές Δημόσιας Διοίκησης και Πολιτικών Επιστημών στη Σχολή Τζον Φ. Κένεντι του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (2004), που είναι υποψήφιος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης στο γνωστικό αντικείμενο των Πολιτικών Επιστημών και των Διεθνών Σχέσεων ασχολείται, τελικά, με κάτι εντελώς διαφορετικό από το θέμα των σπουδών του; Η εικόνα του επιστήμονα βυθισμένου στην έρευνα “σπάει” στη θέα του Δημάρχου της Αθήνας. Μην μου πεις, ξέρω. Η αφοσίωση στη μελέτη μπορεί να περιμένει γιατί η αγωνία της προσφοράς στους δημότες της πόλης δεν χώρα αναμονές. Ο Κώστας Μπακογιάννης αυτοπαρουσιάζεται, στο φόντο, ως ανεξάρτητη μονάδα πολιτικής μέτρησης. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το remix μιας οικογενειακής παράδοσης στην πολιτική.
