Ο Τζον Κέιτζ έγινε γνωστός για την επανάσταση στη σύγχρονη μουσική μέσω της χρήσης μη συμβατικών οργάνων και της ιδέας της μουσικής που ενσωματώνει ήχους του περιβάλλοντος.
Η προσέγγισή του στη σύνθεση επηρεάστηκε βαθιά από τις ασιατικές φιλοσοφίες, εστιάζοντας στην αρμονία που υπάρχει στη φύση, καθώς και στο τυχαίο.
Ο Κέιτζ, η δουλειά του, δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για το ριζοσπαστικό έργο “4’33 “(1952), στο οποίο ο ήχος της αίθουσας ρεσιτάλ δημιούργησε τη μουσική, αλλά και για τις καινοτόμες συνεργασίες του με καλλιτέχνες όπως ο Merce Cunningham και ο Robert Rauschenberg.
Αυτές οι συνεργασίες συνέβαλαν στην κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ των τεχνών όπως η μουσική, η παράσταση, η ζωγραφική και ο χορός, επιτρέποντας την παραγωγή νέων διακαλλιτεχνικών έργων. Η επιρροή του Κέιτζ εισήγαγε πρωτοποριακές εξελίξεις για τη σύγχρονη τέχνη και άνοιξε το δρόμο για μεταμοντέρνες καλλιτεχνικές έρευνες, οι οποίες ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και αμφισβήτησαν περαιτέρω τον καθιερωμένο ορισμό των καλών τεχνών.
Ο Τζον Κέιτζ γεννήθηκε στο Λος Άντζελες από τον Τζον Μίλτον Κέιτζ τον πρεσβύτερο, εφευρέτη, και τη Λουκρέσια Χάρβεϊ, ερασιτέχνιδα καλλιτέχνιδα και περιστασιακή δημοσιογράφο για τους Los Angeles Times. Το εύρος των εφευρέσεων του πατέρα του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επαναστατικό και εκκεντρικό, και σίγουρα επηρέασε έντονα τον νεαρό Κέιτζ.
Ο Τζον Κέιτζ συνέλαβε την ιδέα πως η τυχαιότητα ήταν εξίσου σημαντική δύναμη που διέπει μια μουσική σύνθεση όπως και η θέληση του καλλιτέχνη. Αν και κάθε κομμάτι έχει μια βασική, σύνθετη δομή, το συνολικό αποτέλεσμα ποικίλλει με κάθε ξεχωριστή απόδοση και εκτέλεσή του του, καθώς διαφορετικές μεταβλητές όπως η τοποθεσία και το κοινό επηρεάζουν άμεσα τους ήχους που παράγονται κάθε φορά.
Σπάζοντας την παράδοση που θέλει η μουσική να παράγεται χρησιμοποιώντας παραδοσιακά όργανα για την εκτέλεση δομημένων και προκαθορισμένων συνθέσεων, ο Κέιτζ άνοιξε έναν νέο πλούτο δυνατοτήτων στη σύγχρονη τέχνη. Οι επαναστατικές του παραστάσεις οδήγησαν σε μια εποχή πειραματισμού σε όλα τα μέσα και μετέφεραν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από τον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη στο σύγχρονο περιβάλλον του.
•Ο Κέιτζ επικέντρωσε το συνθετικό του έργο στην ενσωμάτωση μη συμβατικών στοιχείων όπως σκεύη κουζίνας, μεταλλικά φύλλα, διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ακόμη και σιωπή, στα έργα του για να αλλάξει τον τρόπο που το σύγχρονο κοινό άκουγε τη μουσική και αντιλαμβανόταν το περιβάλλον του.
Οι καινοτομίες του Τζον Κέιτζ με ήχο, όργανα, παραστάσεις και σύνθεση συνέβαλαν στον επαναπροσδιορισμό της μουσικής τον 20ο αιώνα. Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος του τυχαίου και οι δημιουργικοί τρόποι με τους οποίους χρησιμοποίησε τους ερμηνευτές στα έργα του βοήθησαν στη διαμόρφωση πρωτοποριακών καλλιτεχνικών κινημάτων όπως το Neo-Dada, ο αλεατορισμός (μουσική του τυχαίου),το Fluxus και η εννοιολογική τέχνη. Μέσα από τις συνεργασίες του ο Κέιτζ ενθάρρυνε επίσης καλλιτέχνες όπως ο Rauschenberg να εξερευνήσουν την εικαστική τέχνη που ενσωμάτωσε το τυχαίο, ένα στοιχείο που θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην πορεία της σύγχρονης τέχνης κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
•Το ριζοσπαστικό έργο του έχει ενθαρρύνει πολλούς συνθέτες μετά από αυτόν να εκμεταλλευτούν επίσης την τυχαιότητα στο έργο τους, συμπεριλαμβανομένων καλλιτεχνών όπως ο Witold Lutoslawski και ο Mauricio Kagel, μεταξύ άλλων. Μέσα από την πρωτοποριακή του προσέγγιση στον ρυθμό και στον ήχο, ο Κέιτζ επηρέασε μουσικούς όπως οι Philip Glass, La Monte Young και Steve Reich, οι οποίοι εμπνεύστηκαν να ακολουθήσουν παρόμοιους μη παραδοσιακούς δρόμους στις συνθέσεις τους. Το ύφος του επηρέασε επίσης βαθιά τα ροκ συγκροτήματα στα τέλη του 20ού αιώνα, όπως τους Stereolab, Radiohead και Sonic Youth, ενώ ο καλλιτέχνης Aphex Twin παρουσίασε το “προετοιμασμένο πιάνο”(prepared piano)-μια από τις διασημότερες δημιουργίες του Κέιτζ- σε άλμπουμ του το 2001.
Ο Τζον Κέιτζ έφυγε από τη ζωή στις 12 Αυγούστου 1992
