Κώστας Β. Ζήσης
«…υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ένα ποτήρι νερό δίπλα τους όταν κοιμούνται …δεν ξέρω αν ξεδιψούν ή αν πνίγονται…»
Το τσέλο της Λυγερής Μητροπούλου και η βαθιά φωνή της υποδέχονται το κοινό, μέσα από τους στίχους του «Hangman» και του «Sometimes I feel like a motherless child» σε ένα ηχοτόπιο που λειτουργεί παραπληρωματικά και αλληλοσυνδεόμενο στο δυστοπικό περιβάλλον μιας άνυδρης σκηνής. «Το Κήτος» ξεκίνησε στο Bios στις 22 Νοεμβρίου και πήραμε «μυρωδιά» από το ταξίδι του.
Ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του. Είναι το σύμπαν και ο θίασος που ο Θανάσης Ακοκκαλίδης συστοιχίζει μέσα σε αυτό, του «Κήτους», για να μιλήσει μέσα από το κείμενο της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου για τη δίψα, την ξηρασία, την επιβίωση. Η πρόβα έχει ήδη ξεκινήσει, ο Θανάσης Ακοκκαλίδης έχει καθίσει στην κερκίδα με τις σημειώσεις ανα χείρας και οι Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου έχουν πάρει τις θέσεις τους. Λίγο αργότερα, θα μου μιλήσουν για την δική τους εμπειρία μέσα από αυτό το «παράδοξο» έργο, για ένα κορίτσι, για το κήτος που το συνοδεύει, και τις ιστορίες που εξυφαίνει.
Φλεγόμενοι σωροί άμμου δημιουργούν το περιβάλλον της ξηρασίας του Σωτήρη Μελανού, μυστηριακοί φωτισμοί γεμάτοι σκιές και αποτυπώματα από την Χριστίνα Θανάσουλα, η τελεστική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, τα γήινα λερωμένα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, δημιουργούν ένα εντυπωσιακό εικαστικά σκηνικό, που ενεργοποιεί τα αισθαντικά κύτταρα, σε μια παράσταση αισθήσεων και παραισθήσεων.
Παράσταση μνήμης, αποτύπωση του παρόντος ή πρόβλεψη μέλλοντος; Ή μήπως τελικά όλα μαζί; . «Δυστυχώς, η αλόγιστη παρεμβατικότητα του ανθρώπου στο περιβάλλον» θα δώσει το στίγμα ο Θανάσης Ακοκκαλίδης «προμηνύει ότι η ανυδρία θα είναι η επόμενη πανδημία. Αν και μεταφορικά η δίψα, η ξηρασία είναι μια κατάσταση που ο άνθρωπος ήδη βιώνει σε προσωπικό επίπεδο».
«Είμαι ένα κορίτσι χωρίς όνομα, είμαι το Κορίτσι» θα μου πει η Μαντώ Παπαρρηγοπούλου για τον ρόλο της. «Βρίσκομαι σε μια πόλη με απόλυτη ξηρασία στην μέση του πουθενά. Δεν υπάρχει νερό, είμαι εξαντλημένη. Πρόκειται για μια δυστοπία όπου το νερό το κατέχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι, οι πιο οικονομικά εύρωστοι, όλοι οι άλλοι δεν έχουν κανένα μέλλον. Αυτή η φαντασία μου, με οδηγεί σε ένα αμφίσημο τελικά αποτέλεσμα, έναν διχασμό ανάμεσα στην διψά και τον πνιγμό από πλημμύρα» για να θυμηθεί λίγο αργότερα τον δικό της παππού και γιαγιά που κάποτε κρυμμένοι σε ένα σπίτι για να μην τους ανακαλύψουν οι ναζί έπαιζαν μόνοι τους θέατρο για να περάσουν οι ώρες εγκλεισμού.
