Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Ας πούμε πως πας εκεί πρώτη φορά. Πως, τώρα, το καράβι κάνει την τελική στροφή πριν δέσει στο λιμάνι, τον Καραβοστάση. Λίγο πριν ίσως ήσουν στο κατάστρωμα. Σου είπαν πως η Φολέγανδρος είναι όμορφη αλλά εκείνο που τα μάτια σου είδαν ήταν μεγαλύτερο από εκείνο που φανταζόσουν. Ξέρεις, δεν είσαι ο μόνος που του συνέβη αυτό. Έτσι ακριβώς έγινε σε άλλους πριν από εσένα. Έτσι θα γίνει σε άλλους μετά. Εννοείται, δεν ήμουν η εξαίρεση του κανόνα.
Το νησί έχει μία από τις ομορφότερες χώρες των Κυκλάδων. Από εκείνες που δεν χορταίνεις να βλέπεις, να κυκλοφορείς μέσα τους. Επισκέφτηκα τη Φολέγανδρο πρώτη φορά το 2004. Την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων δεν την είδα. Να σταθώ με τις ώρες μπροστά σε τηλεοπτικό δέκτη την ίδια στιγμή που μπορούσα να περπατήσω στα στενά δρομάκια του νησιού;
Έκανα το δεύτερο, χάθηκα μέσα τους και μου άρεσε. Από το τότε στο σήμερα επισκέφτηκα το νησί αρκετές φορές. Και σήμερα, τώρα, περιμένω να έρθει η μέρα που θα το επισκεφτώ ξανά. Σκέφτομαι πως αν είσαι ήδη εκεί ή αν πας εκεί τις επόμενες μέρες, μπορείς να κάνεις τα παρακάτω ή έστω κάποια απ’ αυτά που θα έκανα και εγώ.
Πάμε να πιούμε κάτι (λέμε τώρα)
-Είναι νύχτα. Είμαι στο κέντρο της πλατείας του νησιού. Κάθομαι στο πεζούλι της γειτονικής εκκλησίας. Βλέπω τουρίστες να πηγαινοέρχονται. Γκαρσόνια να τρέχουν δεξιά-αριστερά να πάρουν και να παραδώσουν παραγγελίες. Σηκώνομαι. Πάω δεξιά. Τα πάντα στη χώρα της Φολεγάνδρου είναι κοντά. Πάω στο μπαρ του Λευτέρη. Η «Αστάρτη» είναι θεσμός για τη νύχτα του νησιού. Ο Λευτέρης παίζει ελληνική μουσική, έντεχνη. Δεν μου αρέσει το είδος ρε παιδί μου αλλά, αν καθίσεις μαζί του, μετά από ένα-δύο ρακόμελα, καταλαβαίνεις πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Κάθομαι στο τραπέζι που βρίσκεται στα δεξιά της εισόδου του μαγαζιού. Πιάνω κουβέντα με αγνώστους. Όλα εδώ είναι εύκολα. Οι άγνωστοι γίνονται γνωστοί στο τσακ-μπαμ. Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πιεις ένα σφηνάκι ρακόμελο; Ε, τόσος θα χρειαστεί για να πιάσεις κουβέντα με τους διπλανούς.
-Το Baraki είναι μία από τις αγαπημένες μου «τρύπες» στο νησί. Πριν σου πω για την πλατεία που υπάρχει μπροστά του, πρέπει να σου πω πως μέσα σ’ αυτό το πράσινου χρώματος bar υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν πολύ τη μουσική. Και πως ό,τι κάνουν γύρω απ’ αυτή γίνεται με άποψη. Ο Βασίλης, ένα από τα παιδιά που τρέχει τον χώρο, γνωρίζει καλά το freestyle, ψάχνεται διαρκώς γύρω από το είδος. Στο Baraki θα πας για να χορέψεις και να σε δουν. Και η πλατεία που είναι έξω από το bar παίζει να είναι μία από τις καλύτερες φλερτοπαγίδες του νησιού.
-Στα σύνορα της χώρας με το υπόλοιπο σύμπαν της Φολεγάνδρου υπάρχει το Laoumi και το Πατητήρι. Το πρώτο παίζει ίσως την πιο ψαγμένη μουσική στο νησί. Θ’ ακούσεις Afrobeat, Funk, Soul μουσική σ’ έναν χώρο που όταν γεμίζει θα περάσεις καλά. Μπορεί και μέχρι να παρακαλάς τον dj να παίξει ένα ακόμα τραγούδι πριν ξημερώσει.
Φαγητό (μην πας ποτέ αργά).
