Μάρκος Ψυχάρης
Στη Μύκονο κάποτε το πράγμα πήγαινε κάπως έτσι. Στις παραλίες δεν υπήρχαν ξαπλώστρες. Οι ποδοσφαιριστές δεν ήξεραν καν που πέφτει το νησί. Στον Πλατύ Γυαλό ο Πετεινός ήταν μόνο μια ταβέρνα.
Στα στενά του νησιού, ο σχεδιαστής μόδας που πίστεψε ότι θα κάνει δεύτερη καριέρα σαν περσόνα των Β’ κατηγορίας μεσημεριανάδικων, Γιάννης Γαλάτης, κυκλοφορούσε υποδεχόμενος στο ατελιέ του αληθινούς VIP’s.
Η ιστορική εκδότρια και αρθρογράφος της Καθημερινής Ελένη Βλάχου σε κείμενα της αποθέωνε το νησί εκθειάζοντας την κυκλαδίτικη απλότητα.
Στις πρώτες 9 Μούσες του ομορφόπαιδου, λένε, Ζουγανέλη ο κόσμος χόρευε στην υγειά μιας νέας αποχής, μιας νέας ηθικής που ήθελε τους ανθρώπους ελεύθερους από τα μεταπολεμικά τραύματα, έτοιμους να ζήσουν τον έρωτα, όπως δεν τον είχαν φανταστεί οι γονείς τους και οι παππούδες τους και οι μπαμπάδες των παππούδων τους. Πρέπει να ήταν όμορφα να ταξιδεύεις στη Μύκονο το 1960.
Η Μύκονος πια δεν είναι μόνο το τοπωνύμιο του καλλίγραμμου μεγάλου βράχου στο Αιγαίο. Είναι μπραντ νέιμ. Τη θέση της Χάι σοσάιετι που γνώριζε κάθε έναν από τους λόγους που την υιοθέτησε ως σημείο της, διαδέχτηκαν ανερχόμενοι δικηγόροι, εκδότες, ποδοσφαιριστές, μοντέλα που φορούν παπούτσια με τακούνια στα στενά του νησιού, μικροαστικά γκέι πληρώματα έτοιμα να καταναλώσουν σεξ και ελευθερία διάρκειας 15-20 ημερών, παπαράτσι, influencers, βαποράκια, μπράβοι, δούλοι, υποψήφιοι κοσμικοί.
Οι ίδιοι οι Μυκονιάτες λένε πως ξυπνούν και επιστρέφουν σπίτια τους με κατεβασμένο το κεφάλι από φόβο μπας και συναντηθούν με κάποιο νταλαβέρι ή με τυχαίο τσαμπουκά που μπορεί να ανάψει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Στα Ματογιάννια εδώ και χρόνια έχουν πάψει να κυκλοφορούν ποιητές και μουσικοί και δανδήδες. Το ότι σε όλους αυτούς το νησί χρωστά τη δόξα του, είναι μια λεπτομέρεια που κανένας πια δεν θέλει να θυμάται.
εικόνα: “Decision point – which party to go to – Paradise Club or Cavo Paradiso?” by antwerpenR is licensed under CC BY-NC-SA 2.0.
