κείμενο – Αργυρώ Σταματάκη
Poor Things – Στη Γλασκόβη, κατά τη Βικτωριανή Περίοδο, ένας επιστήμονας επαναφέρει στη ζωή μία γυναίκα που αυτοκτόνησε, μεταμοσχεύοντάς της τον εγκέφαλο του εμβρύου που κυοφορούσε και είχε παραμείνει ζωντανό.
H έννοια του σινεμά απογειώνεται όταν βλέπεις μια ταινία που δίχως άλλο αποτελεί εικαστικά ένα υπερρεαλιστικό έργο τέχνης, ένα κολλάζ από πίνακες, με μικρές χίμαιρες να περιφέρονται ως κατοικίδια, με ετερόκλητους, γκροτέσκους ανθρώπους που στο φινάλε θα συμπληρώσουν ιδανικά ο ένας τον άλλο, βρίσκοντας τη θαλπωρή τους.
Το παιχνίδι της κάμερας, της σκηνοθεσίας και του μοντάζ σε βάζει σε έναν κόσμο που εναλλάσσεται συχνά μεταξύ πραγματικού και ζωγραφισμένου σκηνικού. Το χιούμορ διάχυτο, είναι ένα από τα στοιχεία που συμβάλλουν να παραμείνεις στην αίθουσα.
Η Μπέλα Μπάξτερ (Έμα Στόουν), η ηρωίδα της ιστορίας, γυναίκα στο σώμα-μωρό στο μυαλό, είναι ένα άτομο φτιαγμένο με τερατώδη τρόπο, από έναν γιατρό με παρουσιαστικό Φρανκενστάιν. Ιδανική επιλογή ο υπέροχος διαχρονικά Γουίλιαμ Νταφόε για τον συγκεκριμένο ρόλο, που αργά και σταθερά σε κάνει να τον καταλάβεις αλλά και να τον συμπονέσεις. Ο Dr. Godwin Baxter έχει κακοποιηθεί από τον πατέρα του ως παιδί επί χρόνια, πληροφορία που λαμβάνουμε σταδιακά στη διάρκεια της ταινίας και κατανοούμε κάποια «γιατί».
Η Μπέλα, το δημιούργημά του, είναι ένα σκληρό αρχικά πλάσμα, το οποίο μετατρέπεται - κάπως υπερβολικά γρήγορα είναι η αλήθεια – σε μια γυναίκα με αλτρουισμό, ευαισθησίες και ενσυναίσθηση, χωρίς ωστόσο να μην έχει «κληρονομήσει» και αμφιλεγόμενες συμπεριφορές από τον «πατέρα» της.
Εξάλλου με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι στην προηγούμενη ζωή της είχε επίσης υποστεί κακοποίηση από τον βάναυσο σύζυγό της. Τα κοινωνικά θέματα που θίγονται είναι αρκετά καθώς και τα μηνύματα που περνάει ο σκηνοθέτης, κατά τη γνώμη μου όχι πάντα με επιτυχία.
Η σκηνή του χορού όμως είναι στα highlight, όπως έχει συμβεί δεκάδες κινηματογραφικές φορές! Ως δυνατότερη στιγμή καταθέτω την αφύπνιση της ηρωίδας όταν στο ταξίδι της για να γνωρίσει τον κόσμο, ανακαλύπτει και την άλλη πραγματικότητα που δεν είχε ποτέ διανοηθεί- της ανέχειας, της αδικίας, του θανάτου από την έλλειψη των βασικών αγαθών διαβίωσης. Σχεδόν συγκλονιστική η Έμα Στόουν.
Η αίσθησή μου όταν βγήκα από την αίθουσα περικλείεται στη φράση «χρειάζομαι ένα ποτό τώρα!». Η ανάγκη να υπερβαίνουμε τα όριά μας για να εξελισσόμαστε ως όντα είναι αυτό που σκεφτόμουν επί ώρα μετά το “THE END”.
Ο Γιώργος Λάνθιμος έχει στα χέρια του ένα από τα σημαντικότερα βραβεία, συνεπώς οι «χρυσές σφαίρες» των επικριτών του, περνάνε ξώφαλτσα. Μην ξεχνάμε ότι η αγαπημένη του σειρά είναι τα Φιλαράκια, αλλά και ότι κατά την παραλαβή του βραβείου του τίμησε τον Μπρους Σπρίγκστιν που βρισκόταν στην αίθουσα, ως όφειλε! Η δική μου αναφορά όμως εξακολουθεί να είναι το “The Lobster”.
