Γιάννης Παναγόπουλος
Όταν ο Κώστας Μπακογιάννης κυκλοφορούσε φερόμενος ως Δήμαρχος Αθήνας, παραμονές εκλογών για τον Δήμο της Αθήνας, το γραφείο τύπου της παράταξης «Αθήνα Ψηλά» έστειλε δελτίο τύπου στα media με αποσπάσματα από συνέντευξη που είχε δώσει στον άρχοντα της πρωινής ζώνης του Σαββατοκύριακου, Γιώργο Αυτιά. Ανάμεσα στις παραγράφους που είχαν επιλεγεί να τονιστούν με μπολντ γράμματα ήταν και τα παρακάτω λόγια: «Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακολουθήσει τον εξής πάρα πολύ απλό κανόνα. Όποιος είναι φίλος της αυτοδιοίκησης και όποιος μας βοηθάει, είναι και δικός μου φίλος. Όποιος είναι απέναντι στην αυτοδιοίκηση και μας δημιουργεί προβλήματα, είναι δικός μου αντίπαλος. Είναι τόσο απλό».
Τότε υπήρχε η αθωότητα της περιέργειας. Αφού διαβάσαμε το δελτίο τύπου, οι ώμοι σηκώθηκαν μηχανικά φανερώνοντας μια πρωτογενή απορία. Δεν γνωρίζαμε, δεν γνωρίζουμε, δεν θα γνωρίσουμε λογικά ποτέ άνθρωπο που να στάθηκε απέναντι στην αυτοδιοίκηση. Όμως, το δισυπόστατο θεματάκι που σήκωνε κουβέντα από τα λόγια του τότε, ήταν πως άλλο «το φίλος της αυτοδιοίκησης» και άλλο το «όποιος μας βοηθάει». Με τους φίλους της αυτοδιοίκησης που δεν θα τον βοηθούσαν όμως, τι θα γινόταν;
•Ο χρόνος πέρασε. Ο φερόμενος ως Δήμαρχος έγινε Δήμαρχος και τα ραντεβού με την αντι-αισθητική Μπακογιάννη ήταν απανωτά.
Τα Χριστούγεννα του 2019, τα πρώτα Χριστούγεννα με δήμαρχο τον Κώστα Μπακογιάννη, έκανε πρεμιέρα στους ουρανούς της πόλης ένα παζλ ιδιωτικής αισθητικής όπου εταιρείες υιοθετούσαν δρόμους της πόλης στολίζοντάς τους κατά το δοκούν. Έτσι, είδαμε την Πανεπιστημίου φωτισμένη σαν το Moon Cresta, βιντεοπαιχνίδι της δεκαετίας του 1980 όπου άλιεν κυνηγούσαν μοναχικά, χαμένα διαστημόπλοια. Και μπορεί οι εταιρίες που συμμετείχαν στο αιθέριο Χριστουγεννιάτικο πανηγύρι να ήταν φίλες της αυτοδιοίκησης, μεν, είχαν όμως άποψη στο πως πρέπει να φωτίζονται οι δρόμοι που υιοθετούσαν δε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα αλαλούμ διαφορετικών στολισμών από δρόμο σε δρόμο στο κέντρο της Αθήνας.
Η συνέχεια του δημάρχου ήταν εξίσου εντυπωσιακή όσο και το ξεκίνημά του. Στο διάβα του χρόνου από το τότε στο σήμερα είδαμε το αμφιλεγόμενης αισθητικής άγαλμα της Μαρίας Κάλλας να στήνεται στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Μας έπεσαν τα πηγούνια με την αμοιβή του Σάκη Ρουβά από την περσινή πρωτοχρονιάτικη φιέστα, χωρίς κοινό, στον προαύλιο χώρο του Θεάτρου Λυκαβηττού και άλλα τέτοια.
Ο Δήμαρχος της Αθήνας δεν φημίζεται για την επιτυχία των έργων του, τον καταλαβαίνουμε. Και πια γνωρίζουμε πως όταν μιλούσε για “Φίλους της αυτοδιοίκησης” εννοούσε τις, ιδιωτικές, εταιρείες που συμμετέχουν στα κατά καιρούς πρότζεκτ του. Ο ίδιος φαίνεται, φέρεται να διεκδικεί “θέση” στην ιστορία της πόλης. Ο Μεγάλος Περίπατος θα του τη δώσει; Η αποκάλυψη της α λα Μπακογιάννης πλατείας Συντάγματος, που καλοκαιριάτικα αν δεν φοράς γυαλιά ηλίου σε τυφλώνει το λευκό της, είναι ο ορισμός της μη παρέμβασης στο κέντρο της πόλης. Με κανέναν σεβασμό στην πρότερη εικόνα της πλατείας έχουμε μια επίπεδη επιφάνεια με ελάχιστη εικαστική αξία. Εννοείται πως πέριξ της πλατείας συντάγματος οι ζαρντινιέρες, με τους κυριολεκτικά αναξιοποίητους πάγκους, παραμένουν να θυμίζουν τον ορισμό της καταχρηστικής παρέμβασης. Η πλατεία Συντάγματος της Αθήνας είναι ένα μνημείο ανώφελης, ανέμπνευστης αλλαγής. Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι περαστικός από το θέση του Δημάρχου της πόλης. Οι αλλαγές του όμως;