Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (1987) – Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, αποτελεί έναν μέγιστο καλλιτέχνη και αυτή η ταινία υπήρξε καθοριστική στην εξέλιξη των “επικών” κινηματογραφικών παραγωγών.  Το έργο προβάλλεται ξανά στα σινεμά. 

Στο σύνολο της καριέρας του πραγματοποίησε μια σειρά από γνήσιες κινηματογραφικές επαναστάσεις. Στάθηκε ο μοναδικός σκηνοθέτης στον οποίο επιτράπηκε το γύρισμα στην Απαγορευμένη Πόλη της Κίνας για λογαριασμό του βραβευμένου με 9 Όσκαρ «Τελευταίου Αυτοκράτορα», ενός από τα ανυπέρβλητα έπη της μεγάλης οθόνης.

Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας – Μια αριστουργηματική ταινία στην οποία, μέσα από την αυτοβιογραφία του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με μια σειρά από φλας-μπακ παρουσιάζει την ταραχώδη ιστορία της Κίνας από τις αρχές 20ού αιώνα ως τη δεκαετία του ’80.

Η Υπόθεση –  Πεκίνο, 1908. Ένα αγόρι τριών ετών αρπάζεται από τη μητέρα του και μεταφέρεται μέσα στη νύχτα στην Απαγορευμένη Πόλη, στην καρδιά της αρχαίας Κίνας. Το όνομά του είναι Που Γι. Μερικές μέρες αργότερα, στέφεται αυτοκράτορας και γίνεται «Ο Άρχοντας των 10 Χιλιάδων Ετών», «Ο Γιος των Ουρανών», εξουσιαστής σχεδόν του μισού πληθυσμού της Γης.

Όταν όμως, το 1912 η Κίνα γίνεται δημοκρατία, τελειώνουν 3.000 χρόνια αυτοκρατορικής διακυβέρνησης. Ο μόνος που δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις σαρωτικές ιστορικές αλλαγές είναι ο μικρός αυτοκράτορας γιατί άλλωστε ο μεσαιωνικός τρόπος ζωής στην Απαγορευμένη Πόλη δεν αλλάζει.

Περιτριγυρίζεται από αξιωματούχους, αυλικούς και πάνω από 1.500 ευνούχους, οι οποίοι του συμπεριφέρονται σαν να είναι θεός. Μόνο που δεν του επιτρέπεται να βγει έξω από το παλάτι, ούτε να γνωρίσει την πραγματικότητα του κινεζικού λαού.

Το 1924 τον εξορίζουν και από τότε αρχίζει να αναζητεί τη χαμένη του ταυτότητα. Μέσα από τις συμπληγάδες της Ιστορίας, την εξορία, τη φυλακή, τη φαντασίωση και τη σκληρή πραγματικότητα, ο Που Γι καταλήγει στο τέλος της ζωής του κηπουρός στους Βοτανικούς Κήπους του Πεκίνου, πιο ελεύθερος από ποτέ, ίσως η μοναδική φορά που εκπλήρωσε τον ρόλο που κλήθηκε να παίξει ως αυτοκράτορας. Έγινε παράδειγμα για τους συνανθρώπους του μόνο σαν πολίτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Πέθανε το 1967.

Εξαιρετικές ερμηνείες, θαυμάσια φωτογραφία, μεγαλειώδεις σκηνές σ’ έναν άψογο συνδυασμό των μεγάλων παραγωγών του Χόλιγουντ με την καλλιτεχνική ματιά ενός Ευρωπαίου σκηνοθέτη.

Το ανεπανάληπτο σάουντρακ της ταινίας υπογράφουν οι Ριουίτσι Σακαμότο, Ντέιβιντ Μπερν και Κονγκ Σου.

«Ο τελευταίος αυτοκράτορας» το 1988 κέρδισε 9 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Πρωτότυπης Μουσικής, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Κοστουμιών, Ήχου) και έγινε μία από τις πιο πολυβραβευμένες ταινίες του θεσμού. Συνολικά απέσπασε 40 ακόμα κινηματογραφικά βραβεία -μεταξύ των οποίων- BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Σεζάρ και Βραβεία Ενώσεων Κριτικών.

Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Σενάριο: Μαρκ Πέπλοου, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι (βασισμένο στην αυτοβιογραφία του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, Που Γι, που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Από αυτοκράτορας πολίτης»).
Αρχική συνεργασία στο σενάριο: Ένζο Ουνγκάρι.
Παίζουν: Τζον Λον, Πίτερ Ο’ Τουλ, Τζόαν Τσεν, Γινγκ Ρουοτσένγκ, Βίκτορ Γουόνγκ, Ντένις Νταν, Ρικ Γιανγκ.
Διεύθυνση φωτογραφίας: Βιτόριο Στοράρο.
Μουσική: Ριουίτσι Σακαμότο, Ντέιβιντ Μπερν, Κονγκ Σου.
Κοστούμια: Τζέιμς Άτσεσον.
Μοντάζ: Γκαμπριέλα Κριστιάνι.
Παραγωγή: Τζέρεμι Τόμας.