Τα 80’s όπως τα έζησε ο Γιώργος Κουλούρης, ένας South Of No North
Early 80’s. Ήμασταν μια μικρή παρέα Punks που αναζητούσε να «χαρτογραφηθεί». Η πλατεία Καραμανλάκη (Καλλιγά) ήταν ο πρώτος ζωτικής σημασίας χώρος που κατακτήσαμε στις πρώτες εξορμήσεις μας. Είχε κακή φήμη. Ήταν στέκι ροκάδων (που από εκεί, την ίδια περίοδο, μετακινήθηκαν στο φημισμένο ως τις μέρες μας Ζαχαροπλαστείο «Χαρά»).
Η Καραμανλάκη είχε γίνει διάσημη, κυρίως από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τα τρομερά γεγονότα που συνέβαιναν εκεί.
Στοχοποίησαν κυρίως δύο, περιμετρικές, καφετέριες. Δημοσιεύοντας ρεπορτάζ με «Πηχυαίους τίτλους» που σόκαραν, έστω και προσωρινά, τους έκπληκτους αναγνώστες. Αναφέρομαι στα σπαρταριστά ντοκουμέντα τους όπου η ηρωίνη σερβίρονταν, κατόπιν παραγγελίας του «υποψιασμένου» πελάτη, μέσα σε σοκολατίνες (!!!) Εκείνος θα την κατανάλωνε real – time. Και θα ένιωθε ευχαρίστηση 2 σε 1. Εκτός από την «ευφορία» που θα έφερνε στον εθισμένο παστοχρήστη, η ηρωίνη θα γεύονταν και τη γλυκιά γεύση της ζαχαρωμένης σοκολάτας.
Εκεί λοιπόν, τα παγκάκια της πλατείας έγιναν το πρώτο μας στέκι.
Πλάκα-πλάκα ήμασταν 6-7 πάνκηδες. Καθόλου λίγοι για την εποχή. Στις κοντινές μας βόλτες στην ευρύτερη και όχι μόνο περιοχή η πιθανότητα ύπαρξης μιας αντίστοιχης παρέας είχε διερευνηθεί και είχε αποκλειστεί κατηγορηματικά. Τι άλλο; Αααα, γενικώς υπήρχαν και αυτά που τότε λέγαμε «Ψυχαγωγικά Καταστήματα». Είχαν μια χαλαρή αντιμετώπιση της εικόνας μας. Η φήμη τους στην περιοχή δεν ήταν και η καλύτερη (εννοώ τους καθώς πρέπει οικογενειάρχες της γειτονιάς). Εφόσον παραμέναμε μακριά από φασαρίες δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.
Εκείνη την εποχή, όταν ο καιρός αγρίευε, οι 6-7 πάνκηδες όλων των Πατησίων περνούσαμε πολλές ώρες στο όμορφο μπιλιαρδάδικο «Roi – Mat», κάτω από την Πλατεία Αμερικής, στην οδό Λευκωσίας. Ήταν το μόνο μαγαζί της περιοχής με πολύ καλά, δηλαδή ίσια, μπιλιάρδα. Είχε αυτό που θα λέγαμε ωραία ατμόσφαιρα. Ένας ακόμα χώρος που αράζαμε λεγόταν «Free – Time». Ο ιδιόρρυθμος ιδιοκτήτης του ο Κυρ–Μίμης άλλες φορές μας ζητούσε ταυτότητα για να μπούμε στον χώρο και άλλες μας πλησίαζε μιλώντας μας περι ανέμων και καφέδων: «Παραγγελία παρακαλώ. Τι θα πιουν τα παληκάρια;». Εκτός από μπιλιάρδα ο χώρος είχε και πολλά «U.F.Ο» παιχνίδια που, ίσως οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πως είχαν υποδοχή για κέρματα. Έριχνες ένα για να παίξεις 2 ή 3 ή 5 το καλύτερο λεπτά (της ώρας).
Το «Free – Time» υπήρξε σημαντικό για μένα. Εκεί συναντήθηκα με τον Φοίβο (Fivos, ντράμερ στους South Of No North).
Όταν το βράδυ προχωρούσε, η disco JRB επί της οδού Ρόδου λίγο πιο κάτω από την Αχαρνών έβαζε The Police, Dire Straits και καμιά φορά Nina Hagen. Ήταν η καλύτερη επιλογή που είχαμε.
Άλλες disco της περιοχής, όπως η Noturno στην στοά Broadway (Αγίου Μελετίου και Πατησίων) και η ABC δεν έπαιζαν. Στην δεύτερη θυμάμαι πως από κάτω της λειτουργούσε ο κινηματογράφος «Αχιλλέας». Αν τύχαινε να βλέπεις ταινία εκεί άκουγες, εκτός από του διαλόγους, και το πρόγραμμα που έκανε ο D.J.
Στην ίδια περιοχή υπήρχε και η διαβόητη «Problem» που όμως λόγω προβλημάτων είχε κλείσει. Στη θέση της οι ίδιοι άνθρωποι είχαν στήσει το «Club Bear’s». Στο μέρος αυτό είχαμε πάει κάποιες φορές. Ήταν ένα βαθιά χωμένο υπόγειο. Είχε τραπεζοκαθίσματα, καρό τραπεζομάντιλα και σερβιτόρους που ακολουθούσαν το dress–code της εποχής (κοστούμι με παπιγιόν). Ο D.J. του μαγαζιού έβαζε και Japan. Το «Problem», που αργότερα έγινε «Club Bear’s», εξελίχθηκε στον διαχρονικό μύθο που πρόσφατα έκλεισε τον κύκλο της ζωής του. Την Rebound.
To Σάουντρακ εκείνης της περιόδου.
Στην «Rebound» – Japan – Alternative Obscures
Dire Straits – Sultans Of Swing (φυσικά)
Nina Hagen (δεν θυμάμαι ποιο)
Plastic Bertrand – Ca Plane Pour Moi
Στο «JRB» Kraftwerk – The Model
