Η αποθέωση και η γιορτή της σεξουαλικότητας. Το σεξ ως παράσταση και απόλυτη ευχαρίστηση. Ο οργασμός ως μέσο για την υπέρβαση του σώματος. Τολμηρά κοντινά πλάνα, υπέροχο soundtrack, υγροί ήχοι και ζεστά χρώματα.
Το 1975, στο φεστιβάλ Καννών, προβάλλεται το Sensations. Πρόκειται για την πρώτη ευρωπαϊκή πορνογραφική ταινία που κυκλοφόρησε επίσημα στις ΗΠΑ σε σκηνοθεσία του Lasse Braun (κανονικό του όνομα Alberto Ferro).
Για την προώθηση του Sensations υπήρξαν ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Αν και είχαν προηγηθεί τα “The Devil In Miss Jones”, ” Behind The Green Door” αλλά και το “Deep Throat” (1972) στις σκοτεινές αίθουσες δημιουργώντας όλον αυτό τον γνωστό χαμό, ο συντηρητισμός στην Αμερική του ’70 και τα ταμπού με τις ταινίες ενηλίκων είχε ως αποτέλεσμα η προβολή της ταινίας να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Το Sensations θα μπορούσε να έχει θέσει έναν υψηλό πήχη στις ταινίες ενηλίκων. Δυστυχώς, όμως, τον Lasse Braun δεν τον ενδιέφερε η κινηματογραφική τέχνη τόσο όσο το ότι ήθελε το σεξ να είναι βρώμικο και ακατέργαστο στην οθόνη. Παρ’ όλα αυτά συνειδητοποιείς ότι είναι πρώτα απ’ όλα μια κινηματογραφική παραγωγή και όχι απλώς ένα πορνό φιλμ.
Η πλοκή της ταινίας απλή. Δύο νεαρές Αμερικανίδες τουρίστριες, η Margaret (η θρυλική Brigitte Maier) και η Veronique (Véronique Monod) γνωρίζονται στο καράβι καθώς ταξιδεύουν από Αγγλία προς Άμστερνταμ.
Η Veronique αναζητά την απόλυτη σεξουαλική εμπειρία δίχως όρια και ενδοιασμούς. Η Margaret, απ’ την άλλη, είναι αηδιασμένη με τη σεξουαλική επανάσταση. Ωστόσο, στο Άμστερνταμ θα συναντήσει κάθε λογής ανθρώπους. Η αρχή γίνεται με τη “βοήθεια” του Lazlo (Pierre Latour) και της Liza (Frédérique Barral) που θα γνωρίσουν στο καράβι…. τυχαία(;).
Αφήνοντας το story και προσπερνώντας κάποιες xxx σκηνές σε fast forward, παρατηρώντας τα πλάνα και τη φωτογραφία του Falcon Stuart (μουσικός και κινηματογραφικός παραγωγός, φωτογράφος, είχε συνεργαστεί με Peter Blake και Robert Altman), την παράγωγη και την αισθητική, βλέπουμε ένα αποτέλεσμα που όμοιό του δεν νομίζω πως υπήρξε εκείνη την εποχή.
Η τελική σκηνή, μια αμφιλεγόμενη γκαλερί τέχνης με ατμοσφαιρικές σεξουαλικές καταστάσεις, μου θύμισε (σε πιο light) το Raw της Ζουλιά Ντουκουρνό. Εκεί κυριολεκτικά θα ρουφήξουν – εξαφανίσουν στην άβυσσο της επιθυμίας τους την όμορφη Brigitte Maier.
Η μουσική, απ’ την άλλη, είναι ένα μείγμα από pop, folk, hippy αλλά και disco (Pamela’s Passion) γραμμένη εξ ολοκλήρου γι’ αυτό το φιλμ από κάποιον Richard Moore, που όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω κάτι.
Μπορεί στο σύνολο το soundtrack να μην είναι το αριστούργημα, έχει όμως τέσσερα απ’ τα έντεκα κομμάτια που σίγουρα είναι δύσκολο να γράψεις για τα συναισθήματα που δημιουργούνται ακούγοντάς τα. Τα “Turn Me On”, “Soft And Sensual”, “I’m Getting Of” με τη φωνή κάποιας Penelope Peanuts μοιάζουν να ‘ναι το μέσον για ένα ταξίδι. Η αγάπη και ο ερωτισμός είναι το βασικό στοιχείο της δημιουργίας αυτού του soundtrack και πάνω σ’ αυτό κινείται όλο το ύφος του δίσκου.
Ο μόνος κάπως γνωστός που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο είναι ο μπασίστας Adrian Shaw (The Crazy World Of Arthur Brown και Hawkwind) και στην παράγωγη ξανά ο Falcon Stuart ο οποίος υπήρξε και μάνατζερ αργότερα των X-Ray, Spex, Adam and the Ants και της Danielle Dax.
Η ταινία μ’ ένα απλό ψάξιμο στο Google βρίσκεται και σε 4K Remastered.