-Το «Γουπί» έχει καταπληκτικά μαγειρευτά. Και γουστάρω πολύ που ο Άκης, ο τύπος που τρέχει το μαγαζί, φτιάχνει πάντα συγκεκριμένο αριθμό μερίδων. Εδώ δεν υπάρχει το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Υπάρχει σπιτικό φαγητό που κάποια στιγμή τελειώνει. Τα ρεβίθια που σερβίρει το «Γουπί» δεν παίζονται. Και πάντα πάω νωρίς, πριν τελειώσουν δηλαδή, να τα γευτώ.
-Την πλατεία του νησιού μοιράζονται δύο ταβέρνες, η «Πιάτσα» και η «Μέλισσα», που όσο περνά ο καιρός, μενού και διακόσμηση φλερτάρουν όλο και περισσότερο το εστιατόριο. Στην πρώτη, όταν ακούω «Παναγόπουλε πάλι εδώ είσαι; Ο Ισπανός ο φίλος σου πού είναι;», καταλαβαίνω πως είμαι στο αγαπημένο μου νησί. Είναι η μητέρα του Παύλου, από την «Πιάτσα» που τη λέει. Και, αν θυμάμαι καλά, την είπε πρώτη φορά πολλά καλοκαίρια πριν. Όταν φίλος από την Ισπανία την ρώτησε: «Is Panagopoulos here?»
H Πιάτσα είναι μία από τις κλάσικ γαστρονομικές αξίες του νησιού. Ο κατάλογος που θα φτάσει στα χέρια σου έχει τα πάντα. Από την ντόπια σπεσιαλιτέ, τα «Ματσάτα» (παχιά ζυμαρικά που τα προτιμώ με συνοδεία κόκορα), μέχρι αγκινάρες α λα πολίτα. Τις παραγγέλνω πάντα όταν κάθομαι εκεί. Στην πλατεία της χώρας, η «Πιάτσα» συνορεύει με τη «Μέλισσα». Και πολλές φορές μπερδεύεσαι ποιο τραπέζι, ποια καρέκλα ανήκει σε ποια ταβέρνα. Στη Μέλισσα θα κολλήσεις με το γεμιστό μπιφτέκι, έχει λιωμένο τυρί μέσα, που φτιάχνει η κυρία Κατίνα.
Δεν είμαι φαν του κρέατος αλλά στο προτείνω με 1000. Και σου λέω πως όταν διαλέγεις ορεκτικά να πάρεις οπωσδήποτε κολοκυθάκια τηγανητά. Μιλάμε για σούπερ κόλλημα. Τα τρως και σκέφτεσαι πόσο “βαρετές” είναι οι πατάτες τηγανητές.
Belegra Aegean Tastes
Η νέα είσοδος στο γαστρονομικό χάρτη του νησιού. Άνοιξε πριν λίγους μήνες σε ένα χώρο που είχε φιλοξενήσει άλλο εστιατόριο στο παρελθόν. Τα παιδιά που το έστησαν γνωρίζουν την αξία των λέξεων φιλοξενία, εστίαση. Η κάρτα τους είναι γεμάτη από φανερά μυστικά, με τατς φιούζιον κουζίνας, του Αιγαιοπελαγίτικου μενού. Δοκίμασε τους.
Πρωινά
-«Η Πούντα», μην ξεγελιέσαι με τα μετρημένα τραπέζια που έχουν στηθεί στον δρόμο. Αν βρεις ελεύθερο μπορείς να πάρεις εκεί το πρωινό σου ή το μεσημεριανό σου ή να δειπνίσεις. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, η μαγεία ξεκινά όταν περνάς το κατώφλι της Πούντας. «Η Πούντα» έχει μία από τις ομορφότερες βεράντες του νησιού. Γεμάτη φυτά. Και είναι συχνά γεμάτη Ιταλούς. Δηλαδή δεν ξεφεύγεις από το τραγουδιστικό μπλα–μπλα των γειτόνων αλλά και αυτό έχει την πλάκα του, έτσι δεν είναι;
Παγωτό
-«Ο Θείος». Μην με ρωτήσεις πώς θα βρεθείς εκεί. Όπου και αν είσαι στη χώρα δίπλα του είσαι αλλά δεν τον βλέπεις. Το μοναδικό παγωτατζίδικο του νησιού το έχει ο Στέφανο. Ιταλός που όταν μπούχτισε να δουλεύει, αν δεν κάνω λάθος φωτογράφος σε κρουαζιερόπλοια, αγόρασε μια παγωτομηχανή, νοίκιασε χώρο και εγκαταστάθηκε στη Φολέγανδρο. «Ο Θείος» φτιάχνει υπέροχα παγωτά. Ξεχωρίζω εκείνο με γεύση τζίντζερ. Μιλάμε για τρελό κόλλημα.
