Σιμόν ντε Μποβουάρ – Γόνος αστικής γαλλικής οικογένειας, η γεννημένη στις 9 Ιανουαρίου 1908, συγγραφέας και διανοούμενη έδωσε το στίγμα του χαρακτήρα της από νωρίς. Η γυναίκα που ταύτισε τη ζωή και το έργο της στη διάδοση του φεμινιστικού κινήματος έφτυγε από τη ζωή στις 14 Απριλίου 1986.
Ο πατέρας της έλεγε: «Η Σιμόν σκέφτεται σαν άνδρας». Κατά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών της σπουδών στο Παρίσι, η Ντε Μποβουάρ συναντήθηκε με τον φιλόσοφο, λογοτέχνη, κριτικό και πολιτικό ακτιβιστή, κυριότερο εκπρόσωπο του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας, υποστηρικτή της πολιτικής θεωρίας του Μαρξισμού, Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Η σχέση τους διήρκεσε 50 χρόνια. Ήταν γεμάτη πάθος.
Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ πέθανε από πνευμονία στις 14 Απριλίου του 1986. Τάφηκε πλάι στον Σαρτρ στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς του Παρισιού.
Ενώ η Ντε Μποβουάρ είναι γνωστή για την πρωτοφανή υπαρξιακή γραφή, τα μυθιστορήματα και τα δοκίμιά της, με τον Σαρτρ κέρδισαν ισόποση αναγνώριση για την ανορθόδοξη σχέση τους. Δεν σεβάστηκαν τη μονογαμία. Η Ντε Μποβουάρ είχε σχέσεις με τους φοιτητές της. Γεγονός που την οδήγησε στο τέλος της σταδιοδρομίας της ως καθηγήτριας το 1943. Η οικογένειά της είδε τη μέτρια περιουσία της να εξαντλείται στη δεκαετία του 1920. Παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησε να την επαινεί για τις απόψεις της που ήταν μπροστά από την εποχή της.
Το βιβλίο «Δεύτερο φύλο» της Ντε Μποβουάρ κυκλοφόρησε το 1949. Αποτέλεσε το απόλυτο έργο αναφοράς του φεμινιστικού κινήματος.
Τα 50.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης εξαντλήθηκαν μέσα σε μια βδομάδα ενώ το Βατικανό περιέλαβε το βιβλίο στη «μαύρη λίστα» του.
Εξήντα χρόνια μετά, ενώ η φεμινιστική ουτοπία ξεφτάει καθώς σεξιστικές αντιλήψεις και πρακτικές επανέρχονται σε πολλά σημεία του πλανήτη, το «Δεύτερο φύλο» αξίζει να ξαναδιαβαστεί ως ορόσημο της ιστορίας του γυναικείου κινήματος.
1. “Είμαι πολύ έξυπνη, πολύ απαιτητική και πολύ επινοητική για να μπορέσει κανείς να με καταλάβει ολοκληρωτικά. Κανείς δεν με γνωρίζει ή με αγαπάει ολοκληρωτικά. Έχω μόνο τον εαυτό μου.”
2. “Η ομοφυλοφιλία είναι εξίσου περιοριστική όσο η ετεροφυλοφιλία: το ιδεώδες πρέπει να είναι να μπορείς να αγαπάς μια γυναίκα ή έναν άνδρα, ένα ανθρώπινο ον, χωρίς να αισθάνεται φόβο, αυτοσυγκράτηση ή υποχρέωση.”
3. “Αυτό θεωρώ αληθινή γενναιοδωρία: Να τα δίνεις όλα και να αισθάνεσαι πως δεν σου έχει κοστίσει κάτι.”
4. “Ένας άνδρας συνδέεται με μια γυναίκα – όχι για να την απολαύσει, αλλά για να απολαύσει τον εαυτό του.”
5. “Με τι θα ασχολούνταν ο Πρίγκιπας του Παραμυθιού αν δεν έπρεπε να ξυπνήσει την Ωραία Κοιμωμένη;”
6.”Η σεξουαλική ευχαρίστηση στις γυναίκες είναι κάτι σαν μαγικό ξόρκι. Απαιτεί την πλήρη εγκατάλειψη. Αν οι λέξεις ή οι κινήσεις αντιτίθενται στη μαγεία των χαδιών, η μαγεία χάνεται “
7.”Το να βρεις σύζυγο είναι τέχνη. Να τον κρατάς είναι δουλειά.”
8.”Να σε αγαπούν, να σε θαυμάζουν, να είσαι απαραίτητη. Να είσαι κάποιος.”
9. “Η μέρα που δεν γράφω αφήνει μια γεύση από στάχτη.”
10. “Ήμουν φτιαγμένη για έναν άλλο πλανήτη. Έκανα λάθος στο δρόμο.”
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 9 Ιανουαρίου του 1908. Φοίτησε και πήρε το μπακαλορεά της από το εξαιρετικά αυστηρό καθολικό λύκειο Cours Désir. Πέτυχε στις εξετάσεις των καθηγητών φιλοσοφίας το 1929, και δίδαξε στη Μασσαλία, τη Ρουέν, και το Παρίσι, μέχρι το 1943. Την ίδια χρονιά έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο με το βιβλίο Η καλεσμένη (1943). Μεταξύ άλλων ακολούθησαν Το αίμα των άλλων (1945), Οι ωραίες εικόνες (1966) και Η προδομένη γυναίκα (1968).Από το 1958 μέχρι το 1972 κυκλοφόρησαν τέσσερις τόμοι των απομνημονευμάτων της: Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης, Η δύναμη της ζωής, Η δύναμη των πραγμάτων, Όσα είπαμε κι όσα κάναμε, στους οποίους προστίθεται το αφήγημα του 1964 Ένας πολύ γλυκός θάνατος (εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2009). Εκτός από το πασίγνωστο Δεύτερο Φύλο, το θεωρητικό έργο της Σιμόν ντε Μποβουάρ περιλαμβάνει πολυάριθμα δοκίμια. Για το θέατρο έγραψε Τα άχρηστα στόματα (1945) και διηγήθηκε μερικά από τα ταξίδια της στο Η Αμερική από μέρα σε μέρα (1948) και στο Η μεγάλη πορεία (1957). Μετά τον θάνατο του Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε την Τελετή του αποχαιρετισμού (1981) και τα Γράμματα στον Κάστορα (1983), όπου συγκεντρώνεται ένα μέρος της πλούσιας αλληλογραφίας που έλαβε από εκείνον. Μέχρι την ημέρα του θανάτου της, στις 14 Απριλίου του 1986, συνεργαζόταν ενεργά με το περιοδικό Les Temps modernes, το οποίο είχαν ιδρύσει με τον Σαρτρ, και εξέφραζε με ποικίλους και αναρίθμητους τρόπους την αμέριστη συμπαράστασή της στον φεμινισμό.