Και από την άλλη, είναι το ίδιο το Κήτος., που ερμηνεύεται από τον Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη. «… παρόλο που τελικά μπορεί να μην είμαι μόνο εγώ» θα σχολιάσει ο ηθοποιός, «θα μπορούσε το κήτος να έχει και φτερά, λέει ιστορίες χαρούμενες και σκοτεινές συνάμα. Είναι υποστηρικτικός, δυνατός, με αντοχές» και θα αναρωτηθεί «Εάν είμαι άνθρωπος; Εξαρτάται από το πώς το διαβάζει ο καθένας. Θα μπορούσα να είμαι και Άνθρωπος και μια Σκέψη και ένας άλλος Εαυτός . θα μπορούσα να είμαι και ένας Άγγελος που καθοδηγεί τον άνθρωπο» ενώ θα παρέμβει ο Θανάσης Ακοκκαλίδης συμπληρώνοντας «Το κήτος είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας αρχέγονο που μας συνδέει με τη φύση. Το κήτος του έργου λέει ιστορίες που ξεδιψούν κάτι που έχει ανάγκη ο άνθρωπος σε μια περίοδο κοινωνικής, πολιτικής, πολιτισμικής και προσωπικής ξηρασίας» και η συγγραφέας Ειρήνη Αναγνωστοπούλου θα εκμυστηρευθεί «Για μένα το κήτος είναι η βαθύτερη φύση μας, ένα κομμάτι της φύσης μας που είναι συνδεδεμένο με την αρχέγονη ύπαρξή μας και το οποίο μπορεί να είναι ένας οδηγός σε μια τέτοια συνθήκη για να μην εξαγριωθούμε τελείως . ‘Όταν το κήτος και το κορίτσι έρχονται απέναντι, νοιώθω ότι το κορίτσι εκπροσωπεί πιο πολύ τον άνθρωπο που θέλει οπωσδήποτε να επιβιώσει ενώ το κήτος αποτελεί μια βαθύτερη εσωτερική γνώση . Γι αυτό άλλωστε, είναι το κήτος που λέει τις ιστορίες , οι οποίες έχουν μια δομή στήριξης στις δύσκολες στιγμές του Ανθρώπου. Το κήτος είναι μέσα στον Άνθρωπο.»
Πως όμως ξεκίνησαν όλα; Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου, η οποία μετέχει και ως ηθοποιός στην παράσταση θα μου μιλήσει με ενθουσιασμό: «Ξεκίνησε σαν ένα συγγραφικό παιχνίδι στο εργαστήριο συγγραφής του Ανδρέα Φλουράκη πριν από τρία χρόνια όπου σε μια άσκηση προέκυψε η ιδέα μιας σκηνής με ένα θαλάσσιο κήτος ξεβρασμένο σε ένα λιμάνι όπου πια δεν υπήρχε θάλασσα. Αυτό επειδή για κάποιο λόγο με ερέθισε, εξελίχθηκε σιγά-σιγά σε ένα πρωτόλειο έργο. Μέσα στην πρώτη καραντίνα γίνεται μια εκ νέου επεξεργασία πριν καταλήξει στα χέρια του Θανάση ο οποίος έκανε μια εκ νέου διασκευή για τις ανάγκες της παράστασης. Εγώ όταν έγραψα το έργο ξεκίνησα να μιλάω με έναν αυθόρμητο τρόπο για την ιδέα του να λείπει η θάλασσα και ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα. Η εικόνα της ξηρασίας ήρθε αυθόρμητα και μέσα από αυτό άρχισε να ξεπηδάει το τι τελικά συμβαίνει στον άνθρωπο αν βρεθεί σε μια ακραία συνθήκη ανάγκης για επιβίωση και αν θα στραφεί αντιμέτωπος με την φύση του και με τον εαυτό του» ενώ για την σκηνική απόδοση του έργου από τον Θανάση θα συμπληρώσει «Ουσιαστικά ο σκηνοθέτης έχει αποτυπώσει στην παράσταση την συνθήκη ότι όλα τα πλάσματα που εμφανίζονται, ως πελάτες που έρχονται να ακούσουν αυτές τις ιστορίες, είναι ουσιαστικά κομμάτια του εαυτού της ηρωίδας» Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης θα παρέμβει «Είναι το θέμα της ξηρασίας που μου κέντρισε το ενδιαφέρονμ ένα θέμα ποιυ προσεγγίζει το έργο κυριολεκτικά και κυρίως μεταφορικά και με διακίνησε να το μεταφέρω στην σκηνή. Τελικά, μέσα στην διετία που ακολούθησε το έργο αποδείχτηκε όχι μόνο προφητικό αλλά και τραγικά επίκαιρο».
