Γιάννης Παναγόπουλος
Λανθασμένα, η στάση του Άρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από την παράσταση “Ρινόκερος” πυροδοτεί, παράλληλα, και εκείνη την κουβέντα γύρω από την υποκριτική του ικανότητα. Μόνο που εδώ δεν κρίνεται η δεύτερη. Ο ηθοποιός που δόθηκε ψυχή τε και σώματι στον θεό, τον δικό μας, και εγκαταλείποντας μια παράσταση που ήταν δεμένη πάνω του μας υπενθυμίζει πως η πίστη στο ουράνιο δεν έχει πρόβλημα να ιδεολογικοποιθεί, ιατρικοποιηθεί, πολιτικοποιηθεί, να επηρεάσει τον ρου καλλιτεχνικού έργου.
Η πράξη του ηθοποιού μπορεί να κοινοποιηθεί και ως το υπέρτατο καπρίτσιο. Ναι, κάποιοι μπορούν να το δουν έτσι. Το επιχείρημά τους έχει ρεαλισμό. Το τι μπορεί να σημαίνει η αποχώρησή του από τον θίασο το περιγράφουν ποστ συναδέλφων του. Οι μέχρι χτες συντελεστές του θα μείνουν άνεργοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το κοινό δεν θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τις υποκριτικές του ικανότητες. Ένα αντιπαράδειγμα μπορεί να είναι πως πολλοί ηθοποιοί έχουν αποχωρήσει από θιάσους για μικρότερους λόγους, για εντελώς επίγειες αιτίες. Πως άνθρωποι έμειναν άνεργοι λόγω ξεκατινιάσματος θιασαρχών, ηθοποιών με σκηνοθέτες και όλα αυτά, τα ασυμμάζευτα. Εδώ όμως, σ’ αυτή την περίπτωση το μπλέξιμο είναι μεγαλύτερο. Άυλες εντολές μπλέκουν με το χειροπιαστό μέλλον πραγματικών ανθρώπων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε πολλά παραδείγματα ηθοποιών που αποχώρησαν από παράσταση για λόγους πίστης. Ο Άρης Σερβετάλης έχει επιλέξει να μας προσφέρει σε δημόσια θέα τη ζωή του ως ολότητα, όχι ως σκέτο ταλέντο. Γι’ αυτό και οι κρίσεις γύρω από την επιλογή της αποχώρησης πρέπει να γίνουν στη βάση της ενσυναίσθησης. Η τελευταία προβάλλεται στους άγιους λόγους ως αρετή. Οι προσωπικές φουρτούνες του ηθοποιού μπορούν να απαντηθούν από ειδικούς. Τα απόνερά της, για τους συνάδελφους του στην παράσταση, από το ταμείο ανεργίας…