Η «φωνή» της παράστασης, η Λυγερή Μητροπούλου θα καταθέσει «Όλοι μας είμαστε με κάποιον τρόπο η προέκταση του Κοριτσιού. Το Κορίτσι έχει όλες αυτές τις σκέψεις και εμείς είμαστε το μέσο που την ενθαρρύνουμε και την οδηγούμε στην καταστροφή» ενώ ο Τάσος Κορκός δωρικός, λακωνικός, ηθοποιός με σωματική πλαστικότητα θα μιλήσει για τους ρόλους σε ένα έργο «που κινείται στα όρια και στα μονοπάτια του φαντασιακού αλλά οι προεκτάσεις και οι πράξεις του είναι άκρες ρεαλιστικές έως και νατουραλιστικές» ανοίγοντας ακόμα περισσότερο τις διαστάσεις και τους ορίζοντες πρόσληψης του έργου.
Σε ένα μπεκετικό σύμπαν, όπου λογική και παράλογο συναντιούνται, σε μια παράσταση όπου η σωματικότητα των ηθοποιών επιβάλλεται με δημιουργικό τρόπο, και όπου ο Λόγος και η Φαντασία γίνονται βατήρες για την επιβίωση, ένα κορίτσι που διψά, ανακαλύπτει ένα Κήτος στα σκουπίδια και εφευρίσκει έναν θίασο που λέει ιστορίες, Ιστορίες χαράς, ιστορίες λύπης, δεν έχει σημασία, πάντως σίγουρα ιστορίες που φέρνουν δάκρυα. Δάκρυα που ξεδιψούν. Λυρισμός και ποίηση ευδοκιμούν μέσα στην τραχύτητα και την ωμότητα. Σε μια παράσταση όπου ακόμα και οι σιωπές και οι παύσεις εμπεριέχουν μέσα τους ρυθμό και ανάσα, και ένα ακριβές στη λεπτομέρεια του συνταίριασμα της πειθαρχημένης χορογραφημένης σκηνοθεσίας του Θανάση Ακοκκαλίδη και με την συνδρομή στην κίνηση του Κωνσταντίνου Καρβουνιάρη, με τα επί μέρους στοιχεία της παράστασης. Μια παράσταση «για όλα τα τέρατα του κόσμου που θάφτηκαν επειδή δεν χωρούσαν»…
Σκηνοθεσία- Διασκευή Θανάσης Ακοκκαλίδης
Μουσική Σύνθεση Θοδωρής Οικονόμου
Εικαστική Εγκατάσταση Σωτήρης Μελανός
Ενδυματολογία-Κοστούμια Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια Κίνησης- Χορογραφία Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης- Θανάσης Ακοκκαλίδης
Ηχητική Εγκατάσταση Νικόλας Καζάζης
Σχεδιασμός Φωτισμών Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη Κυριάκος Μυστακέλης
Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογραφία Θοδωρής Δούπας
Σχεδιασμός Αφίσας Πέτρος Φραγκόπουλος
Προβολή και επικοινωνία Βάσω Σωτηρίου-We Will
Ερμηνευτές Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου
BIOS Πειραιώς 84 Main
+30 210 3425335
http://www.bios.gr
Έναρξη Παραστάσεων: 22/11/21
Ημέρες -Ώρες Παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια 60΄
Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ (κανονικό) και 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)
Μια παραγωγή της ομάδας ΕΑΝ
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού
Η παράσταση απευθύνεται σε άτομα άνω των 15 ετών
